به گزارش پایگاه خبری ربیع، راه رسیدن به تعالی و پیشرفت هر کشور خودباور بار آوردن و ایجاد امید در قاطبه مردم بویژه جوانان آن است. سالهاست رهبری فرزانه انقلاب بر ایجاد امید و تقویت ایمان تاکید دارند و همگان را دعوت به پرهیز از یاس آفرینی و امیدسوزی می نمایند! ایشان بارها بر این مطلب تاکید داشته اند اما رسانه ها و کشورهایی که با پیشرفت و توسعه ما مخالفند و ما را همچنان وابسته می خواهند در صدها رسانه مجازی و غیر مجازی بر طبل ناتوانی، بن بست و ضرورت وابستگی به دنیای خارج می کوبند و بسیاری از پشرفت های کشور ما را که عمدتا به فکر و دست جوانان رقم خورده است را هرگز به زبان نمی آورند؟! آنها می خواهند جوانان و ملت ما احساس خودباختگی داشته باشند تا کشور از سرعت پیشرفت های دنیا عقب بماند و دستش به سوی دیگران دراز باشد! بی شک جوانانی در عرصه اجتماع هستند که از روحیه و امید بالایی برخوردارند. اینها این امید زیاد را وسیله ترقی و پیشرفت خود قرار می دهند و از نظر علمی و شغلی پیشرفت می کنند. در مقابلِ این عده، دسته ای هم هستند که همواره روحیه ناامیدی در آنها شعله ور است و همه چیز را سیاه و تیره می بینند. این دسته، علاوه بر این که همواره پیشرفت نمی کنند، بلکه دچار پسرفت دائمی نیز هستند اینها کسانی هستند که تحت تاثیر تبلیغات دروغین دشمنان قرار گرفته اند و از پیشرفت های داخلی اطلاع چندانی ندارند؟ این امید سوزی ناشی از القایی است که دشمن می کند و رسانه ها و مسئولان ما در پاسخ آن کم کاری داشته اند؟
پس همواره دو دسته در جامعه وجود دارند: یک عده کسانی هستند که دنیای پیرامون خود را همواره سبز و روشن می بینند و عده دیگر، همیشه سیاه سیاه که باید نگاه خود را اصلاح کنند و این مهم نیازمند کار و تلاش نخبگانی است که مطلعند و می توانند با یک کار جهادی نگاه درست را تبلیغ و امید را در دلی مردم و جوانان احیا کنند؟ کسانی که بر طبل امید سوزی می کوبند دوست مردم، جوانان و کشور نیستند و راه دشمن را می پویند؟ بیان پیشرفت های معجزه آسای چهار دهه گذشته و تبیینی که مقام معظم رهبری برآن بارها تاکید داشته اند می تواند امید را در جامعه و جوانان احیا کند هر چند برای ایجاد امید باید فرصت های تلاش و جهاد و کار برای جوانان فراهم شود تا از توانمندی هر جوان در جایگاه مخصوص خودش استفاده شود و تخصص و تعهد گره خورده جوانان پیشرفت کشور را دو چندان نماید. توکل به خداوند، گرایش به معنویت و اعتماد به نفس را باید به عنوان سه عنصر اصلی و مهم در ایجاد و تقویت امید به آینده دانست و این دو را برای جوانان کشور مورد توجه قرار داد. جوان امیدوار به آینده برای رسیدن به هدف مقدسی که دارد انگیزه بالایی خواهد داشت و با انگیزه ای که دارد راه را برای رسیدن به هدف باز می کند. در حدیث پیامبر (ص) آمده است: «کسی به بهشت می رود که امید آن را دارد و کسی از جهنم دور می ماند که از آن بیمناک باشد». از این حدیث، روشن می شود که امید، منشأ عمل است و سرنوشت ساز؛ چون اگر کسی امید به چیزی داشت به آن دست می یابد و زمینه های دستیابی آن هدف را برای خود مهیا می کند. از طرفی امید می تواند یک ملت را بر سختی ها و مشکلات راهی که برگزیده اند پیروز کند. اگر امید نباشد، دیگر انگیزه ای برای صبر و چیره شدن بر دشواری ها نیست. اگر ملتی، امید به پیشرفت علمی و حرفه ای خود نداشته باشد، پس از چه راهی می تواند بر سختی های راه غلبه کند؟ پس یکی از آثار و کارکردهای امید، این است که به شخص، توان و نیرو می بخشد تا بر مشکلات چیره شود.
به یقین لازمه امید، عمل کردن و حرکت کردن به سوی آینده است و إلاّ صِرف امید بدون حرکت و پویایی، خوش خیالی است و مطلوب و پسندیده نیست. امید، آن نوع از خوش بینی به آینده است که منشأ پویایی و حرکت به سوی آینده ای روشن باشد. این است که رهبری عزیز می فرمایند با عمل جوانان را امیدوار کنید حرف نمی تواند امید ساز باشد!
مسئولان باید در جهت ایجاد اشتغال و فرصت زایی برای به کارگیری توانمندیهای جوانان با برنامه حرکت کند و همه استعدادها را در جهت پیشرفت کشور به کار بندد. جوان ما نباید دغدغه اشتغال د اشته باشد بلکه باید مطمئن باشد از توانایی او در محل و شغل مناسب استفاده خواهد شد. از طرفی نباید دغدغه تشکیل زندگی داشته باشد که باز مقدمه اش اشتغال و ایجاد فرصت درآمدزایی است و الا تسهیلات ازدواجی که نتواند بعد اقساطش را بپردازد فقط نگرانی به دنبال خواهد داشت پس مسئولان فکر نکنند با افزایش تسهیلات ازدواج کاری کرده اند؟ خیر! این اشتغال است که مشکل گشاست.
فراهم شدن امکان پیشرفت برای همه اقشار و طبقات جامعه و شایسته سالاری در همه سطوح و فراهم بودن امکان رشد استعدادها و ظهور خلاقیت ها و عرضه اندیشه ها و آثار و… برای همه شهروندان، تأثیر بسزایی در افزایش امید دارد. نبودن تبعیض در سطح جامعه و کشور، خود به خود، امید آفرین است. ریشه تفاوت و تبعیض، در کبر و برتری طلبی افراد یا طبقات است. اگر در جامعه تبعیض وجود داشته باشد، آن جامعه از همبستگی و وفاق ملی تهی است و جوانان خود را از هرگونه پیشرفتی در آینده مأیوس می کند.
پس مسئولان اگر بستری را مهیّا کنند که در بهره گیری از امکانات آن، تبعیضی نباشد و همچنین در ایجاد شغل و ازدواج خوب و متناسب با شخص، قدم های مؤثری را بردارد، در ایجاد و افزایش امید در نسل جوان، کمک مؤثّری کرده است. به امید روزی که ملت عزیز و همه جوانان کشور، امید به آینده ای روشن داشته باشند.
مظفر حاجیان