مظفر حاجیان

به گزارش پایگاه خبری ربیع، شهادت امام علی النقی الهادی علیه السلام را به پیروان امامت و ولایت تسلیت عرض میکنیم و به همین مناسبت اشاره ای کوتاه به مبارزات سیاسی امام هادی (ع) خواهیم داشت. امام هادی علیه السلام مبارزات خود را با نظام غاصب سیاسی به شیوه فرهنگی و تربیتی و با بکارگیری یک سلسله برنامه‌های ارشادی بطورغیر مستقیم آغاز کردند و بی آنکه حساسیت دستگاه را متوجه خود سازند، به انجام فعالیتهایی بر ضد آنها پرداختند. امام (ع) در مواقع لزوم نیز تا جایی که حیات شیعه را به مخاطره نمی انداخت، دامنه مبارزات خود را گسترده تر می ساختند و با این فعالیتها، بی اساس بودن این تصور را که «امام به دلیل مراقبت دشمن در مسایل سیاسی مداخله نمی کردند و هیچگونه مبارزه سیاسی نداشتند» آشکار می کرد. امام در شرایط حاکم، به بهترین شیوه‌های مبارزاتی دست زده و در بسیاری موارد، دشمن را مرعوب خود می فرمودند و او را غافلگیر می کردند. از جمله اینکه امام (ع) مشروعیت دستگاه حاکم عباسی را زیر سئوال می بردند و مسلمانان را از هرگونه همکاری با آنان مگر در موارد ضرورت برحذر می داشتند و با این کار، چهره این جرثومه های فساد را برای مردم بیشتر آشکارو افشا می کردند.

مبارزه آشکار و سر سخت با فقیهان و آخوندهای درباری شیوه دیگرمبارزاتی امام (ع) است زیرا این فقهای به ظاهر مسلمان اما سر سپرده حاکمیت جور ابزارمردم فریبی خلفای عباسی، برای جلب اعتماد مردم و ترسیم چهره‌ای اسلام گرا از خود بودند درست چیزی که امروز در بعضی کشورهای اسلامی مثل عربستان سعودی و… می بینیم. امام هادی علیه السلام نیز با رویارویی با آنان، به نوعی دیگر مشروعیت دستگاه را زیر سؤال می بردند و آنان را رسوا می کردند. شیوه مبارزاتی دیگر امام علی النقی (ع) برقراری ارتباط عاطفی با برخی درباریان بود که از این طریق بر آنان نفوذ نموده و اهداف خود را حتی در دل حکومت جاری می ساختند. درباریان، فرماندهان و سرداران نظامی دستگاه عباسی، به سان اربابانشان پایبند و دلبسته به حکومت و سلطه بر مردم بودند و نسبت به امامان و شیعیانشان، کینه خاصی در دل داشتند. دلیل انتخاب این گونه افراد و سپردن پستهای کلیدی به آنان نیز جهت دادن به کینه توزی آنها در سرکوب شیعیان بود. بر این اساس، امامان، خود و شیعیانشان را از آنان دور نگه می داشتند، ولی در برخی موارد که زمینه را فراهم می یافتند، با آنان تماس حاصل کرده و آنها را به مسیر حق رهنمون می کردند. یا دست کم از وجود آنان برای کاهش فشار بر شیعیان و رفع مشکلاتشان بهره می گرفتند و از این طریق بخش اعظم مشکلات شیعیان را گره گشایی می کردند. شیوه و روش مبارزاتی دیگرامام هادی علیه السلام را باید درتقویت پایگاه‌های مردمی ایشان دید امام با مشاهده اوضاع وخیم حاکم، برای جلوگیری از انهدام پایگاه‌های مقاومتی مردم و ناامیدی از گشایش در کار خود، با دلداری دادن و پشتیبانی از مردم و آگاهی یافتن لحظه به لحظه از شرایط معیشتی آنان، حیات جامعه اسلامی را تداوم می بخشید تا هنگام رویارویی با مشکلات و ستمگری‌ها، آنان امیدواری خود را از دست ندهند. همچنین امام با بهره گیری از آگاهی و دانش امامت خویش، شیعیان را با آگاه کردن از آینده، به برچیده شدن بساط ستم امیدوار می کرد. مردی از اهالی مداین که گویا از ستم متوکل به تنگ آمده بود، از امام درباره مدت حکومت متوکل پرسید، امام در پاسخ این آیات را نوشت:

«هفت سال پی در پی زراعت می کنید و آنچه درو کردید جز اندکی که می خورید در خوشه‌های خود بگذارید. پس از آن هفت سال سخت خواهد آمد که آنچه را شما برای آنان ذخیره کرده اید، خواهید خورد جز اندکی که برای بذر نگه می دارید. سپس سالی فرا می رسد که باران فراوان نصیب مردم می شود و در آن سال، مردم عصاره میوه‌ها و دانه‌های روغنی می گیرند.»

سرانجام همان گونه که امام علیه السلام پیش بینی کرده بودند، متوکل در نخستین روزهای پانزدهمین سال حکومتش به قتل رسید. در پایان به سخنی از امام هادی علیه السلام اشاره می کبیم:

علماء و دانشمندانی که به فریاد دوستان و پیروان ما برسند و از آن‌ها رفع مشکل نمایند، روز قیامت در حالی محشور می شوند که تاج درخشانی بر سر دارند و نور از آن‌ها می درخشد. (بحارالأنوار: ج ۲، ص ۶،)

به نظر می رسد یکی از تکالیف دانشمندان امت شناخت درد مردم و تلاش در جهت زودودن آن از چهره جامعه است. امروز درد عام جامعه ما تورم، معیشت، بیکاری، تبعیض، فاصله طبقاتی، گسترده شدن دامنه فقر، بی عدالتی در توزیع ثروت و بی عدالتی مخصوصا در حوزه اقتصادی است که علما باید به این مهم بپردازند و مسئولان را در این مسیر حمایت و اگر درست عمل نمی کنند آنها را به خط راست و درست بکشانند و مردم را از این نابسامانی ها دور نمایند.

مظفر حاجیان