نجمه کریمیان

به گزارش پایگاه خبری ربیع، بیستم جمادی الثانی مصادف است با میلاد با سعادت حضرت فاطمه زهرا (س).به همین مناسبت در تقویم کشور به نام روز مادر نامگذاری شده است.حضرت مادر (س) با قدم مبارکش پا بر عرصه گیتی نهاد و برای این تولد زیبا فرشتگان ساز شادی نواختند.

مادر آفریننده مهربان خداوند از ابتدا تا انتها نامش با محبت و مهربانی گره خورده و پناهگاه خستگی ها و روزمرگی های روزگار است.مادر را می توان بخشنده نامید که بدون هیچ چشم داشتی تمام هستی اش را نثار دلبندش می کند تا مبادا نور ناآرامی و ناملایمتی بر دیدگان نور چشمش بتابد.

مادر سرچشمه ایثار و از خودگذشتگی است و اقیانوسی از عشق و زندگی که با وجودش هر جا که هست آرامش به همراه می آورد.مادر رنج های نامکتوبی است که اگر بی مهری هم ببیند خم به ابرو نمی آورد ،زیرا وجودش با مهر عجین شده است.مادر همچون رودی روان در دامن زندگی جاری است و همه از لطف بی شمارش بهره مند می گردد.

به راستی خداوند چگونه چنین عشقی زلال را در وجود مادر نهاده که با هیچ چیز دیگری جایگزین نمی شود.مادر مایه نشاط و آرامش است.نشاطی وصف انگیز که تکرار نشدنی است.هر گاه بر محضر مادر می رسی نگاهش تمام غم ها را از دل می زداید و دلگرمی خاصی در وجود ایجاد می شود.این ها همه از مهر خدایی است که در دل مادر قرار گرفته است.مادر نه فقط در نقش مادری بلکه در تمام نقش های زندگی اش قهرمان است.قهرمانی بی ادعا که با تمام وجود همه هستی اش را فدای نور چشمش می کند.

مادر گوهری نایاب است که نظیرش هیچ جا پیدا نمی شود و به وقت فقدانش قدرش دانسته می شود.مادر همه هستی آدمی است و لبخندش دلگشا است.

مادر نواختن آهنگ زندگی است که اگر ساز زندگی هم کوک نباشد باز خللی در این نواختن رخ نمی دهد.اصلا مادر آمده تا ساز زندگی کوک شود.با همه توصیفاتی که از مادر گفته شد،اما در دل شلوغی های زندگی امروزی آنچنان که باید او را پاس نمی داریم و قدردان زحمات او نیستیم.خدا نکند روزی بیاید که جایگاه مادری را به دست فراموشی بسپاریم و او را نادیده بگیریم.که اگر چنین شود نافرمانی به درگاه خداوند است.فراموش نکنیم هیچ کسی همچون مادر نه از سر نیاز بلکه از سر عشق و علاقه به آدمی محبت نمی کند.آری محبت مادر زمینی نیست بلکه رنگ و بوی آسمانی دارد و رشته ای از محبت پرودگار است.

نجمه کریمیان