مظفر حاجیان
به گزارش «پایگاه خبری تحلیلی ربیع»؛ سفر رئیسجمهور به اصفهان، آزمونی برای سنجش صداقت دولت در مواجهه با واقعیتهای مردم است. اصفهان، استانی که روزی الگوی توسعه و تعادل در کشور بود، امروز با مجموعهای از بحرانهای اقتصادی، زیستمحیطی و اجتماعی دستبهگریبان است.
مردمی که سالهاست میان وعدههای بیانتها و تصمیمهای ناپایدار گرفتار شدهاند، این بار تنها یک خواسته دارند: عمل واقعی، نه تکرار شعارهای فرسوده. بحران آب؛ زخمی که با سخنرانی درمان نمیشود زایندهرود دیگر فقط یک رودخانه نیست، بلکه آینهای است از بیبرنامگی، بیعدالتی و سوءمدیریت مزمن. سالهاست که مسئولان درباره احیای زایندهرود سخن گفتهاند، اما آنچه در بستر خشک این رودخانه دیده میشود، نه آب که بیاعتمادی مردم است.
کشاورزان شرق اصفهان سالهاست چشمانتظار آباند، نه برای تجمل بلکه برای نان. وعدههای تکراری، جلسات بینتیجه و طرحهای انتقال آب که بیشتر جنبه تبلیغاتی دارند تا کارشناسی، دیگر اعتماد کسی را جلب نمیکند. مردم از دولت چهاردهم انتظار دارند صادقانه بگوید میتواند یا نمیتواند این بحران را حل کند. اگر میتواند، با برنامه زمانبندی و تصمیم شفاف؛ و اگر نه، دستکم از تکرار شعارهایی که نمک بر زخم مردم میپاشد، پرهیز کند.
صنعت در رکود، جوانان در بلاتکلیفی اصفهان زمانی قلب تپنده صنعت ایران بود؛ امروز اما بسیاری از کارخانهها نیمهفعالاند و کارگران با اضطرابِ آینده زندگی میکنند. شهرکهای صنعتی درگیر بوروکراسی و کمبود نقدینگیاند و سیاستهای اقتصادی متناقض، نفس تولیدکننده را بریده است.
جوان اصفهانی که سالها درس خوانده، امروز میان دو انتخاب ناگزیر است: مهاجرت یا خانهنشینی. این در حالی است که شعار پشتیبانی از تولید همه دولتها را پر کرده، اما در عمل، تولیدکنندهی واقعی بیپناه مانده است. مردم اصفهان انتظار دارند دولت چهاردهم بهجای وعدهی وام و تسهیلات کوتاهمدت، ثبات در تصمیمگیری، کاهش فشار مالیاتی و حمایت از نوآوری صنعتی را در دستور کار بگذارد. امنیت اقتصادی نه با شعار، که با پیشبینیپذیری قوانین ایجاد میشود.
معیشت، دغدغه هر خانواده در اصفهان، همانند سراسر کشور، معیشت مردم به نقطهی هشدار رسیده است. کارمند، کارگر، بازنشسته و حتی مغازهدار، همه از بیثباتی قیمتها و کاهش قدرت خرید گلایه دارند. مردم دیگر نمیخواهند مسئولان، تورم را با آمارهای صوری بزک کنند. انتظار اصلی جامعه، بازگرداندن نظم و عقلانیت به اقتصاد است؛ اینکه مردم بتوانند برنامهریزی کنند و بدانند درآمدشان فردا چه ارزشی دارد. دولت چهاردهم باید نشان دهد در عمل میداند «عدالت اقتصادی» یعنی چه، و چگونه باید بین شعار حمایت از مستضعفان و واقعیت بازار پیوند برقرار کرد.
فرسایش فرهنگی و هویت شهری اصفهان، با آن پیشینه فرهنگی و هنری، امروز زیر فشار تجاریسازی و ساختوساز بیرویه، چهرهی تاریخی خود را از دست میدهد. بافت قدیم شهر، که میراثی ملی و جهانی است، قربانی بیتدبیریها شده و صنایعدستی که روزگاری مایه افتخار ایران بود، اکنون در رکود و بیتوجهی به سر میبرد. فرهنگ، نه با همایش و شعار بلکه با احترام به هویت تاریخی و زیست فرهنگی مردم زنده میماند.
دولت اگر میخواهد اصفهان را احیا کند، باید نگاه صرفاً اقتصادی به این شهر را کنار بگذارد و از سرمایه فرهنگی آن برای بازسازی اعتماد عمومی بهره گیرد. اصفهانِ امروز، مطالبهگر و بیدار اصفهان دیگر آن شهر خاموشِ قانعِ دهههای گذشته نیست. جامعه امروز آگاهتر، مطالبهگرتر و دقیقتر از گذشته به عملکرد دولتها مینگرد. مردم اصفهان با چشمهای باز میبینند که میان شعار کارآمدی و واقعیت میدان، فاصلهای عمیق وجود دارد.
آنها میدانند که هیچ معجزهای در راه نیست، اما انتظار دارند که صداقت، شفافیت و استمرار در عمل جایگزین وعدههای تبلیغاتی شود. این استان، با همه ظرفیتهایش، اگر حمایت هوشمندانه ببیند، میتواند موتور اصلی رشد کشور باشد؛ اما اگر باز هم به حاشیه رانده شود، دلسردی عمومی افزایش خواهد یافت. سفر رئیسجمهور به اصفهان میتواند یا نقطهی آغاز اعتمادسازی دوباره باشد یا تکرار تجربههای تلخ گذشته.
مردم اصفهان منتظرند تا ببینند آیا دولت چهاردهم با گوش شنوا و نگاه واقعبین به میدان آمده است یا نه. آنها دیگر از کلنگزنیهای بیثمر و تصویبهای بینتیجه خستهاند. خواست مردم روشن است: صداقت در گفتار و استمرار در اقدام. اگر دولت در این سفر به جای وعده، برنامه بدهد؛ به جای سخن، عدد و زمان اعلام کند؛ و به جای نمایش، عمل نشان دهد، نهتنها اصفهان بلکه سراسر کشور بار دیگر به دولت اعتماد خواهد کرد. اما اگر باز هم سفرها به صحنهی تبلیغ و شعار بدل شود، رود خشک زایندهرود شاید این بار نه از کمآبی، بلکه از بیاعتمادی مردم، خروشان شود.
مظفر حاجیان