به گزارش پایگاه خبری ربیع، چندین سال است که محصولات فول‌فریم به استاندارد رایج در دوربین‌های دیجیتال تبدیل شده است؛ اما آیا خرید چنین دوربین‌هایی عاقلانه است یا خرید نمونه‌های ارزان‌تر APS-C امری هوشمندانه‌تر به شمار می‌رود؟ در دنیای عکاسی، اندازه‌ی حسگر دوربین‌ها همیشه یکی از موارد بحث‌برانگیز بوده است و از نظر بسیاری، یکی از مهم‌ترین عوامل تعیین کننده‌ی کیفیت نهایی تصویر است. وقتی سونی برای اولین‌بار از دوربین a7R IV رونمایی کرد، ادعا داشت که توانسته کیفیت تصویر را به‌حدی ارتقاء ببخشد که توانایی رقابت با نمونه‌های قطع متوسط را داشته باشد. در سوی دیگر می‌توان علاقه‌مندان به محصولاتی با حسگر میکرو سه‌چهارم را مثال زد که اعتقاد دارند چنین دوربین‌هایی می‌توانند تصاویری در حد نمونه‌های فول‌فریم ثبت کنند، درحالی که حمل‌ونقل آن‌ها به سبب اندازه‌ی کوچک‌تر، بسیار آسان‌تر خواهد بود. در نهایت عده‌ی زیادی از علاقه‌مندان به دنیای عکاسی نیز وجود دارند که حسگرهای فول‌فریم را به‌عنوان استانداردی برای عکاسی حرفه‌ای پذیرفته‌اند. از نظر آن‌ها نمونه‌های کوچک‌تر مانند سنسورهای APS-C ممکن است در مواقع نیاز کاربردی واقع شوند و بتوانند نیازهای کاربران مبتدی یا نیمه‌حرفه‌ای را برآورده کنند، اما هیچ وقت به گرد پای دوربین‌هایی با حسگر فول‌فریم نخواهند رسید. اگرچه دوربین‌های مجهز به حسگر APS-C می‌توانند بهترین تعادل میان عملکرد و قیمت را ارائه دهند، اما همچنان بسیاری از عکاسان حاضر نیستند قابلیت‌هایی مثل عمق میدان یا عکاسی در نور کم را فدای قیمت و وزن کنند. در سوی دیگر کسانی که اقدام به فیلم‌برداری حرفه‌ای می‌کنند به استفاده از حسگرهای Super 35 عادت دارند و درنتیجه میزان کراپ برای آن‌ها چندان مهم نیست و معمولاً از دوربین دوم نیز بهره می‌برند تا بتوانند سایر نیازهای خود را پوشش دهند و دیگر نیازی به حسگرهای کوچک‌تر مانند میکرو سه‌چهارم نداشته باشند. البته بسیاری نیز هستند که پیرامون ارزشمندی حسگرهای میکرو سه‌چهارم پافشاری می‌کنند و اعتقاد دارند فدا کردن تصویربرداری در نور کم، ارزش وزن و اندازه‌ی کمتر و سرعت بیشتر را دارد. اما نباید فراموش کرد که چنین حسگرهایی از کراپ ۲ برابر بهره می‌برند که می‌تواند آزاردهنده باشد و اختلاف قیمت آن‌ها با نمونه‌های APS-C چندان نیست درنتیجه مبلغ چشمگیری در هزینه‌ها صرفه‌جویی نخواهد شد.