به گزارش پایگاه خبری ربیع، امروز هشتم تیرماه، روز مبارزه با سلاح‌های شیمیایی و میکروبی است. در تاریخ دفاع مقدس و در روز هفتم تیر سال ۱۳۶۶ برابر با ۲۸ ژوئن ۱۹۸۷، سردشت مورد حمله شیمیایی قرار گرفت. روز غریبی بود. در این بمباران بی‌رحمانه شیمیایی عده زیادی از هموطنان عزیز ما نابینا یا مبتلا به تاول و تنگی نفس و بدن‌های سوخته شدند و شهیدان زیادی را به مردم ما تحمیل کردند، همچنانی که در حمله وحشیانه با سلاح‌های شیمیایی به حلبچه، در اسفند ۱۳۶۶ دست‌کم ۵۰۰۰ نفر از هموطنان غیور کُرد مسلمان به شهادت رسیدند و بیش از  ۷۰۰۰ نفر مجروح شدند. ملت ایران قربانی سلاح‌های شیمیایی به دست متمدنان بی‌تمدن است و در خط مقدم مبارزه با این سلاح‌های مخرب و انسان‌کش قرار دارد. بی‌تردید شهدای شیمیایی مظلوم‌ترین شهدای تاریخ دفاع مقدسند که قربانی شدیدترین وحشیگری‌های غیرانسانی شدند و آیا مدعیان تمدن امروز که دست به کشتار جمعی با سلاح‌های شیمیایی زده‌اند، متمدن هستند یا اینان متمدنان بی‌تمدنند؟!

طی جنگ هشت ساله عراق و ایران، بیش از ۱۱۰ هزار نفر گازهای شیمیایی را استنشاق کردند که هر آن احتمال بروز عوارض آن با شدت‌های مختلف وجود داشته و دارد. بر اساس آمار ارائه شده از سوی بنیاد شهید و امور ایثارگران، بیش ۴۸ هزار نفر جانباز شیمیایی در این بنیاد پرونده دارند و از خدمات آن بهره‌مند می‌شوند که باید گفت این جانبازان عزیز که شیمیایی شده‌اند، همچنان در اوج مظلومیتند و دنیای استکبار که تدبیرکننده این بمباران‌ها بوده باید از خجالت سر در خاک کند!.

اما به راستی این مردان بزرگ، چگونه روزگار سپری می‌کنند؟ خدا به آنها صبر و سلامت عطا کند. جنگ میان انسان‌ها از بدو خلقت تا به امروز وجود داشته و انسان‌ها برای غلبه و حکومت بر دیگران از ابزارهای مختلف بهره برده‌اند. با کمال تأسف، انسان‌ها در طول تاریخ از تکنولوژی‌های در دسترسشان برای کشتار، نابودی و مقاصد منفعت‌طلبانه، بارها و بارها استفاده کرده‌اند، به‌طوری که نمی‌توان مرز زمانی مشخصی برای جنگ‌های بیولوژیک میکرو ارگانیسم‌ها و سایر عوامل در جنگ تعیین کرد. تاریخ نشان می‌دهد سرخ‌پوستان آمریکا با سابقه تمدن ۵۰۰۰ ساله، همواره در جنگ، تیرهای خود را آغشته به سم می‌کردند. همچنین در ۳۰۰ سال پیش از میلاد مسیح، آلودگی چاه‌های آب دژها، قلعه‌ها و شهرها، یکی از روش‌های مؤثر برای از پای درآوردن دشمن و سربازان و مردمان در بین یونانی‌ها بوده است. در جنگ‌های قرون وسطی نیز با به‌کارگیری منجنیق‌ها برای پرتاب اجساد آلوده حیوانات و انسان‌ها به داخل دژهای محاصره شده استفاده می‌شد که این عمل باعث ترس و بیماری در میان مردم محاصره شده گردید.

