گسترش فضائل اخلاقی، زمینه ساز ظهور
منتظران امام زمان در عصر غیبت، افزون بر بهرهمندی از عنایات امام زمان و بهرهگیری از علمای راستین، میتوانند با استمداد از مجموعهای از باورهای عمیق در باب امامت، خود را از غفلتها وانحرافات زمانه غیبت مصون سازند و زمینه تکامل معنوی و اخلاقی خود را فراهم سازند و بدین وسیله زمینهساز ظهور امام غایب خود گردند.
به گزارش پایگاه خبری ربیع، منتظران امام زمان در عصر غیبت، افزون بر بهرهمندی از عنایات امام زمان و بهرهگیری از علمای راستین، میتوانند با استمداد از مجموعهای از باورهای عمیق در باب امامت، خود را از غفلتها وانحرافات زمانه غیبت مصون سازند و زمینه تکامل معنوی و اخلاقی خود را فراهم سازند و بدین وسیله زمینهساز ظهور امام غایب خود گردند. نخستین باور مؤثر در سوق دادن منتظران به سوی مکارم اخلاقی، اعتقاد به وجود امام زمان است؛ معرفت به وجود امام، سبب ایجاد گرایش درونی به حضرت میشود و زمینهساز همراهی و همسویی منتظران با ایشان میگردد. باور دیگری که در مسیر کمال معنوی، منتظران را یاری میدهد، اعتقاد به ظهور حضرت است؛ انتظار ظهور امام مهدی موجب میشود فرد منتظر، از یک طرف با ایجاد صفات اخلاقی، در به دست آوردن ویژگیهای یاوران آن حضرت بکوشد و از سوی دیگر، در هر زمانه خود را برای ظهور ناگهانی ایشان آماده سازد و نیز برای تحقق ظهوری که انتظار آن را میکشد زمینهسازی کند.
اعتقاد به علم فراگیر امام نیز از مهمترین عوامل مؤثر در دوری انسان منتظر از رذایل و حرکت او به سمت فضایل است. کسی که همواره خود را در منظر امام میداند، برای سیر معنوی، انگیزهای قوی پیدا میکند و ظاهر و باطن خود را از هر آنچه او را از چشم امام میاندازد دور میسازد. البته با تحلیل دقیق علم فراگیر امام، به حضور وجودی او در عالم میرسیم. منتظران با دستیابی به این درک عمیق از امام، نهتنها امام را عالِم به خود میدانند، بلکه هر لحظه خود را در محضر او میبینند. ارادت و محبت منتظران به امام مهربان خود نیز از مؤثرترین عوامل در تربیت نفوس و تزکیه روح آنها به شمار میآید. فرد منتظر با اکسیر عشق به امام خود، جان و روح خود را درپرتو شعاع نورانی او قرار میدهد؛ با حرارت عشق، آلودگیهای خویش را میسوزاند و با آب حیاتبخش آن، گلستان وجود خود را بارور میسازد. بر اساس آنچه بیان شد، اگرچه شرایط موجود در عصر غیبت امام معصوم جامعه و فرد را به سمت حیرت و گمراهی سوق میدهد و در وادی غفلت گرفتار میسازد، اما بارور ساختن مجموعه باورهای شیعیان نسبت به امام میتواند در زمان غیبت نهتنها انحراف، حیرت و غفلت را از منتظران بزداید، بلکه میتواند آنها را در سیر معنوی و تزکیه اخلاقی، تا بالاترین درجات دستگیری نماید. از اینرو از جمله بهترین راهکارها برای سوق دادن منتظران به سمت کمالات اخلاقی و مراتب و مقامات معنوی، تعمیق مجموعهای از باورهای آنها نسبت به امام زمان است. بنابراین بر فرد منتظر و جامعه منتظران ضروری است با بارور ساختن این باورها، فضایل اخلاقی را در جامعه شیعی گسترش داده و زمینه ظهور را فراهم سازند. امروز هم در ایران ما که مهد تشیع و بزرگترین مرکز گسترش اسلام ناب محمدی (ص) است و هم در تمامی سرزمین های اسلامی توجه به منبع نورانی امامت و پیروی عملی و بکار بستن دستوراتشان باید بیش از پیش مورد توجه باشد و تمام امکانات و همت مسلمانان باید در خدمت گسترش فرهنگ دین مبین اسلام باشد تا توطئه های تهاجمی دنیای استکبار در دورسازی مسلمانان از فرهنگ غنی قرآن و سنت پیامبر (ص) و اهلبیت عصمت و طهارت علیهم السلام نقش برآب گردد و این فرهنگ ناب انسانی گستره جهانی یابد.