به گزارش پایگاه خبری ربیع، یکی از مهم‌ترین مسائلی که در این روزهای با نشاط و پرتحرک مانده به انتخابات ریاست جمهوری باید مورد توجه همگان به‌ویژه نامزدهای انتخابات و هواداران و طرفداران آنها و نیز احزاب و گروه‌ها و فعالان سیاسی قرار گیرد، رعایت اخلاق اسلامی و انصاف و عدالت در تمامی جوانب و مواضع است.
رعایت اخلاق اسلامی در نظام و جامعه اسلامی در عرصه سیاست، یکی از امور لازم و واجب است. گفتمان و عمل و کردار و رفتار اهل سیاست باید بر اساس اخلاق اسلامی باشد؛ این امر خود یکی از عوامل اقبال عمومی به بحث کلی انتخابات و نیز اقبال به نامزدی است که به موضوع اخلاق اسلامی توجه می‌کند.
در این عرصه که زمانی کوتاه هم خواهد بود می‌توان خلق و خوی جامعه را به سوی تکامل سوق داد چرا که مولای متقیان علی (ع) فرمودند: «الناس بامرائهم اشبه منهم بآبائهم.» «مردم (در خلق و خوی) به حاکمان خویش شبیه‌ترند تا به پدرانشان.»
رعایت اخلاق اسلامی توسط نامزدهای انتخاباتی که از نخبگان و فعالان جامعه محسوب می‌شوند تأثیرش بسیار عمیق است و می‌تواند برای جامعه اسلامی امیدآفرین و تعالی‌بخش باشد؛ این است که فرموده‌اند: «الناس علی دین ملوکهم»
در این میدان که میدانی برای آزمایش افراد است، کسانی عاقبت به خیر می‌شوند که تقوای سیاسی را رعایت کنند؛ زیرا خدای متعال عاقبت خیر را متعلق به تقواپیشگان دانسته است: «و العاقبه لِلمتّقین». جامعه عملکرد، کردار، گفتار و رفتار اهل سیاست را می‌بیند و به قضاوت می‌نشیند و اگر تشخیص دهد که فردی در حرف و ادعای خود صادق نیست، از او دوری می‌کند؛ زیرا کسی که اهل تقوای سیاسی نباشد و
در مسئله سیاست بی‌تقوا باشد، به راحتی ارزش‌های دینی را زیر پا می‌گذارد و زیر پا گذاشتن ارزش‌ها همان و طرد و به حاشیه رفتن همان.
بدیهی است لازمه کار سیاسی مؤثر تهذیب تقوا و پاکی است؛ پاکی در بیان و عمل، پاکی در اندیشه و کردار، پاکی در آشکار و پنهان. سیاستمدار و نامزد انتخاباتی و مبلغان او که به این شاخصه‌های اخلاقی توجه نداشته باشند، در جامعه اسلامی جایی ندارند و در واقع باید تیغ سیاست از این‌گونه افراد ستانده شود؛ زیرا این‌گونه افراد اگر به جایگاه قدرت سیاسی دست یابند، جامعه را به ورطه انحراف، گمراهی، بداخلاقی و ناهنجاری می‌کشانند و مانع بزرگی برای رشد و تکامل جامعه به وجود می‌آورند؛ کما اینکه خود مانع رشد خود و دیگران خواهند بود.
امام (ره) فرمودند: دیانت ما عین سیاست ماست و سیاست ما عین دیانت ماست. با این فرمایش، یک سیاستمدار و کسی که خود را نامزد در انتخابات می‌کند باید در سخن گفتن، موضع گرفتن، پیگیری امور و در معرفی خود به مردم خود را در محضر الهی و پاسخگو بداند.
مگر نه اینست که «عالم محضر خداست»؟ اگر چنین اندیشیده شود همه اقدامات او و قدم‌هایی که برمی‌دارد مؤثر و در راه اصلاح کشور و ملت و نظام اسلامی خواهد بود و هرگز سیاسی کاری نمی‌کند چراکه از مفهوم دیانت ما عین سیاست ماست دور خواهد شد.
