فیلمنامهنویس هالیوود: جشنواره جهانی فیلم فجر با تورنتو و نیویورک قابل مقایسه است
فیلمنامهنویس ۷۳ ساله «راننده تاکسی» و «گاو خشمگین» گفت: از ابعاد جشنواره جهانی فجر شگفتزده شدم و میتوان این جشنواره را با فستیوالهای فیلم تورنتو و نیویورک مقایسه کرد.
به گزارش پایگاه خبری ربیع، به نقل از فارس، نشست پرسش و پاسخ «پل جوزف شریدر» کارگردان و فیلمنامهنویس آمریکایی از مهمانان ویژه سی و هفتمین جشنواره جهانی فیلم فجر، صبح امروز (چهارشنبه ۴ اردیبهشت ۹۸) در سالن شماره یک چارسو آغاز شد.
امیر اسفندیاری، معاون پیشین بنیاد فارابی در ابتدای این نشست گفت: آقای شریدر با نقد فیلم کار خودشان را در سینما آغاز کردند و بعدها با فیلمنامهنویسی ادامه دادند و ۴ فیلم با اسکورسیزی کار کردند.
وی افزود: در عین حال کارگردانی را هم شروع کردند و در سینما شناخته شده هستند. آقای شریدر در جشنواره جهانی فیلم فجر هم مسترکلاسی برگزار کردند که با استقبال هنرجویان مواجه شد.
سپس پرسش و پاسخ آغاز شد و شریدر در پاسخ به پرسش فارس پیرامون مقایسه جشنواره جهانی فیلم فجر با دیگر جشنوارههای بینالمللی و نقاط قوت و ضعف آن گفت: آنقدر جشنوارهای فیلم زیاد در دنیا برگزار میشود که از تعداد روزهای سال بیشتر است. چند فستیوال در دنیا هست که میتوانم جشنواره جهانی فجر را با آنها مقایسه کنم، مانند جشنوارههای تورنتو و نیویورک.
وی افزود: من جشنوارههایی در ترکیه هم حضور داشته ام اما از ابعاد جشنواره جهانی فجر شگفتزده شدم و انتظار داشتم با فستیوال کوچکتری در اینجا مواجه شدم.
این نویسنده و کارگردان در پاسخ به اینکه چقدر با فیلمهای ایرانی آشنایی دارد، گفت: درباره جایگاه سینمای ایران تردیدی نیست. در طول ۱۰ – ۱۵ سال گذشته سه نهضت سنیمایی شکل گرفت که هر سه سرشار از زندگی هستند؛ نهضت سینمایی ایران، رومانی و آرژانتین.
وی افزود: امروز در هر فستیوال معتبری انتظار میرود که حداقل یک فیلم ایرانی وجود داشته باشد. برای بیشتر ما در غرب سینمای ایران با عباس کیارستمی شروع شد و بعد به اصغر فرهادی رسیدیم.
فیلمنامهنویس «راننده تاکسی» در پاسخ به این که با ورود و گسترش شبکههایی مانند نتفلیکس آینده سینما را چطور ارزیابی می کنید، عنوان کرد: در ۱۰۰ سال گذشته هر آنچه درباره سینما آموختهایم، در آینده به کارمان نخواهد آمد. همه چیز تغییر کرده و در حال تغییر است. اینکه مدت زمان یک فیلم چقدر است، کجا باید فیلم را ببینیم و اقتصاد سینما و چگونگی پخش و عرضه فیلم چطور باشد، همه دچار تغییر و تحول شدهاند و هیچ چیز مثل گذشته نیست. در حال حاضر در مقطع گذر دائمی هستیم.
شریدر ادامه داد: مثلا در کارتونهای آمریکایی در حال حاضر بازار هدف دیگر آمریکا نیست و آنها را برای چینیها میسازیم. چون در حال حاضر تکنولوژی مرزها را برداشته است و هر کسی میتواند فیلمساز باشد، اما خبر بد این است که هیچ کسی نمیتواند از این طریق امرار معاش کند.
* سینمای دفاع مقدسی ایران به خارج صادر نشده است
این سینماگر هالیوودی در پاسخ به این که شناختش از سینمای ایرانی چقدر است، گفت: تا جایی که میدانم ۲ نوع فیلم ایران داریم؛ نوعی که برای بازار داخلی ساخته میشود و دیگری برای بازار خارجی. مثلا فیلمهایی را که درباره جنگ عراق و ایران ساخته شده است، به دلیل این که صادر نشده، تاکنون ندیدهام. ایران هم مثل بسیاری از کشورها سینمای داخلی و بینالمللی دارد و شاید به همین دلیل جشنوارهاش هم در دو بخش ملی و جهانی برگزار میشود.
وی درباره شناخت خود از سینماگران ایرانی اظهارداشت: کیارستمی را به عنوان یک شخصیت سیاسی نشناختم، همچنین اصغر فرهادی. حتی فکر میکنم جعفر پناهی هم. سیاسی نیست و از محتوای فیلمهایش خوششان نمیآید. اما معتقدم فیلمهای سیاسی زیادی میتوان در ایران ساخت که البته اجازه ساخت ندارد. اما با فناوریهای جدید، فیلمهایی ساخته میشوند و در جشنوارههای خارجی به نمایش در میآیند که این هیجانانگیز است.
