به گزارش پایگاه خبری ربیع، ﺟﻨﺒﺸﻰ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺟﻨﺒﺶ «ﺟﻠﻴﻘﻪ ﺯﺭﺩﻫﺎ» ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ۱۷ ﻧﻮﺍﻣﺒﺮ ﺩﺭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﻪ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻣﺎﻟﻴﺎﺕ ﺑﺮ ﺳﻮﺧﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺴﺪﻭﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺟﺎﺩﻩﻫﺎﻯ ﺑﻴﻦﺷﻬﺮﻯ ﺷــﺮﻭﻉ ﺷﺪ. ﻳﻚ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺪﻭﻥ ﺷــﻜﻞ، ﺧﻮﺩﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﻭ ﺍﻧﻔﺠﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﻧﻄﻔﻪ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺷــﺒﻜﻪﻫﺎﻯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷــﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺮﻭﻯ ﺗﺎ ﻗﻠﺐ ﭘﺎﺭﻳﺲ، ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﻯ ﻫﻤﻪﭘﺮﺳﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺳﺘﻌﻔﺎﻯ ﺭﺋﻴﺲﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ، ﺍﻣﺎﻧﻮﺋﻞ ﻣﻜﺮﻭﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳــﺖ. ﺟﺎﻟﺐ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺧﻴﻠﻰ ﺯﻭﺩ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﺮﺯﻫﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻮﺭﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻠﮋﻳﻚ ﺑﺮﺳــﺎﻧﺪ. ﺣﺪﻭﺩ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻠﮋﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﻧﻬﻢ ﺁﺫﺭ ﺷــﺎﻫﺪ ﺣﺮﻛﺖﻫﺎﻯ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﻰ ﻣﺸﺎﺑﻬﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮ ﮔﺰﺍﺭﺵﻫﺎ ﺩﺳﺖﻛﻢ ۳۰۰ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺗﻈﺎﻫﺮﺍﺕ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻯ ﭘﻠﻴﺲ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﻫﺎﻯ ﺍﺗﺤﺎﺩﻳﻪ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﻭﻛﺴﻞ ﺩﻭ ﺧﻮﺩﺭﻭﻯ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻴﻠﻰ ﺯﻭﺩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﻭﺍژﻩ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﻰ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻏﺮﺑﻰﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﺁﺭﺍﻣﻰﻫﺎﻯ ۲۰۱۱ ﻏﺮﺏ ﺁﺳــﻴﺎ ﻭ ﺷﻤﺎﻝ ﺁﻓﺮﻳﻘﺎ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﻢ. ﺍﻣﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﺳﺮﻋﺖ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻥ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺖ. ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻟﮕﻮﻯ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﻰ ﻓﺎﻗﺪ ﻳﻚ ﺷــﻜﻞ ﻣﺸﺨﺺ، ﺑﺪﻭﻥ ﺭﻫﺒﺮ، ﺧﻮﺩ ﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﻭ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺷﺒﻜﻪﻫﺎﻯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺪﻧﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻰ ﺷﻜﻞ ﻣﻰﺩﻫﻨﺪ. ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﺎﻛﺎﺭﺁﻣﺪﻯ ﺍﻟﮕﻮﻫﺎﻯ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻰ ﻭ ﺧﺴــﺘﮕﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺧﻴﻠﻰ ﺯﻭﺩ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻣﻰﺑﺎﺷــﻨﺪ. ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻳﺎ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿــﺎﺕ ﺍﺧﻴﺮ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﻳﻚ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﻰ ﺭﺍ ﺭﻗﻢ ﺑﺰﻧﺪ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳــﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﻰﻫﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺟﺪﻯ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺮﻯ ﻗﻄﻌﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﻯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﺟﮕﻴﺮﻯ ﺟﻨﺒﺶﻫﺎﻯ ﭘﻮﭘﻮﻟﻴﺴﺘﻰ ﺩﺭ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩ.