به گزارش پایگاه خبری ربیع، آن چنان که برخی گفته‌اند و این روزها بسیار تکرار می‌شود، اول مهر را باید روز نخست خلقت دانست. روزی که در طی آن، والدین، جگرگوشه‌های خود را به دست و آغوش نظام آموزشوپرورش می‌سپارند و چنین نظامی را در تربیت فرزندان خود، مخیر میدارند. در واقع با سپردن فرزندان به آموزشوپرورش، این نهاد، ناگفته و نانوشته، سرنوشت گروه و جمع بزرگی از مردم این سامان را بر عهده می‌گیرد و در این مسیر، حتی از خود والدین نیز پیشی گرفته و گاه از نرم و هنجار و استانداردهای لازم عدول می‌کند.
روزگار فعلی ما ایرانیان، روزگار بسیار ملتهبی است و ما هر روز با مسائل و مصائب گوناگون مواجه می‌شویم. مشکلات روزافزون جامعه ایرانی، گاهی این شبهه را به وجود می‌آورد که مبادا معضلات اقتصادی، اجتماعی و امنیتی، موجب غفلت متولیان امر آموزشوپرورش، از دانش‌آموزان و تربیت روحی-روانی و معنوی آنان شود. که نکند این نهاد پر جمعیت و شلوغ، آنقدر درگیر حواشی مربوط و نامربوط بشود که رشته تربیت نسلی است واجد تمام استانداردهای انسانی و شهروندی، از دست متولیان این امر خارج شود.
آموزشوپرورش، در هر سرزمینی، مهم‌ترین رکن جامعه به شمار می‌رود. آموزشوپرورش، تنها نهادی است که مردم یک سامان، فرزندان خود را با طیب خاطر و با واگذاشتن تمام اختیارات، به آن می‌سپارند و از قضا همین نهاد است که گاه بیشترین آسیب و ضربه را به فرزندان و معماران آینده یک کشور وارد کرده است.
در این چند سال اخیر متاسفانه، آسیب‌هایروحی-روانی و جسمی زیادی از سوی آموزشوپرورش به فرزندان ما وارد آمده، که همه از چند و چون آن‌ها باخبریم؛ از کتک زدن‌های سبعانه و اخراج آنان گرفته تا قیچی وکوتاه کردن مو و تعرض به جسم و جان دانش‌آموزان. مشکلات و به یک تعبیر«مصایب»ی که آن چنان که باید و شاید مورد توجه متولیان آموزشوپرورش قرار نگرفت که هیچ، گاه والدین شاکی خود مورد اهانت و استیضاح واقع شدند.
سال جدید تحصیلی، یک پیام مهم دارد؛درجامعه‌ای تا این حد ملتهب و مضطرب، که در تمام زمینه‌های اجتماعی و اقتصادی و سیاسی و امنیتی، دچار مشکل است، تربیت نسلی که قرار است معمار آینده این سرزمین باشد، بسیار مشکل است. نسلی که هم خوب درس بخواند و هم از نظر روانی در موقعیتی مطلوب قرار داشته باشد.
امید آن می‌رود که اولیای آموزشوپرورش با توجه به مشکلات و حوادث اخیر، با آگاهی از ضعف بنیه اقتصادی والدین و نیز با توجه به مشکلات مالی و گاه اخلاقی آموزگاران، متوجه امر خطیر و وظیفه برزرگی که بر دوش دارند، باشند و با دلسوزی و همدلی، مراقب سرمایه‌های انسانی این ملت باشند و از تمام توان مادی و معنوی خود در این راه سود بجویند.