به گزارش پایگاه خبری ربیع، یکی از وظایفی که می تواند گره های بزرگ را باز کند و مایه گشایش و پیشرفت می گردد امید است اینکه رهبر فرزانه انقلاب بارها و بارها بر تزریق امید به جامعه تاکید فرموده اند حکایت از نقش پیش برنده امید در دستیابی به اهداف بزرگ است ایشان در دیدار اخیر با مسئولان، با تأکید بر اینکه امید، منشأ همه حرکت‌ها و پیشرفت‌ها است، فرمودند: کسانی که برای مردم سخن می‌گویند و یا مطلب می‌نویسند و یا پیام می‌فرستند، هر چه می‌توانند در مردم امید ایجاد کنند، زیرا امید عامل مهم پیشرفت است.
تردیدی نیست که امید به عنوان عاملی برای پیشرفت و موتور محرکه جامعه است چنانچه امام امام جواد علیه السلام فرمودند:
الثِّقَهُ بِاللهِ ثَمَنٌ لِکٌلِّ غالٍ و سُلَّمٌ اِلی کُلِّ عالٍ؛
اعتماد به خدا بهای هر چیز گرانبها است و نردبانی به سوی هر بلندایی. بحارالانوار، ج ۵، ص ۱۴
امید از الزامات جامعه سالم و با نشاط است.
اگر قرار است گره های اقتصادی گشور گشوده شود باید امید در جامعه جریان یابد و نشاط ناشی از امید جامعه را برای گره گشایی به حرکت در آورد. حالا سوال اینجاست که امید در جامعه ایرانی چقدر وجود دارد و اصلا امید را چطور میتوانیم در ارکان مختلف جامعه تزریق کنیم و الزامات تحقق امید آفرینی در کشور به چه شکل خواهد بود؟ تردیدی نداریم که جامعه به طور کلی دارای یاس و ناامیدی و بی تفاوتی شده و این یک مسئله بزرگ و خطرناک است، چرا که وقتی که جامعه دچار یاس و ناامیدی شود آن انسجام ارگانیک جامعه ضعیف میشود و در پی آن انسان‌ها نسبت به یکدیگر بی تفاوت می شوند و هر کس به فکر خویش خواهد بود که این بزرگترین ضربه به جامعه است. امیدواری یک شبه بوجود نمی‌آید و یک شبه هم از بین نمیرود بلکه یک پروسه طولانی مدت است که با آزمایش و خطا بوجود می آید. یعنی مردم در طول سال ها به دلیل قول ها و وعده هایی که داده شد و عمل نکردند و به دلیل فاصله‌هایی که میان حرف تا عمل مسئولان بوده، کم اعتماد و کم امید شده‌اند.
جامعه یک آزمایشگاه است که هرچه به او بدهید برمیگرداند و نتیجه این ندانم‌کاری‌ها همانطور که رهبر انقلاب هم فرمودند، خیلی خوب نیست. مثلا یکی از قول ها و وعده هایی که در دولت‌های قبلی خیلی هم نسبت به عمل بدان تاکید شده بود دریافت مجوزات کسب و کار و شغل بود اما آنطور که وعده داده شده بود اجرا نشد و در نهایت خیلی ها نمی توانند برای شغل مجوز بگیرند و دهها وعده بر زمین مانده؟!
مردم این خلف وعده ها و قول های عمل نشده دیگر را می‌بینند و می‌شنوند و آن اتفاقی می افتد که نباید. در نتیجه امید و ناامیدی یک پروسه دراز مدت است و مردم اگر آنچه گفته میشود به عمل دربیاید را ببینند باور میکنند و امید در جامعه جاری می شود.
اگر جوان تحصیلکرده ما امید داشته باشد که متناسب با تحصیلاتش شغلی خواهد داشت و می تواند معاش خود را تامین کند و ازدواج کند و از طرفی معلم و استاد و کارمندی که متناسب با کارش حقوق دریافت میکند و خجالت زده خانواده‌اش نمیشود به زندگی امیدوار شده و می تواند محرک فعالیت هایی در راستای پیشرفت جامعه شود نه اینکه طلاق و نا امیدی و ازدواج و فرزندآوری کم شود.
اگر مسئولان با آگاهی و شناخت از شرایط کشور قول و وعده ای بدهند که قابل عمل باشد و به قول و وعده اشان در کوتاهترین زمان ممکن عمل کنند امید در مردم ایجاد و احیا خواهد شد.
رهبر معظم انقلاب عنوان فرمودند که امید میتواند منشا همه پیشرفت‌ها باشد، به یقین اگر جامعه به آینده‌امید نداشته باشد، نمیتوانید قدم از قدم بردارید. مسلم است که امید روح و روان جامعه را شکل میدهد، آری، امید موتور محرکه جامعه و جنبش انگیز و نیروی انرژی‌زا است. امید جامعه را به حرکت درمی‌آورد چراکه جامعه بدون امید خواهد مرد. یاس و ناامیدی جامعه را میکشد. افزایش سطح رفاه در جامعه، کاهش تورم و امکان تامین بی دغدغه معیشت و اشتغال زایی از عوامل امید آفرینی در جامعه است که باید مورد توجه مدیران قرار گیرد و چاره اندیشی نمایند.
واقع گرایی و تلاش در جهت اشتغال جوانان، توزیع عادلانه ثروت و جلوگیری از رانت و رانتخواری و انتقال ثروتهای ملی به ثروت خصوصی و پیشگیری از بیشتر شدن شکافهای طبقاتی، زدودن فامیل گرایی و آقازادگی و ثروتهای یک شبه و بادآورده کاری است که امید را به جامعه تزریق می کند و حرکت رو به جلو را برای جامعه هموار می نماید به امید آنروز؟