مقام معظم رهبری مدظله العالی فرمودند: تقوای سیاسی یعنی هر کس که در کار سیاست است، سعی کند با مسائل سیاسی صادقانه و دردمندانه و از روی دلسوزی برخورد کند، سیاست به معنای پشت هم اندازی و فریب و دروغ گفتن به افکار عمومی مردم، مطلوب اسلام نیست. (دیدار با ستادهای نماز جمعه سال ۱۳۸۱)
و هم ایشان فرموده‌اند: ما احتیاج داریم به صفا، احتیاج داریم به یکرنگی، احتیاج داریم به روح اخوت و برادری، احتیاج داریم به اینکه هر انسانی در جامعه‌مان نسبت به همسایگان خودش در خانه، در محل کسب، در خیابان احساس امنیت کند و خود را در امان بداند، احساس ناامنی نکند،… این‌ها باید به صورت خصال ملی در بیاید، ترحم کردن به یکدیگر، امید به آینده، تزریق امید به دیگران؛ این‌ها خصوصیاتی است که اگر در ملت باشد آن ملت راه تکامل را خوب می‌پیماید. (۲۰/۶/۸۸)
به واقع اگر امور مورد عنایت ولی امر مسلمین مورد توجه اصحاب سیاست و طرفداران آنها باشد به خودی خود تقوای سیاسی حاصل می‌گردد و اخلاق سیاسی تأمین می‌شود، لذا همه و همه باید متوجه صفا و صمیمیت، یکرنگی و اخوت، انصاف و رحم و مروت و امیدآفرینی در جامعه باشند و گفتار و رفتارشان را بر این مبنا پایه گذاری نمایند.
تقوای سیاسی اینست که هریک از نامزدها و طرفداران آنان به اثبات توانمندیهای خود بپردازند و برنامه‌های خود را در مجامع مردمی مطرح نمایند که البته در این امر هم باید آنچه حق است عنوان شود نه زیاد و نه کم.
نظری به آنچه در دوره‌های گذشته با آن روبه رو بوده‌ایم به ما می‌گوید که برخی از افرادیکه وارد عرصه انتخابات می‌شوند و نیز برخی از پیروان و هواداران و همراهان آنان درک صحیح و یا هیچ گونه درکی از مفاهیم سیاسی اسلام نداشته و ندارند و آنچه آنان به نام اسلام و اخلاق عمل کرده‌اند جز مفسده به دنبال نداشته است والا هریک به دنبال اثبات خود بودند و خوبیها و بدیهای خود را با هم می‌گفتند و از آنان اغراق و خود بزرگنمایی و … دیده نمی‌شد و برای حذف رقیب نیز به رذائل اخلاقی و بداخلاقی‌های سیاسی وارد نمی‌شدند که ورود نامزدها به بداخلاقی سیاسی مردم را به ارکان نظام اسلامی بدبین و بی اعتماد می‌کند و این بی اعتمادی و بداخلاقی سیاسی به سود هیچکس نخواهد بود و نیز پیامدهای بداخلاقی‌های سیاسی پاک کردنی و قابل تکذیب نیز نیست و به قول معروف آب ریخته را نمی‌شود جمع کرد و آب رفته را نمی‌توان به جوی بازگرداند.
علی (ع) در نامه ۱۲ نهج البلاغه می‌فرمایند: از خدایی بترس که ناچار او را ملاقات خواهی کرد و سرانجامی جز حاضر شدن در پیشگاه او نداری.
این تعبیر بلند مولای متقیان معیار کلی تقوا در بعد شخصی و سیاسی است و بدین معنی است که انسان سیاستمدار برای بدست آوردن و به کار بستن کامل علم و تجربه و بهره برداری از استعدادهای خدادادی خود در جهت رساندن جامعه به کمال مطلوب تقوای الهی را در همه مراحل فکری و اجرایی به کار می‌بندد.
در یک جمله کوتاه می‌توان گفت که تقوای سیاسی یعنی انسان در میدان سیاست صادقانه و خالصانه عمل کند.
مظفر حاجیان