به گزارش پایگاه خبری ربیع، آمریکا همچنان مصرانه به دنبال کاهش خرید نفت ایران و صفر شدن آن تا ۱۳ آبان است. برهمین اساس بسیاری از شرکت هایی که مشتری ثابت نفت ایران بودند، واردات خود را کاهش داده و یا نفت کشوری دیگر را جایگزین ایران کرده اند. برخی بر این گمانند که ترامپ اسلحه را روی شقیقه ایران یعنی نفت نشانه رفته و از این طریق به دنبال تسلیم شدن ایران در برابر خواسته های آمریکاست.

هرچند که این یک ابزار عملی برای رسیدن به این هدف آمریکاست، اما باور حقیقی و چشم امید آمریکا به معیشت مردم ایران است. نفت تنها یکی از راه های فشار به ایران است که ما در فواصل مختلف تاریخی تجربه چنین محدودیت ها و چه بسا سخت تر از آن را داشته ایم. ولی امروز پای معیشت مردم و نارضایتی داخلی به میان آمده است.

آمریکا و متحدانش چشم امید به این نارضایتی بسته اند و بابت آن هزینه های بسیاری کرده اند. در چنین برهه ای فریاد خشم سر دادن و تهدید کردن غرب به اقدامات سخت، چاره و راه برون رفت از این دام نیست. چرا که هرچه ما فریاد تهدید آمیز کنیم، صدای آمریکا و متحدانش با داشتن تریبون های مختلف و رسانه های جهانی بلندتر خواهد بود. ضمن اینکه ما به دنبال جنگ نیستیم، چرا که تجربه هشت ساله آن را چشیده ایم ومی دانیم ماهیت جنگ چه برنده باشی و چه بازنده، ویرانی است.

ما امروز به اقتصاددان های سالم و دست پاک نیاز داریم، ما امروز به دیپلماسی فعال و مستقل نیاز داریم، ما امروز به برنامه و راهکار عملی نیازداریم، ما امروز به وحدت میان مسئولان برای رسیدن به ثبات اقتصادی نیازمندیم. زندگی مردم شوخی نیست، اینکه هر روز صبح که از خواب بیدار می شویم و وضع و حال زندگی بدتر از شب قبل است، سیاه نمایی و آب به آسیاب دشمن ریختن نیست.

براساس کدام چالش و بحران و براساس کدام سیاست نظارتی امکان دارد که قیمت ارز و طلا رکوردهایی را بزنند که برای مردم عادی باور نکردنی باشد. یک کارمند و یک کارگر که حقوقی ثابت دریافت می کنند، چگونه درزیر بار فشار قیمت ها قد علم کنند. مردم از دولت و مسئولان توقع دارند کاری بکنند، مگر مسئولیت و نظارت کارایی خود را در کشور از دست داده که این چنین شاهد سرکشی قیمت ها در بازار هستیم.

دادن شعار و به ظاهر عادی جلوه دادن وضعیت کشور، درحالی که فساد در بدنه اجرایی رسوخ کرده، خیانت به نظام و ملت است. دشمنان ما در خارج از کشور این وخامت اوضاع را درک کرده اند و چشم امید به آن بسته اند، اما مسئولان ما گویا خود را به خواب زده اند و قصد بیدار شدن ندارند.جا به جایی در تیم اقتصادی دولت شاید راهکاری برای بهبود وضعیت نا بسامان فعلی باشد، اما راه درمان قطعی آن اصلاح عملکردها و نگرش ها به واقعیت های عینی است. باید نگاه دولت و مسئولان ، به اقتصاد و معیشت مردم جنبه منطقی و برداشتی حقیقی داشته باشد. نمی توان بارتمام مشکلات را به دوش مردم گذاشت و انتظار تحمل از آنها داشت.

نمی توان این چالش ها و بحران ها را جنگ روانی دشمن دانست، چرا که واقعیت ها چیزی فراتر از جنگ روانی را نشان می دهند. قیمت دلار و طلا با روان مردم کاری ندارد، این جیب مردم است که فشار را لمس می کند. به هرحال باید این هشدار را داد که دشمن پاشنه آشیل ما را به دست گرفته و اگر درک مناسبی از این وضعیت نداشته باشیم، قطعا آسیبی جدی به کشور وارد خواهد شد. کافی است برای بهبود وضعیت و کاسته شدن فشار خارجی، با رویکردی اصلاح گرایانه به سمت تراشیدن غده سرطانی اقتصاد برویم. مسلماً از بین بردن این غده سرطانی هزینه و درد خواهد داشت، اما پایان خوبی هم به همراه دارد.باید از روزی ترسید که دشمن به نارضایتی مردم ما امیدوار باشد و مردم از توان مسئولان نا امید…