پایگاه خبری ربیع : یادداشت از زهرا نصیری / وقتی از زندگی روزمره خسته شده ای و برای عوض کردن آب و هوا پا به درون خیابان می گذاری یا قصد داری برای رسیدن به محل کارت یک پیاده روی ساده در پیاده روی خیابان ها داشته باشی متوجه می شوی که نه تنها نمی توانی درون خیابان راهی برای قدم زدن پیدا کنی بلکه باید هزارراه نرفته را طی کنی تا بتوانی برای عبور و مرور ساده و راحت از پیاده روتا رسیدن به یک مقصد هرچند کوتاه ها پیچ و خم ها و بعضا تنگناهایی را طی کنی که هریک از این تنگناها تازه می شوند بلای جان اعصابت و اصلا سیر می شوی از اینکه بخواهی برای پیاده روی از مسیر پیاده رواستفاده کنی و ترجیح می دهی که برای هر کار خود از همان خودرو وسیله نقلیه استفاده کنی و اصلا هم قید پیاده روی را بزنی .
امروزه با شهرنشین شدن عده زیادی از مردم و مهاجرت های بی رویه به شهر ها هر روز زندگی شهرنشینی نیز با خود تبعاتی را به همراه می اورد که از جمله مهمترین ان ها پدیده ای به نام سد معبر است ، سد معبر به ان معنا که هرکس برای خود حریمی را در سطح شهر اختیار می کند تا بتواند به راحتی و بدون مزاحمت به کسب و کار و رفت و آمد بپردازد و در این میان حق دیگر مردم می شود کشک!
با گشت و گذاری در شهر می بینیم که میدان داران و استفاده کنندگان فضای شهری مغازه داران وکسبه ای هستند که در ورای خیابان ملکی دارند وبه همین جهت به خود اختیار تام می دهند که وسایل کسب و کار خود حالا اعم از میوه و سبزی،منسوجات،خشکبارو خلاصه هرچیز را که فکرش را بکنی را در محدوده عبور و مرور عابرین پیاده ای قرار دهند که تنها سهم شان از عبور و مرور ایمن همان پیاده رو ها است.
این حق های فرضی قایل شدن توسط عده ای از شهروندان به همین جا ها ختم نمی شود و هستند مالکان منازلی که با اختیار کردن بخشی از فضای کوچه و خیابان به عنوان حق خود با ایجاد موانع خواهان استفاده شخصی هستند و در این میان کسانی که ضررکنندگان اصلی هستند طبقات محروم و یا آن هایی هستند که از داشتن خودرو و ملک ومغازه محروم اند!چرا که نمی تواند از حق قانونی خود برای عبورو مرورایمن و بدون دردسر برخوردارباشند! اینجا مصداق جمله معروف را پیدا می کند
“هرکه بامش بیش،برفش بیشتر”.
از این ها هم که بگذریم مالکان خوردوها ، موتورسیکلت ها هم در این میان دستی بر آتش دارند و برای خود از فضای پیاده رو ها حقی قائل اند، که این حق قائل شدن ها و مسدود کردن راه عابرین پیاده در خیابان ها به گونه ای شدت و حدت دارد که گاهی می مانی پس مسوول رفع این تخلفات کجاست و کیست که بداد یک عابرمیانسال برسد؟
سالمندی که بخواهد از پیاده رو با ایمنی عبور کند باید از لابه لای صدها موتور و ماشین و بساط هایی که از مغازه های مختلف درون پیاده رو چیده شده است عبورکند وخیلی است که در این میان باور کنی بلایی به سرش نیاید. یا کودکی که از مدرسه بیرون می آید و می خواهد از فضای پیاده رو به راحتی استفاده نماید اما با اقدامات جدیدی که در مسدود کردن پیاده روها گرفته شده است نمی تواند حتی به این فضا هم اعتماد کند و باید به سختی با ترس و لرز به مسیری هر چند کوتاه از مدرسه تا خانه برسد.
