به گزارش پایگاه خبری ربیع، فصل جدید لیگ قهرمانان آسیا از بهمن ماه امسال به طور رسمی آغاز می شود و نمایندگان ایران در این رقابت ها به میدان خواهند رفت. کنفدراسیون فوتبال آسیا با توجه به امتیازهای کسب شده و رتبهبندی باشگاهها، برای ایران دو سهمیه به صورت مستقیم و دو سهمیه هم به طور غیرمستقیم (بازی در پلی آف) در نظر گرفته است.
از طرف دیگر هم عربستان ۱+۳ سهمیه در این رقابتها دارد. با توجه به کار نه چندان سخت ذوب آهن و سایپا برای صعود از پلی آف به مرحله گروهی، این به معنای رویارویی حتمی تیم های ایران و عربستان در فصل جدید لیگ قهرمانان آسیا است.
با توجه به اتفاقات رخ داده و مناقشات دو کشور در سال ۹۴، عربستان با نفوذ مالی خود در کنفدراسیون فوتبال آسیا توانست ایران را به بهانه واهی ناامنی مجبور به بازی در زمین بی طرف کند و از آن زمان به بعد، باشگاههای ایران و عربستان در کشور سوم ( عمان یا امارات) بازیهای خود را مقابل یکدیگر برگزار کردند، متاسفانه قرار است این فصل هم این اتفاق تلخ تکرار شود و این مسئله علاوه بر تحمیل هزینه های اضافی به باشگاهها ( با توجه به افزایش نرخ ارز برای تامین هزینه سفرهای خارجی) به معنی از دست دادن امتیاز میزبانی برای نمایندگان کشورمان است.
اما سوالی که در این بین ایجاد می شود این است که چرا عربستانی ها توانسته اند برای چهارمین فصل متوالی ادعای واهی خود را به کنفدراسیون فوتبال آسیا دیکته کنند؟ آیا آنها قدرت زیادی در بین نهادهای تصمیم گیرنده دارند یا ضعف دیپلماسی ورزشی ایران سبب تحمیل این شرایط شده است؟ به نظر می رسد که بیش از هر چیز دیگری، ناتوانی و ضعف در دیپلماسی ورزش ایران عامل این اتفاق است. مقایسه اتفاق رخ داده بین عربستان و قطر، دلیلی برای اثبات این ادعا است.
سال قبل و پس از درگیریهای سیاسی این دو کشور، سعودیها به همراه اماراتیها قصد داشتند سناریوی مشابه را تکرار کنند و قطریها را هم مجبور به بازی در زمین بی طرف کنند.
اما قطر با توجه به نفوذ خود در AFC به راحتی توانست دسیسه این دو کشور را نقش بر آب کند. سوالی که در این بین مطرح میشود، این است که آیا ما نمی توانستیم در این چهار فصل اخیر واهی بودن ادعای ناامنی در کشورمان را ثابت کنیم؟ کشوری که خود میزبانی تیمهای ملی سوریه و عراق در مقدماتی جام جهانی را بر عهده می گیرد، نمی تواند از این مسئله به عنوان اهرم فشار برای باطل بودن ادعای ناامنی ایران استفاده کند؟ این مسئله خود گواه ضعف در ارتباطات بین المللی و نفوذ ما در ارکان فوتبال قاره کهن است. حتی از دو سفری که جیانی اینفانتینو، رئیس فیفا به تهران داشت هم بهره لازم را برای فشار به سعودیها نبردیم و این موید فرصت نشناسی و ضعف مفرط ماست.
ورزش ایران در سالهای اخیر و در همه رشته ها از نداشتن کرسی در مجامع بین المللی رنج برده و به نوعی قربانی این مسئله شده است. امیدواریم این شکستهای حقوقی در مجامع مختلف، تلنگری برای مسئولان ورزش ایران باشد.