زهرا زرفشانی

به گزارش پایگاه خبری ربیع، مشکلات حمل و نقل عمومی در کلانشهر اصفهان پیچیده، چند وجهی و بدون متولی دلسوز است. از طرفی آلودگی هوا همه را دارد خفه می کند و مرگ و ابتلا به سرطان آغوشش را برای تک تک شهروندان باز کرده و اعلام می گردد که سهم آلایندگی صنایع و خودروها در اصفهان تا حدود بسیاری با یکدیگر برابری می کند و از سوی دیگر اذهان عمومی و شهروندان علاقه‌ای به استفاده از حمل و نقل عمومی ندارد و این موضوع، در آینده نزدیک، به یقین به فرهنگ عمومی اصفهانی ها بدل می شود و از طرف دیگر، ناوگان بی کیفیت و فرسوده حمل و نقل عمومی، عدم استفاده از سامانه‌های نوین حمل و نقل و یکپارچه نبودن سامانه‌های حمل و نقل که باید بیشترین ارتباط را با یکدیگر داشته باشند، به استفاده نکردن شهروندان دامن زده است.

در اصفهان این ضرب المثل که «این قدر صبر کن تا زیر پایت علف سبز شود» مصداق کاملی برای استفاده شهروندان از اتوبوس های شهری دارد. گاهی برای اتوبوس سوار شدن آن هم نه به معنای واقعی اتوبوس …. که انتهایش سر دراز دارد، باید گاهی ۲۰ و حتی بیشتر صبر کنی تا یک اتوبوس لبریز مسافر به ایستگاهی که تو در آنجا منتظر این ارابه عمومی هستی برسد و خدا آن روز با تو بسیار همراه باشد، موفق بشوی سوار شوی؛ در غیر این صورت باید منتظر بعدی باشی یا پیاده بروی یا اسنپ بگیری و …

از امکانات داخل اتوبوس هم، که همه چیز مهیاست(!) در تابستان سیستم سرمایشی ندارد و تنها ۴ پنجره ۲۰ در ۴۰ سانتیمتری دارد که می توانی باز کنی و در گرمای بالای ۴۰ درجه اصفهان، داری شرایط ورود به جهنم را قبل از حساب و کتاب خداوند تجربه می کنی و در زمستان هم گرمایش شان لنگ می زند.

صندلی ها هم که یا اصلا روکش ندارد و یا روکش هایشان از کثیفی لبریز است و در بعضی از اتوبوس ها هم البته روکش ها نو شده و تا سقف و در و دیوار اتوبوس تسری پیدا کرده و گویا شهرداری از کارخانه فروشنده پارچه های روکش صندلی، اجبار شده است همه تولید آن کارخانه را بخرد که به مفروش کردن اتوبوس با پارچه های روکش صندلی پرداخته است.

کف برخی از اتوبوس ها هم معلوم نیست در چه شرایطی نگهداری شده اند که سوراخ شده اند و اتوبوسرانی هم در اقدامی بی نظیر(!) اقدام به قرار دادن تکه آهنی در مکان سوراخ شده و پیچ کردن آن به کف اتوبوس کرده است؛ البته نه با پیچ های کوچک و متعادل؛ بلکه با پیچ هایی بزرگ که کفش ها به آنها گیر کرده و باعث بر هم خوردن تعادل افراد می شود.

از اتوبوس های تندرو هم نگویم که در قسمت داخلی و مکان استقرار بانوان دارای پله است و چنان شیبی این مکان دارد که هرگز قبل از رسیدن به ایستگاهی که قصد خروج از اتوبوس را داری، نباید به این ناحیه بیایی زیرا باعث زمین خوردن شما می شود.

نکته دیگر نیز جمع آوری سلیقه ای دستگاه های شارژ کننده کارت های اتوبوس است که از فروردین امسال در هیچ کجای شهر دیگر خبری از آنها نیست و به جای آنها نیروی انسانی گمارده اند تا هر کس کارتش شارژ نداشت، او پول نقد اضافه بگیرد و به جایش کارت بزند و البته این روزها و در فصل سرد سال، آنها مجهز به بخاری برقی شده اند و در ایستگاه ها در گوشه ای نشسته اند و هوای آلوده و سرد را با گرمای دلنواز بخاری برقی و با برق رایگان استشمام می کنند.

البته در کنار همه این شرح حال ها، نباید از نالیدن شهرداری چی ها در خصوص کم داشتن اتوبوس غافل شد چون آنها حداقل هر ۱۰ روز یکبار این موضوع را بیان می کنند تا کمتر از بی برنامگی ها و کم کاری هایشان در این حوزه مورد نقد و عتابه قرار گیرند.

آنها اعلام می کنند که اصفهان به ۱۲۰۰ دستگاه اتوبوس در ناوگان اتوبوسرانی نیاز دارد تا به استاندارد برسد ولی می توان از همین داشته ها هم به بهترین شکل استفاده کرد؛ زیرا در یکی از خطوط هر دو دقیقه یکبار یک اتوبوس برای حمل و جابجایی مسافران می آید و یکی از خطوط ۲۰ دقیقه یکبار و دیگر خط حتی تا ۴۰ دقیقه(مصداق واقعی دارد).

گفتنی است؛ در حال حاضر به گفته اتوبوسرانی، ۹۰۰ دستگاه اتوبوس فعال در ناوگان وجود دارد و روزانه حدود ۳۵۰ تا ۴۰۰هزار نفر با این ناوگان به اجبار جابه‌جا می‌شوند و ناوگان اتوبوسرانی در ۱۰۶ خط شهری و حومه به ارائه خدمت می پردازد.

البته همه این تحمیل های بد خدمات شهری را باید در دیدگاه های سال های قبل اعضای شورا و مدیران شهرداری در اینکه «تعمیرات اتوبوس کار بیهوده‌ای است» دنبال کرد و کم توجهی آنها برای خریداری اتوبوس های جدید و هزینه کردن غالب بودجه شهرداری در حوزه مترو و در زیر زمین و …

زهرا زرفشانی