ازحال و روز خانم هایی هم که برای تامین مایحتاج روزانه خود باید از فضای پیاده رو استفاده کنند و به دلیل سد هایی که در راه عبور و مرورشان چیده شده است هم سخن نگویم بهتر است چون این هم می شود مثنوی هفتاد من !شهروندانی که هرروز به دلیل این شرایط به سختی کلافه می شوند و بعضا باید برای جابه جایی یک خرید جزیی خود مسافت زیادی را طی کنند تا بتوانند به آن طرف خیابان بروند به دلیل اینکه فضای پیاده رو توسط موتورسیکلت،خودرووکسبه اشغال شده است !
تا درشهر چشم بچرخانیم از این فضاهای نازیبای شهری که حق شهروندی در آن رعایت نمی شود روز به روز زیادتر می شود .پیاده رو ها که دیر زمانی مکانی برای عبور و مرور راحت عابرین درنظر گرفته شده است و در سراسر دنیا به این حق ارزش زیادی قائل هستند، اما امروزه شاهد هستیم که علاوه بر مردم که بخش عمده ای از این فضا را به هر دلیلی اشغال می کنند ،شهرداری هم با گذاشتن میلک های آهنی علنا نقض آشکاری را درحق عابرین مرتکب شده است .
میله های آهنی که حتی یک آدم عادی نمی تواند به راحتی از آن عبور کند و برای رد شدن ازآن ها یکی و یا هردو پایش به علت اصابت به آنها قطعا کبود خواهد شد.حالا در نظر گرفتن اینکه خانمی بخواهد با کالسگه نوزاد از این میله ها در پیاده روعبور کند و یا جانباز و معلولی که به علت نقص جسمی باید با ولیچراز این پیادراه عبور کند به چه صورتی خواهد بود! قطعا که این شهروندان برای تردد خود با مشکل مواجه می شوند و باید به ناچار وارد خیابان شوند که آنجا می شود جولانگاه خطربرای این افراد چرا که هیچ تضمینی نیست که ماشین هایی که با سرعت از این طرف و آنطرف خیابان سروکله شان پیدا می شود به جان این آدم ها گزندی وارد نکنند.
این روزها پیاده رو های شهر اصفهان با بیماری مزمنی روبه رو است که ازنهاد های خصوصوی و دولتی گرفته تا شهروندان ، کسبه و مالک برای خود حقی ازرفاه شهروندی قایل اند و بدون توجه به حق و حقوق دیگران با پایمال کردن آن موجبات دردسررابرای دیگران شهروندان مهیا کرده اند.
حالا چه کسی مسوول پیدا می شود که در این زمینه برای زندگی شهروندان و برای حق عابرین پیاده ای که از هیچ یک از امکانات خودرویی استفاده نمی کنند و عارضه ای را بلای جان شهروندان نمی کنند حمایت کند.
با همه این تفاصیل از مسوولان انتظار می رود که در رابطه با این معضل اجتماعی فکری و تدبیری نمایند چرا که زیبنده شهری مانند اصفهان که خواستگاه فرهنگ و تمدن اسلامی است بی قانونی و از بین بردن عدالت اجتماعی به گونه ای باب شود که به هیچ یک از حریم های قانونی آن احترام عملی گذاشته نشود .برابر تبصره ۱ بند ۲ ماده ۵۵ و تبصره ۶ ماده ۹۶ قانون شهرداری ها ، استفاده از معابر عمومی برای کسب ممنوع است.
به هرصورت اشغال و مسدود کردن معابر و آنچه به‌عنوان سد معبر، مطرح می‌شود، به لحاظ قانونی عملی مجرمانه بوده و مرتکب این عمل مستوجب مجازات است ؛ زیرا معابر عمومی متعلق به عموم شهروندان است و کسی حق ندارد تحت هر شرایط و نامی معابر را انتفاع شخصی نموده و آن را مسدود کند.