به گزارش پایگاه خبری ربیع، شکی وجود ندارد که جریان تحریم ها به لحاظ عملی و روانی بر فضای اقتصاد ما تاثیرگذاشته و مشکلاتی را به وجود آورده است. شاید از بد روزگار است که نسل جوان دیروز و امروز ما هریک به نحوه ای باید تجربه سخت تحریم و فشار اقتصادی را در زندگی خود ثبت کنند. اما این پایان داستان نیست، بلکه زندگی درجریان است و باید متناسب با هر مرحله از آن، راهکار و اندیشه ای جدید در سر داشت.

اگر فردا آیندگان درمورد تحریم های همه جانبه وفشار سنگین بر مردم امروز، حرف بزنند قطعاً درمورد نحوه مدیریت مسئولان و کارگزاران نیز قضاوت خواهند کرد. اینجاست که پای توان و قدرت اجرایی دولت ها، نخبگان و کارشناسان عصرامروز مورد سنجش قرار می گیرد. این مقدمه را جهت ورود به مسئله تحریم های اجرا شده و دور بعدی آن در آبان ماه بیان کردیم. هدف اصلی آمریکا برای خروج از برجام و از سرگیری نظام تحریم ها، به صفر رساندن فروش نفت ایران و عملاً خلع سلاح شدن کشور در مقابل خواسته های آن بوده است.

دراین راستا چینش مهره های دشمن به صورت کاملا اصولی و در راستای هدف موردنظر بوده است. اما حرکت و مهره چینی ما در این نقشه بازی به سبب دلایل عمدتاً سیاسی، هم پا ومناسب حرکت های حریف نیست. درمورد هدف اصلی آمریکا یعنی نقطه صفر نفتی ایران، باید اذعان داشت که راه حل های مناسبی از اتاق فکر کشور بیرون نیامده و یا هنوز سازوکار آن اعلام نشده است.

اما از آنچه دیده می شود، گویا اتکای ما برای رهایی و دور زدن تحریم و فروش نفت به سمت روس هاست. چرا که چین و هند به عنوان بزرگترین و اصلی ترین خریداران نفت ما درپی تهدیدات و چانه زنی های آمریکا درحال سازوکاری برای کاهش خرید نفت از کشورمان هستند و مسلماً فواید تجاری و سیاسی حفظ ارتباط با آمریکا را بر خرید تک محصول تجاری ایران را ترجیح خواهند داد.

درمورد انتقال نفت به روسیه دو گزینه مطرح است:

ابتدا اینکه ما نفت را به روسیه بدهیم و آنها این نفت را برای ما به فروش برسانند. اما در رد و بیان اشکالات این گزینه باید گفت که تحریم های حمل و نقل و بیمه نفتکش ها این اجازه را به ما نمی دهد که نفت را به روسیه منتقل کنیم. به فرض اینکه این مشکل را هم حل کردیم، اما با توجه به تحریم های بانکی و عدم امکان نقل و انتقال مالی برای سیستم بانکی کشورمان، چطور قرار است پول این نفت به ما بازگردانده شود. تجربه تهاتر نفت در برابر کالا نیز تجربه شکست خورده است و دیدیم که کشورها در چنین شرایطی به جز اقلام بی ارزش و غیراستراتژیک محصول دیگری به ما نمی دهند.

هرچند که براساس نظام تحریم ها بازفروش(resend) نفت ایران توسط کشور دیگری ممنوع است اما ما با دادن نفت به روسیه و فروش آن توسط مسکو، عملاً بازارهای فروش سنتی خود را که طی چند دهه گذشته به دست آورده ایم، دیگر از دست خواهیم داد. درحقیقت این بازار مشتریان ما از این پس نفت روسیه را می خرند، نه نفت ایران را! حال اگر مدتی بعد این مشکلات تحریم حل شود، ما دیگر بازار فروش خود را تقدیم روس ها کرده ایم.

گزینه دوم برای دور زدن تحریم های نفتی از طریق روسیه، دادن نفت ایران به پالایشگاه های روسی و افزایش تولید نفت روسیه برای صادرات در بازار جهانی می باشد!. به عبارتی ما نفت خود را برای خوراک پالایشگاه های داخلی روسیه می دهیم تا این کشور دیگر نفت تولیدی خود را صرف مصرف داخلی نکند و از این طریق تولید خود را برای فروش افزایش دهد. حال این عمل به نفع ماست یا به نفع روس ها؟! به فرض اینکه این کار راهم کردیم، چه چیزی عاید ما خواهد شد؟ آیا تحمیل محصولات کشور مقابل و یا انتقال چمدانی مقادیر ناچیز ارزی از سوی کشوری که خود درگیر تحریم های اروپا و آمریکاست، دردی ازما دوا خواهد کرد.

شاید مسئولان درپس این گزینه ها نکات ریز و کلیدی قرار داشته باشند که ما از آن بی خبریم و برای چنین اقدامات احتمالی توجیه کارشناسی داشته باشند. اما بحث اصلی ما این است که اقدامات و نحوه مدیریت امروز مسئولان ما، علاوه بر این که کیفیت زندگی نسل امروز را شکل می دهد، میراثی خواهد بود برای آیندگانی که حاصل دست رنج امروز ما را خواهند خورد. اگر نتوانیم قدم های محکمی درعرصه مدیریت داخلی و خارجی برداریم، قطعا زمینه ضعف قدرت کشور درآینده را رقم خواهیم زد.