* شخصیت بزرگ امام خمینی در فیلم نمیگنجد
شریدر در پاسخ به این سوال که آیا علاقهمند هستید پیرامون شخصیتهای سیاسی و مذهبی ایران ماننده امام خمینی(ره) پژوهش داشته باشید و فیلمنامه بنویسید، گفت: این نوع سوژهها برایم جالب نیستند، چون باید به شکل رسمی به آنها بپردازیم و این اصلا ساده نیست.
وی افزود: امام خمینی خیلی بزرگتر از یک فیلم است و واقعا نمیتوان او را در یک فیلم گنجاند. ضمن اینکه همیشه بین دو نوع قضاوت شدن به معنای طرفدار بودن و مخالف بودن قرار میگیرید. حقیقت را زمانی میتوان بیان کرد که از زیر بار تاریخ رهایی یافت.
این نویسنده و کارگردان در پاسخ به اینکه چقدر با فیلمهای ایرانی آشنایی دارد، گفت: درباره جایگاه سینمای ایران تردیدی نیست. در طول ۱۰ – ۱۵ سال گذشته سه نهضت سنیمایی شکل گرفت که هر سه سرشار از زندگی هستند؛ نهضت سینمایی ایران، رومانی و آرژانتین.
وی افزود: امروز در هر فستیوال معتبری انتظار میرود که حداقل یک فیلم ایرانی وجود داشته باشد. برای بیشتر ما در غرب سینمای ایران با عباس کیارستمی شروع شد و بعد به اصغر فرهادی رسیدیم.
فیلمنامهنویس «راننده تاکسی» در پاسخ به این که با ورود و گسترش شبکههایی مانند نتفلیکس آینده سینما را چطور ارزیابی می کنید، عنوان کرد: در ۱۰۰ سال گذشته هر آنچه درباره سینما آموختهایم، در آینده به کارمان نخواهد آمد. همه چیز تغییر کرده و در حال تغییر است. اینکه مدت زمان یک فیلم چقدر است، کجا باید فیلم را ببینیم و اقتصاد سینما و چگونگی پخش و عرضه فیلم چطور باشد، همه دچار تغییر و تحول شدهاند و هیچ چیز مثل گذشته نیست. در حال حاضر در مقطع گذر دائمی هستیم.
شریدر ادامه داد: مثلا در کارتونهای آمریکایی در حال حاضر بازار هدف دیگر آمریکا نیست و آنها را برای چینیها میسازیم. چون در حال حاضر تکنولوژی مرزها را برداشته است و هر کسی میتواند فیلمساز باشد، اما خبر بد این است که هیچ کسی نمیتواند از این طریق امرار معاش کند.
* سینمای دفاع مقدسی ایران به خارج صادر نشده است
این سینماگر هالیوودی در پاسخ به این که شناختش از سینمای ایرانی چقدر است، گفت: تا جایی که میدانم ۲ نوع فیلم ایران داریم؛ نوعی که برای بازار داخلی ساخته میشود و دیگری برای بازار خارجی. مثلا فیلمهایی را که درباره جنگ عراق و ایران ساخته شده است، به دلیل این که صادر نشده، تاکنون ندیدهام. ایران هم مثل بسیاری از کشورها سینمای داخلی و بینالمللی دارد و شاید به همین دلیل جشنوارهاش هم در دو بخش ملی و جهانی برگزار میشود.
وی درباره شناخت خود از سینماگران ایرانی اظهار داشت: کیارستمی را به عنوان یک شخصیت سیاسی نشناختم، همچنین اصغر فرهادی. حتی فکر میکنم جعفر پناهی هم. سیاسی نیست و از محتوای فیلمهایش خوششان نمیآید. اما معتقدم فیلمهای سیاسی زیادی میتوان در ایران ساخت که البته اجازه ساخت ندارد. اما با فناوریهای جدید، فیلمهایی ساخته میشوند و در جشنوارههای خارجی به نمایش در میآیند که این هیجانانگیز است.
* شخصیت بزرگ امام خمینی در فیلم نمیگنجد
شریدر در پاسخ به این سوال که آیا علاقهمند هستید پیرامون شخصیتهای سیاسی و مذهبی ایران ماننده امام خمینی(ره) پژوهش داشته باشید و فیلمنامه بنویسید، گفت: این نوع سوژهها برایم جالب نیستند، چون باید به شکل رسمی به آنها بپردازیم و این اصلا ساده نیست.
وی افزود: امام خمینی خیلی بزرگتر از یک فیلم است و واقعا نمیتوان او را در یک فیلم گنجاند. ضمن اینکه همیشه بین دو نوع قضاوت شدن به معنای طرفدار بودن و مخالف بودن قرار میگیرید. حقیقت را زمانی میتوان بیان کرد که از زیر بار تاریخ رهایی یافت.
انتهای پیام/