سال ۱۷۶۳ میلادی، ارتش آمریکا (اروپایی‌های مهاجر) از عامل بیماری آبله به عنوان یک سلاح برای قوم‌کشی سرخ‌پوستان بومی آمریکا استفاده کرد. آنها با انتشار عامل بیماری آبله از راه دادن پتوهای آلوده به ویروس، سبب کشتار وسیعی در بین بومیان سرخ‌پوست شدند. در سال ۱۹۱۵، در طی جنگ جهانی اول، آلمان‌ها از عامل بیماری وبا در ایتالیا و طاعون در پترزبورگ روسیه و از بمب‌های حاوی طاعون و عروسک‌ها و آب‌نبات‌های آلوده به عوامل میکروبی برای فرانسوی‌ها و رومانی‌ها استفاده کردند. باوجود اینکه در سال ۱۹۲۵ در کنفرانس خلع سلاح ژنو، پروتکل منع کاربرد سلاح‌های شیمیایی و بیولوژیک به تصویب ۴۰ کشور جهان رسید، رژیم بعث نوکرصفت عراق که از قدرت‌های جنگ‌طلب دنیا دستور می‌گرفت، بارها و بارها از این سلاح‌ها بر علیه رزمندگان اسلام و حتی ملت خود استفاده کرد و کسی هم او را محکوم نکرد، بلکه این سلاح‌ها را به او می‌دادند تا او انسان‌کشی کند و آنها به نوایی اقتصادی برسند و از طرفی، ایران را ضعیف کنند و ترمز انقلاب اسلامی را بکشند که صادر نشود؛ اما با بیداری اسلامی و انقلابیگری‌های مسلمانان در جای‌جای سرزمین‌های اسلام‌نشین معلوم شد که باطل راه به جایی نبرده است.

در هر حال این وحشیگری‌ها وجود داشته و وجود خواهد داشت؛ زیرا عده‌ای دنیاطلب و خودخواه و خودبزرگ‌بین که بویی از انسانیت نبرده‌اند غیر از این راهی بلد نیستند و اصولا نمی‌توانند از خوی پست حیوانی دست بردارند و این در این دنیای به اصطلاح متمدن امروز است که مدعی پیشرفت و آگاهی و رشد است؛ اما جز فرو رفتن در قعر چاه سنگدلی و وحشیگری چیزی از مدعیان ابرقدرتی دیده نمی‌شود. امید است با اقدامات مؤثر در سطح ملی و بین‌المللی و تدوین و اجرای صحیح و بدون تبعیض قوانین و مقررات ذیربط، بتوان قدم مؤثری در رویارویی با توسعه تولید و کاربرد سلاح‌های شیمیایی و میکروبی برداشت و از این راه امنیت مردم را در سراسر دنیا در مقابل این‌گونه سلاح‌های مخرب و کشتار جمعی تأمین نمود و زمینه لازم را برای استفاده صلح‌آمیز از تجهیزات، عوامل بیولوژیک و اطلاعات و دانش فنی مربوط، در جهت اهداف بشردوستانه فراهم نمود که البته این امر نیازمند فرهنگ غنی الهی است تا دست را برای آدم‌کشی باز نگذارد، چنانچه اسلام ناب محمدی که به تبع آن رهبری عزیز ما استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی را حرام دانسته و باوجود تهدیدهای دشمن و استفاده آن سلاح‌ها، فقط در راستای رشد علم و استفاده مفید برای بشریت جایز و لازم می‌دانند؛ اما دنیای استکبار شعار مبارزه را می‌دهد، لکن هرجا لازم دید از این سلاح استفاده می‌کند یا نوکرانش را در استفاده یاری می‌رساند، چنانچه در جنگ هشت ساله بارها صدام از این سلاح مخرب استفاده کرد و همین‌ها مشوق او بودند و کمکش می‌کردند! قطعا امید دنیای بشریت این است که روزی دنیا به این فرهنگ و اعتقاد برسد که کسی حاضر به استفاده نامشروع از سلاح‌های شیمیایی نباشد و تابلوی ورود و استفاده ممنوع برای همه نصب‌العین شود.

 مظفر حاجیان