به گزارش پایگاه خبری ربیع، بعد از ماه‌ها کش و قوس، دیروز مجلس به نحوه تعامل با گروه ویژه اقدام مالی رأی داد؛ این مصوبه به‌مانند آنچه در برجام و موارد مشابه دیگر اتفاق افتاده، نه برای جمهوری اسلامی آخر دنیاست و نه مشکل‌گشا. اساساً از صدر مشروطه تاکنون ایران تقریباً توافق‌نامه بین‌المللی را با یهود و نصارا امضا نکرده که برای کشور نفعی داشته باشد؛ از «دارسی» گرفته تا «گس-گلشائیان» و این سال‌های اخیر در دولت کنونی و عجیب است که از این تجربه تاریخی درس گرفته نمی‌شود. یک علت آن، برخوردهای سیاست‌بازانه طرف‌های درگیر است؛ آن‌ها معمولاً تن به کار کارشناسی نمی‌دهند و حرف منتقدان را به طاق می‌کوبند و البته که منتقدان هم گهگاه بحث را به بیراهه می‌برند، اما به هر جهت حرف‌شان را دولتی‌ها و این اواخر رییس و هیات رییسه‌مجلس نمی‌شنوند و این احساس را ایجاد می‌کنند که نمی‌خواهند بشنوند. نتیجه چیست؟ بی‌سوادهای حامی توافق کار را نازل و تصویب این معاهدات را مبدل به ابزاری برای کاهش نرخ ارز و بهبود اقتصادی سریع می‌کنند تا با یارگیری در افکار عمومی، به‌زعم خود از دامنه انتقادها بکاهند و زهی‌خیال‌باطل که این نوشداروها حتی بعد از مرگ سهراب، به بالین او نمی‌رسد و گرفتاری سفره مردم، حل نمی‌شود. این مصوبه نیز بر تجارب دیگر خواهد افزود ولی باید فکری به حال حافظه تاریخی ملت کرد تا در بزنگاه‌های انتخاباتی، دل به چنین وعده‌هایی ندهند.