به گزارش پایگاه خبری ربیع، این روزها بدون شک یکی از بهترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران در حال اکران است؛ فیلمی خوش‌ساخت و هنری از بهرام توکلی؛ کارگردان جوان و خوش‌ذوق سینمای ایران.
«تنگه ابوقریب» داستان ۵ روز قبل از پذیرش قطعنامه صلح بین ایران و عراق است؛ درباره تنگه‌ای که از نظر استراتژیک موقعیتی حساس برای ایران داشته است و اگر بعثی‌ها به این تنگه دست پیدا می‌کردند، به‌راحتی تا اندیمشک و دزفول پیش می‌آمدند و می‌توانستند خود را برنده جنگ اعلام کنند. عملیات در این مکان از سوی گردان عمار یاسر لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله تهران انجام شد؛ گردانی که رزمنده‌های آن برگه مرخصی‌شان دستشان بود و خیلی از آنها حتی بلیت قطار بازگشت به تهران را نیز داشتند؛ اما دلیرانه ایستادند و نگذاشتند این تنگه به دست دشمن بیفتد تا در تاریخ این کشور ماندگار شوند؛ رزمندگانی که تعداد زیادی از آنها به دلیل نبود آب از تشنگی شهید شدند.
بهرام توکلی، کارگردان فیلم‌های اکشن و جنگی نیست. او آثاری درخشان همچون «پرسه در مه» را در کارنامه دارد. این ضعف در ریتم فیلم به‌خوبی دیده می‌شود. توکلی وقتی در کنار خضوعی، فیلمبردار فوق حرفه‌ای سینما، و جلوه‌های ویژه‌ای که روزبهانی ایجاد کرده است، قرار می‌گیرد، تا حدی ضعفش پوشیده می‌شود؛ اما از این نکته نباید غافل ماند که در «تنگه ابوقریب» خبری از درام نیست؛ داستانی که خیلی بیشتر از این‌ها می‌توانست مخاطب را با فضایی دراماتیک پیوند بزند؛ افرادی که در محیطی ناآشنا جلوی چشم مخاطب از پا درمی‌آیند بدون اینکه مخاطب با آنها احساس همدردی کند؛ این یک طرف ماجراست؛ اما طرف دیگرش این است که شاید از اساس توکلی نمی‌خواهد در این فیلم برخلاف سایر فیلم‌های جنگی قهرمان‌سازی کند؛ بلکه می‌خواهد وحشیگری جنگ را در نقطه‌ و روزی خاص به نمایش بگذارد؛ از این رو «تنگه ابوقریب» تنها فیلم جنگی‌ای است که اینقدر بازیگران آن نزدیک به مخاطب می‌جنگند و از پا درمی‌آیند.
این‌ها نشانه‌های خوبی است که دریابیم باید از فضای انتزاعی جنگ که برای خود ساخته‌ایم، خارج شویم و واقعیات عینی را به مردم نشان دهیم؛ بله، جنگ یا به تعبیری بهتر دفاع ما از این صحنه‌ها بسیار داشت؛ پایی که قطع شده و دستی که آن طرف افتاده بود؛ سری که با ترکشی پرتاب و فردی که وسط میدان جنگ به خاطر انفجار خمپاره موجی شده بود. این خاک و این کشور با این رشادت‌ها مانده است و هنوز هم که هنوز است گردان‌های عمار زیادی در کشور مشغول جهاد هستند؛ گردان‌های فرهنگی که هر کدامشان گوشه‌ای غریب مشغول دفاع از کیان و عقاید این مردم هستند.
واقعا در این روزهایی که انواع هشتک‌های فضای مجازی از #فرزندت_کجاست تا #مدیران_دوتابعیتی روح و روان مردم را آزار می‌دهد، دیدن این فیلم می‌تواند کمکی بسیار خوب باشد تا دوباره برگردیم و حس خودباوری و عزت در درونمان زنده شود و به خود ببالیم که ما مردمی هستیم که برای دفاع از کیان این سرزمین، حتی اگر مسئولی همراهمان نباشد، باز هم می‌جنگیم و خواهیم ایستاد. شادی روح شهدا صلوات.