به گزارش پایگاه خبری ربیع، ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﺭﻧﺪﻩ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ، ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ، ﺑﻨﺪﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻰﻛﻨﻢ: «ﺗﻼﺵ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮﺩﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ.» ﻣﺎ ﺍﻧﺴــﺎﻥﻫﺎ، ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺗﺎ ﺩﻟﺖ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺎﻝ ﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﺍﻣﺎ ﺳــﻮﺍﻝ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ! ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺳــﻮﺍﻝ ﻧﺪﺍﺭﻳــﻢ، ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻯ ﺁﻥ ﻧﻴﺴــﺖ ﻛــﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺳــﻮﺍﻝ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ. ﺳﻮﺍﻝ ﭘﺮﺳــﻴﺪﻥ ﻛﺎﺭﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﻣﺎ ﺳﻮﺍﻝ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺳــﺖ. ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﻴﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺜﺎﻝ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺗﻮﺿﻴــﺢ ﺩﻫﻢ ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺳــﻮﺍﻝ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﭼﻴﺴﺖ؛ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺩﺍﺭﻳﺪ، ﻓﺮﺽ ﻛﻨﻴﺪ ﻣﺜﻼ ﭘﺴــﺮ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﺗــﺎﻥ ﻇﻬﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺷــﺪﻩ ﻭ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﺑﺎﺯﻧﮕﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. (ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ، ﻓﺮﺽ ﻛﻨﻴﺪ ﭘﺪﺭﺗﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﺎﺭﺝ ﺷــﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺸــﺘﻪ ﺍﺳﺖ.) ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺍﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﻰﺩﻫﺪ. ﻭ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﮔﺬﺭﺩ… ﭘﺴــﺮﻡ ﻛﺠﺎﺳــﺖ؟! ﭼــﺮﺍ ﮔﻮﺷــﻰﺍﺵ ﺟــﻮﺍﺏ ﻧﻤﻰﺩﻫﺪ؟! ﺁﻳﺎ ﺷﺎﺭژ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ؟ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻯ ﻧﺎﻛﺮﺩﻩ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﻛﺮﺩﻩ؟ ﭘﺴﺮﻡ ﻳﻚ ﻳﺎ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺎﺯﻧﮕﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻭ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﺳــﻮﺍﻝ ﺩﺍﺷــﺘﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻳﻦ! ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻋﺰﻳﺰ ﮔﻤﺸــﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﮔﺸــﺘﻦ! ﻳﻌﻨﻰ ﭘﺮﺳﺸــﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺟــﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﺁﻥ ﺷﻮﻳﻢ. ﻛﺴــﻰ ﻛــﻪ ﻋﺰﻳﺰ ﮔﻤﺸــﺪﻩﺍﻯ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺑــﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺳﻮﺍﻝ ﺩﺍﺭﺩ. ﺳــﻮﺍﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﮔﻤﺸﺪﻩﺍﺵ ﻛﺠﺎﺳــﺖ؟ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ؟ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﻰ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳــﺖ؟ ﻋﺰﻳﺰﺗﺮﻳﻦ ﺳــﺮﻣﺎﻳﻪ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﻣﺎ، ﺯﻧﺪﮔﻰ، ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﺮ ﻣﺎﺳــﺖ؛ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﺮﻯ ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻢ ﻣﻰﺷــﻮﺩ. ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻣﻮﻻﻧﺎ ﺑﻴﺪﻝ: «ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻫﺮ ﻗﺪﻡ ﺯﻳﺮ ﻗــﺪﻡ ﮔﻢ ﻣﻰﻛﻨﻢ…»
ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ. ﻣﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈــﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ، ﻳﻌﻨﻰ ﻋﺰﻳﺰﺗﺮﻳﻦ ﺳــﺮﻣﺎﻳﻪ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ. ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔــﻰ ﭼــﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻴــﻢ ﻭ ﻳــﺎ ﭼــﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ؟ ﭼــﺮﺍ ؟ ﭼﻮﻥ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺯﻧﺪﮔــﻰ ﻭ ﺟﻬــﺎﻥ ﺧــﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﺮﻳــﻒ ﻛﻨﻴــﻢ… ﻓﻼﺳﻔﻪ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﺴــﻴﺎﺭﻯ، ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳــﺶ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ ﻩﺍﻧﺪ ﻛــﻪ، ﻏﺎﻳﺖ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭼﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻪ ﻣ ﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻭ ﻏﺎﻳﺖ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺍﻧﺎﻳﻰ؟ ﺳــﺮﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺩ ﻧﻴﺎﻭﺭﻡ، ﺗﻤﺪﻥ ﻏﺮﺑﻰ، ﻗﺮﻥﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻟﺬﺕ ﻭ ﻟﺬ ﺕﮔﺮﺍﻳﻰ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﻇﺎﻫﺮﺍً ﺩﺭ ﺗﻔﻜﺮ ﺩﻳﻨﻰ ﻧﻴﺰ، ﺑﺎ ﻃﺮﺡ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣ ﻰﺭﺳﺪ ﻛﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻟﺬ ﺕﮔﺮﺍﻳﻰ ﺍﺳﺖ. ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎﻳﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﻫﻮﺱ ﻣ ﻰﻛﻨﻴﻢ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﻭ ﺟﺎﻳﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻣﻮﻣﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﻟﺬﺕﻫﺎﻯ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻭ ﻫﻤﻴﺸــﮕﻰ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ… ﺍﻣــﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ، ﻗﻀﻴﻪ ﻛﺎﻣﻼ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺍﺳــﺖ! ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ، ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺗﻔﻜﺮ ﺩﻳﻨﻰ، ﺑﺮﺍﻯ ﻓﻬﻤﻴﺪﻥ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩﺍﻳﻢ، ﻧﻪ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ! ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜــﺎﻝ، ﺩﺭ ﺗﻔﻜﺮ ﺩﻳﻨﻰ، ﻳﻜــﻰ ﺍﺯ ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺍﻧﺴــﺎﻥ، ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺧﺪﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ، ﺍﺣﺎﺩﻳﺚ ﺑﺴــﻴﺎﺭﻯ ﺑﺎ ﺍﻳــﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳــﺎﻋﺖ ﺗﻔﻜﺮ ﺍﺯ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺳــﺖ. ﭘﺲ ﺍﺟﻤﺎﻻً ﻫﺪﻑ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺍﻧﺴــﺎﻥ ﻭ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺕ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺗﻔﻜﺮ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻋﺒﺎﺩﺕ. ﺗﻔﻜﺮ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺮﺳــﺶ ﻭ ﭘﺮﺳﺸﮕﺮﻯ؛ ﭘﺮﺳﺶ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺭﻳﺸﻪﺍﻧﺪ. ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﭘﺮﺳــﺶ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻧﺴــﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭ… ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﺮﺑ ﺖﻫﺎﻯ ﻋﺴﻞ ﻭ ﺍﻧﮕﺒﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﺪ، ﺁﻳﺎ ﺁﻥ ﺗﻜﻪ ﺳﻨﮓ ﻣ ﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﻟﺬﺗــﻰ ﺑﺒﺮﺩ؟! ﻧــﻪ. ﭼﺮﺍ؟ ﭼــﻮﻥ ﺩﺭﻙ ﻭ ﻓﻬﻤﻰ ﺍﺯ ﺷــﻴﺮﻳﻨﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﻮﻋﻰ ﺍﺯ ﺷــﻌﻮﺭ ﻭ ﻓﻬﻤﻴﺪﻥ ﺍﺳــﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻏﺎﻳﺖ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﻬﻤﻴﺪﻥ ﺍﺳﺖ، ﻧﻪ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ. ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﻮﻋﻰ ﺍﺯ ﺩﺭﻙ ﻭ ﺷﻌﻮﺭ ﺍﺳﺖ… ﺍﮔــﺮ ﻏﺎﻳﺖ ﺯﻧﺪﮔــﻰ ﺍﻧﺴــﺎﻥ ﻟﺬﺕ ﺑــﺮﺩﻥ ﺑﻮﺩ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﮔﺎﻭ ﻭ ﮔﻮﺳــﻔﻨﺪ ﻣﻰﺁﻓﺮﻳﺪ! ﺍﻭﻟﺌﻚ ﻛﺎﻻﻧﻌﺎﻡ ﺑﻞ ﻫﻢ ﺍﺿﻞ…ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻫﻤﺎﻥﻫﺎﻳﻰ ﺍﺳــﺖ ﻛﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﻧﺴــﺎﻥ ﺭﺍ ﻟــﺬﺕ ﻭ ﻟﺬﺕﮔﺮﺍﻳﻰ ﻣ ﻰﺩﺍﻧﻨﺪ. ﺧﻼﺻﻪ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﻬﻤﻴﺪﻥ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷــﺪﻩ ﺍﺳــﺖ. ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺟﻬﺎﻧﺶ ﺗﻌﺮﻳﻔــﻰ ﻧــﺪﺍﺭﺩ، ﻣﻌﺮﻓﺘﻰ ﻧﻴﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷــﺖ. ﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎ ﻥﻫﺎﻯ ﺷﺮﻗﻰ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻗﺮ ﻥﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻌﺮﻳﻔﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ. ﺍﺭﺯﺵ ﺍﺻﻠﻰ ﻣﺘﻔﻜﺮﺍﻧﻰ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ، ﺗﻼﺷﻰ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻭ ﺟﺪﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﺯﺗﻌﺮﻳﻒ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﻭ ﺷﻴﻌﻰ ﺑﻮﺩ. ﻛﺎﺭ ﺍﺻﻠﻰ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺴــﺎﻥ ﻗﻴﺎﻡ ﻛﺮﺩ. ﻗﻴﺎﻡ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻧﻤ ﻰﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑــﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻼﺵ ﺑــﺮﺍﻯ ﺑﺎﺯﺗﻌﺮﻳﻒ ﺟﻬــﺎﻥ، ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ، ﭼﻪ ﻣﺸﻜﻼﺗﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻳﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ؟ ﺍﻣﺎ ﻛﺎﺭ ﺍﺻﻠﻰ ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺩ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺟﻬــﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕــﺮﻯ ﻧﻴﺰ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮﺩ. ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﭘﺮﺷﻤﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻯ ﻧﻤــﻮﺩ ﻛﻪ، ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻧﻘﻼﺑﻰ ﻓﻜــﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺑﻰ ﺯﻳﺴﺘﻦ ﻻﺯﻡ ﻧﻴﺴــﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﺎﺭﻛﺴﻴﺴﺖ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻻﺯﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺩﻭ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﻟﻴﺒﺮﺍﻟﻴﺴﻢ ﻭ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﺑﻠﻮﻙ ﺷﺮﻕ ﻭ ﻏﺮﺏ ﺧﻼﺻﻪ ﻛﺮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻓﻌــﻼ ﻛﺎﺭﻯ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿــﻮﻉ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ، ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺍﺻﻠﻰ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺷــﺮﻳﻌﺘﻰ، ﺍﺣﺴﺎﺳــﺎﺕ ﻭ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﻧﺴــﻞ ﺟــﻮﺍﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩ. ﻳﻌﻨــﻰ ﻛﺎﺭ ﺍﺻﻠﻰ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﮔﺮﺍﻳﺶﻫﺎﻯ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩ، ﻧﻪ ﻧﮕﺮﺵﻫــﺎﻯ ﺁﻧﻬﺎ. ﺍﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﺳــﺖ ﻳﺎ ﻏﻠﻂ، ﻋﺼﺮ ﻭ ﻧﺴﻠﻰ ﻛﻪ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﻣﺮﺣــﻮﻡ ﺷــﺮﻳﻌﺘﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻔﺲ ﻣﻰﻛﺸــﻴﺪﻧﺪ، ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺳﻴﻄﺮﻩ ﻭ ﻏﻠﺒﻪ ﮔﺮﺍﻳﺸﺎﺕ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳــﻦ ﺟﻮﻫــﺮﻩ ﻭ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺮﺍﺕ ﺑﺎﺯﺗﻌﺮﻳﻒ ﺍﻧﺴــﺎﻥ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ، ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﺎﺳــﻔﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺍﻗﺸﺎﺭ ﺩﺍﻧﺸــﮕﺎﻫﻰ ﻣﺎ، ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ، ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻛﻤﻴﺎﺏ ﺍﺳﺖ!