به گزارش پایگاه خبری ربیع، بعد از ماجرای عجیب استراماچونی که البته هنوز هم ادامه دارد مهمترین خبر این روزهای فوتبال ایران آتشی است که به جان دروازه سرخهای پایتخت افتاده است.
موضوع اختلاف بیرانوند و کالدرون که چند هفتهای است نقل مجالس ورزشی است حالا شکلی علنی به خود گرفته است و دیگر پنهان کاری مسئولان پرسپولیس هم چارهای برای این مشکل نیست.
اینکه بیرانوند، سنگربان اصلی تیم ملی، موفقترین دروازه بان سالهای اخیر فوتبال ایران و دو سال کاندیدای جایزه بهترین بازیکن سال آسیا باشد و در رقابتهای باشگاهی به نیمکت ذخیرهها منتقل شود، از آن مسائلی بود که مشخص بود دوام زیادی نخواهد داشت و بالاخره سر و صدایی به پا خواهد کرد.
ماجرای نارضایتی بیرانوند از دو هفته پیش کلید خورد. یعنی از همان روزی که گابریل کالدرون به بهانه سفر بیرانوند به هنگ کنگ، ترجیح داد بوژیدار رادوشوویچ را در ترکیب اصلی به زمین بفرستد. پس از آن بود که معلوم شد انتشار خبر مصدومیت بیرو، صرفاً نوعی مصلحت اندیشی بوده و این تصمیمی بوده که کالدرون بر آن اصرار داشته است. اما مساله آنجا عجیب میشود که رادوشوویچ این روزها در بهترین فرم آمادگی است و نه تنها گل نمیخورد که تقریباً در هر بازی، یکی دو سوپر واکنش هم دارد. یعنی همه آنهایی که هوادار بیرانوند هستند، به سختی میتوانند نقد جدی به تصمیم کالدرون وارد کنند چرا که رادوشوویچ هم این روزها در شرایط بسیار خوبی قرار دارد.
اگر به سالهای نه چندان دور فوتبال ایران برگردیم، چندین تجربه ناخوشایند از تیمهایی به یاد میآوریم که همزمان دو دروازه بان هم سطح داشتهاند. آخرین نمونه آن همین سال گذشته در استقلال بود که عاقبت بعد از دو سه سال تلاش مشترک علی منصوریان و وینفرد شفر، هیچ فرمولی برای راضی نگه داشتن همزمان سیدمهدی رحمتی و سیدحسین حسینی پیدا نشد و عاقبت استقلال مجبور شد قید رحمتی را بزند. حالا پرسپولیس به نوعی دیگر و با کمی مشابهت دچار چنین وضعیتی شده. با این تفاوت که رادوشوویچ در این سالها پذیرفته بود دروازه بان ذخیره باشد و سالی چهار پنج بازی لیگ را در دوران مصدومیت یا محرومیت بیرانوند تجربه کند اما حالا وضعیت تغییر کرده و بدون اینکه گلر کروات قرمزها توقع زیادی داشته باشد، این بار سرمربی پرسپولیس اصرار دارد که به موقعیت بیرانوند به عنوان دروازه بان اصلی پایان دهد و به تناوب از هر دو دروازه بانش استفاده کند.
در فوتبال اروپا گاهی بعضی از تیمها، به یک راه حل بینابینی برای استفاده از دروازه بان های ذخیره خود میرسند. مثل بارسلونا در زمان پپ گواردیولا که ویکتور والدس را در لیگ استفاده میکرد و در جام حذفی، پینتو را به زمین میفرستاد. این قانون نانوشته حتی در آل کلاسیکوهای حذفی هم رعایت میشد و پینتو در این بازی حساس، به والدس ترجیح داده میشد. این الگو در بارسلونا بعدها با کلودیو براوو و تراشتگن هم تکرار شد. در منچستر یونایتد هم سالهاست دخه آ دروازه بان اصلی است اما در جام حذفی و اتحادیه، نوبت به سرخیو رومرو، دروازه بان ملی پوش آرژانتین میرسد که شانس بازی کردن پیدا کند.
اما فارغ از قراردادهای این چنینی، تجربه نشان داده وقتی دو دروازه بان هم سطح در یک تیم حضور داشته باشند، استفاده متناوب آنها، گاهی به ناراضی شدن هر دو نفر ختم میشود و در نهایت کار به جایی میرسد که باشگاه مجبور میشود یکی از دروازه بان هایش را به تیم دیگری واگذار کند. آنچه این روزها در پرسپولیس رخ داده، چه بسا با چند جلسه و صحبت رو در رو به پایان برسد اما اگر کالدرون به استفاده از رادوشوویچ همچنان اصرار داشته باشد، بعید است که راضی نگه داشتن بیرانوند ناراضی، کار سادهای باشد.
کالدرون جمعه شب در یک برنامه تلویزیونی، وقتی در مواجهه با موضوع نیمکت نشینی بیرانوند اطمینان داد که علیرضا دروازه بان اول تیمش است و اگر در این بازیها از ترکیب اصلی دور شده، صرفاً به دلیل خستگی بوده اما آنچه معادلات را برهم زده، درخشش فوق العاده رادوشوویچ است. از سوی دیگر، بیرانوند که رقبای جوانی مثل رشید مظاهری و پیام نیازمند را در تیم ملی دارد، هیچ دوست ندارد بعد از ۲ سال حضور در فهرست بهترینهای سال آسیا، نیمکت نشین پرسپولیس باشد. هر چند تیم ملی ما فعبلا بی سر و سامان است و از داشتن مربی محروم است اما تداوم نیمکت نشینی و حضور شخصی غیر از برانکو بر صندلی سرمربیگری تیم ملی (که البته بسیار بعید است) میتواند برای بیرانوند گران تمام شود.