به گزارش پایگاه خبری ربیع، در روایات داریم که انتظار فرج، عبادت است و نیز داریم که می‌فرماید: «من مات و لم یعرف امام زمانه مات میته جاهلیه»
«کسی که بمیرد و امام زمانش را نشناخته باشد، جاهل مرده است.»
راه رسیدن به خیل عظیم منتظران واقعی، شناخت امام زمان است؛ اما بیشتر منتظران این پرسش را دارند که آیا منتظر واقعی هستند و می‌شود از منتظران واقعی امام زمان(عج) بود؟
نخستین و ساده‌ترین پاسخ به این پرسش، این است که منتظر امام زمان(عج) باید مانند یک منتظر واقعی زندگی کند. وقتی انسان حقیقتا منتظر کسی باشد، تمام رفتار و سکناتش نشان از منتظربودن دارد…

به عنوان مثال اگر منتظر مهمان باشد حتما خانه را تمیز و مرتب می‌کند، وسایل پذیرایی را آماده می‌کند و با لباس مرتب و چهره ای شاداب در انتظار می‌ماند. چنین کسی می تواند ادعا کند که منتظر مهمان بوده است. اما کسی که نه خانه را مرتب و نه وسایل پذیرایی را آماده کرده و نه لباس مرتب و تمیزی پوشیده است و نه اصلاً به فکر مهمان است، اگر ادعا کند که در انتظار مهمان بوده همه او را ریشخند خواهند کرد و بر گزافه گویی او خواهند خندید.
بنابراین انتظار قبل از آنکه در ادعای انسان فهمیده شود، بایداز رفتار و کردار او مشاهده شود. با چنین توضیحی روشن است که یک منتظر واقعی امام زمان، باید رفتارش به گونه ای باشد که هر لحظه منتظر ظهور امام زمان(عج) باشد. یعنی در هر لحظه که این خبر را به او بدهند خوشحال شود و آماده باشد، برای یاری امام زمان (عج) با مال و جان خویش جهاد کرده و خود را در راه آن حضرت فدا کند. بنابراین یک منتظر واقعی اهل گناه و دلبستگی به دنیا نیست ؛ چراکه چنین کسی نمی‌تواند ازوابستگی‌ها، دلبستگی‌ها وآلودگی‌ها دست بردارد وآماده خدمت درجهت اهداف مقدس امام زمان (عج ) باشد. بیان شد که شرط اول انتظار، شناخت و معرفت است تا انسان مهمان خود را نشناسد و از خصوصیات خوب او مطلع نباشد، منتظر او نخواهد شد. تنها هنگامی انسان در انتظار کسی می نشیند که او را خوب بشناسد.اما اگر انسان کسی را نشناسد حتی اگر بداند که آن شخص خواهد آمد، برایش اهمیتی نخواهد داشت و منتظر او نخواهد ماند. در مورد انتظار امام زمان (عج)هم، اینگونه است. کسانی که آن حضرت را نمی شناسند مانند کفار و یا اهل ادیان دیگر، هرگز انتظار او را نمی کشند اما کسانی که او را می‌شناسند و ارزش او را می‌دانند و به مقام وجایگاه او آگاهی دارند، منتظر او می‌مانند. ریشه محبّت و دلدادگى به امام(عج) در معرفت ایشان نهفته است. به هراندازه که معرفت خالص ‏تر و عمیق ‏تر باشد، محبّت حاصله نیز شدیدتر و قوى‌تر خواهد بود.پس از شناخت، نوبت محبت است؛ وظیفه دیگری که منتظران آن حضرت باید در خود ایجاد کنند و آن را افزایش دهند، محبت قلبی به اهل بیت (ع)است. بدیهی است که تا انسان از مهمان خویش خوشش نیاید و نسبت به او محبت نداشته باشد، هر چند هم که او را بشناسد نمی‌تواند واقعا منتظر آمدن او باشد و نیز منتظران واقعی باید وضعیت روحی و فکری و عملی خود را به گونه‌ای سامان دهند که سنخیت کاملی با امام زمان (عج) داشته باشند. ایجاد سنخیت با امام زمان(عج) از طریق تقویت ایمان و تقوا و فضایل اخلاقی و درجات معنوی حاصل می شود و تنها در این صورت است که می توان ادعای محبت به امام زمان را داشت. در صورتی که انسان رفتارش مطابق میل امام زمان(عج) باشد، شعله محبت او در دلش زبانه خواهد کشید و عشق آن حضرت، او را به فریاد خواهد آورد و دوری‌اش را بر او سخت و ناگوار خواهد ساخت. طبیعی است که هر چقدر این سنخیت بیشتر باشد، محبت آن حضرت به انسان بیشتر و محبت انسان نیز به آن حضرت افزون‌تر خواهد شد و منتظر واقعی برای ظهورش لحظه شماری می‌کند و برای تسریع در ظهور امام زمان (عج) دعا می‌کند و از خدا می‌خواهد که هر چه زودتر ظهور او را برساند. آیا با این شرایط ما منتظریم؟