پایگاه خبری ربیع/ قانون بهبود مستمر محیط کسب و کار در تاریخ ۱۳/۱۲/۱۳۹۰ به تصویب مجلس رسیده و  توسط رئیس مجلس شورای اسلامی  به دولت ابلاغ شد.

اکنون بیش از ۶ سال از عمر ابلاغ این قانون می گذرد، با این حال محیط کسب و کار کشور همچنان دچار مشکلات زیاد و رکود و بی تحرکی و بی نشاطی است.

در این سالها مسئولان اقتصادی هر وقت حرف می زنند از بیماری اقتصاد ایران سخن می گویند اما مشخص نمی کنند برای این اقتصاد بیمار و نجات و شفا بخشی به آن چه برنامه ای دارندو چه باید انجام داد.

آیا قانون ابلاغی اجرا شده یا همچنان برای روی کاغذ و در کشو میزها محبوس است؟ یا اقدام شده اما نتوانسته اقتصاد بیمار را مداوا کند! وضعیت و شرایط موجود نشان از این است که بر بالین این بیمار طبیبانی هستند که هر روز نسخه ای می پیچند اما نه تنها بهبودی حاصل نمی شود بلکه بر شدت بیماری هم می افزاید.

قرار بود مبتنی بر این قانون فضای مساعدی برای کارآفرینی و اشتغال ایجاد شود و موانع کسب و کار رفع و مردم با خیال راحت به فعالیت اقتصادی بپردازند.قرار بود بر اساس بند چ ماده یک این قانون، شورایی به نام شورای گفتگو شکل گیرد که مقامات دولتی و اصحاب بخش خصوصی در کنار هم نشسته و به مثابه یک اتاق جنگ فرماندهی عملیات بهبود فضای کسب و کار را بر عهده بگیرند که البته این شورا تشکیل شده  و مصوباتی هم داشته است اما تاثیرش ناپیدا و ناملموس است.

بر اساس ماده ۷۶ قانون برنامه پنجم توسعه اتاق بازرگانی و صنایع معادن ایران موظف بود با همکاری و حضور اتاق تعاون مرکزی جمهوری اسلامی و شورای اصناف کشور قوانینی را شناسایی کرده و مقررات و بخشنامه‌هایی که مخل تولید و سرمایه‌گذاری در ایران هست را از طریق گفتگو و  ابزارهای قانونی‌ای که در اختیار دارند، حذف نمایند.

سوالی که مطرح است اینست که آیا اعضای این شورا در مرکز و نیز در استانها و از جمله استان اصفهان می توانند نتیجه نشست های چند ساله را که عملا بدست آورده اند را بیان کنند؟ آیا حاضرند بگویند عدم کارآمدی این نشست ها به چه مسائلی بر می گردد و چرا دستاوردی حاصل نشده است؟

اینکه بیایند در جلسات بنشینند بحث و تبادل نظری بکنند و چند بند صورتجلسه مصوب کنند مشکلی را حل نکرده و نمی کند.حرف و اعلام موضع کار به بجایی نمی برد و باید گفت دیگر حرف بس است! شما مسوول حرف زدن نیستید که باید فلان و فلان بشود بلکه شما مسول عمل هستید تا کسب و کار بهبود یابد.

به نظر می رسد نتیجه این نشست ها جز رکود ، بیکاری ، گرانی و وخیم شدن اوضاع کسب و کار چیز دیگری نبوده است.بانک جهانی خبر از جایگاه یکصد و بیستمی ایران در بین ۱۹۰ کشور در سال ۲۰۱۷ داده است.

همچنین این خبر حکایت از این دارد که ایران در تجارت جهانی از رتبه ۱۶۷ به رتبه ۱۷۰ تنزل نموده است.شاید این آمار و رتبه نشان از عدم عملکر درست و قرار نگرفتن در ریل برنامه پنجم بوده باشد زیرا عمل به برنامه بطور قطع شرایط را بهبود می بخشید.

در روزهای گذشته رئیس جمهور بودجه ۹۷ را به مجلس تقدیم کرده است ؛ باید نسبت و انطباق این بودجه با برنامه ششم و همچنین جایگاه شورای گفتگو و مصوبات ‌آن برای رفع موانع تولید را در عمل متوجه بود مجلس باید این انطباق را دقیق بررسی و اگر با برنامه همخوانی ندارد و جاهایی توجه لازم نشده است را اصلاح کند که همچنان شاهد شرایط قبل نباشیم.

بی شک واردات بی رویه مخصوصا بصورت قاچاق کالاهای لوکس  از مبادی رسمی گویای ضعف و شاید تعطیلی شورای گفتگو است. هر روز ایران بازار تازه ای را در منطقه و جهان از دست می دهد؛ تولید زیر ضربات کشنده قاچاق دست و پا می زند و فضای کسب و کار نه تنها روز به روز بهبود نمی یابد بلکه حالش از روز قبل بدتر و بدتر می شود.

مردم و فعالان اقتصادی به دولت می گویند به داد محیط کسب و کار برسید ، آیا گوش شنوایی وجود دارد؟! و اتفاقا مسئولان نیز همین حرف را می زنند حالا باید کسی پرتقال فروش را بیابد!

انتهای پیام/