پایگاه خبری ربیع/

وقتی که هلال باریک ماه، از پشت شیشه ی پنجره ی اتاق کنار رفت، زن تنپوشِ قهوه ای رنگِ خزدارش که چند وصله ی کوچک بر آن بود را پوشید و فِر موهایش را مرتب کرد.

تازه از سرکار باز گشته بود ولی می بایست به سراغ مشتری بعدی اش می رفت. دلش می خواست دیگر سرکار نرود اما به اجاره خانه فکر کرد و به مادرش که بیمار بود و باید داروهایش را به نرخِ آزاد می خرید. شیشه ی ادکلنِ شکلاتی اش را از کیفش درآورد. تمام شده بود. بدون آن، نمی توانست مشتری های ساعتی اش را راضی کند.

دست به چروک های زیر چشمانش کشید و آن ها را زیرِ لایه ای از کرم پنهان نمود. با خودش گفت:《 اگر ادکلن گران شده باشد، آن را نمی خرم》.

لب هایِ رژ زده اش را جوید، بویِ رژ مسی رنگش در دهانش حل شد. گوشی اش زنگ زد. از بیمارستان بود. داروها را باید از بازارسیاه می‌خرید. فقط چند ساعت فرصت داشت.

از خانه خارج شد و شیشه ی ادکلن را در دستش فشار داد و به طرف مغازه ی ادکلن فروشی راه افتاد.

پشت شیشه ی مغازه ی ادکلن فروشی ایستاد. برگه ای توجه اش را جلب کرد:

《ادکلن نوتلای اصل با دوام ۴۸ ساعته با کوپن دولتی.》

انتهای پیام/