نجمه کریمیان

به گزارش پایگاه خبری ربیع، زیارت این امام بزرگوار انسان را از تعلقات دنیوی دور به حریم عشق الهی نزدیک می‌کند. بارگاهش سراسر نور است و فرشتگان نسیم رحمت الهی را بر سر زوار امام حسین (ع ) می‌کشند و گویی آدمی از درون پاک می‌شود و نوری بر وجودش می‌تابد. حتی اگر یکبار هم زائرشان شوی روان را از آلودگی پاک می‌کند.

در روایات ائمه معصومین همواره به زیارت حرم ایشان تاکید شده است.

در باب منزلت زوار امام حسین (ع) در کتاب طوبای کربلا از شیخ حسین مشکور نقل شده است: در عالم رؤیا دیدم در حرم مطهر حضرت سیدالشهدا (ع) هستم و یک جوان عرب وارد حرم شد و با لبخند به آن حضرت (ع) سلام کرد و حضرت هم با لبخند جوابش را دادند.

فردا شب که شب جمعه بود به حرم مطهر مشرّف شدم و در گوشه‌ای از حرم ایستادم، ناگهان همان عرب را که در خواب دیده بودم وارد حرم شد و چون مقابل ضریح مقدس رسید، با لبخند به آن حضرت علیه السلام سلام کرد؛ ولی حضرت سیدالشهداء (ع) را ندیدم و مراقب آن عرب بودم که از حرم خارج شد.

عقبش رفتم و دلیل لبخندش را با امام (ع) پرسیدم. سپس، تفصیل خواب خود را برایش نقل کردم و گفتم: چه کرده‌ای که امام (ع)با لبخند به تو جواب می‌دهد؟

گفت: پدر و مادر پیری دارم و در چند فرسخی کربلا ساکنیم. هر شب جمعه که برای زیارت می‌آمدم. یک هفته پدرم را سوار الاغ می‌کردم و می‌آوردم و هفته دیگر مادرم را می‌آوردم تا این که شب جمعه‌ای که نوبت پدرم بود. وقتی او را سوار کردم، مادرم گریه کرد و گفت: مرا هم باید ببری! شاید هفته دیگر زنده نباشم.

گفتم: باران می‌بارد، هوا سرد است، مشکل است؛ اما نپذیرفت، به ناچار، پدرم را سوار الاغ کردم و مادرم را روی دوشم نشاندم و با زحمت بسیار، آن‌ها را به حرم رساندم و چون در آن حالت با پدرم و مادرم وارد حرم شدم، حضرت سید الشهدا را دیدم و سلام کردم، آن بزرگوار هم به رویم لبخند زدند و جوابم را دادند و از آن زمان تا به حال، هر شب جمعه که مشرّف می‌شوم حضرت را می‌بینم و با تبسم جوابم را می‌دهند.

آن چه انسان را مورد عنایت بزرگان دین قرار می‌دهد و رضایت آن‌ها را جلب می‌کند، صدق، اخلاص، محبت ورزی و خدمتگزاری به اهل ایمان به خصوص زوّار مزار حضرت اباعبدالله الحسین (ع) است. حضرت اباعبدالله (ع) نیز ارادت خاصی به زوارش دارد و با نگاه مهربانش از خداوند می‌خواهد تا هر چه خیر و مصلحت دلدادگانش است به آن‌ها عطا شود.

نجمه کریمیان