فاجعهای که وجدان جهان را به آزمون کشیده است
در آستانه ۱۳ آبان روز دانش آموز و روز مبارزه با استکبار جهانی خوبست یاد کنیم از دانش آموزان بخاک و خون کشیده و شهید غزه، شهیدانی که بیگناه به دست شقی ترین های عالم به شهادت رسیده و می هند تا درس ایثار و مقاومت را به جهانیان بیاموزند بلکه دنیا به خود آید و آینده خود را از این ناجوانمردیها خلاص کند؟
به گزارش «پایگاه خبری تحلیلی ربیع»؛در آستانه ۱۳ آبان روز دانش آموز و روز مبارزه با استکبار جهانی خوبست یاد کنیم از دانش آموزان بخاک و خون کشیده و شهید غزه، شهیدانی که بیگناه به دست شقی ترین های عالم به شهادت رسیده و می هند تا درس ایثار و مقاومت را به جهانیان بیاموزند بلکه دنیا به خود آید و آینده خود را از این ناجوانمردیها خلاص کند؟
در جهان امروز که ادعای تمدن و پیشرفت سر داده میشود، سرزمین کوچکی در محاصره و آتش، به وجدان بشری یادآوری میکند که هنوز انسانیت در آزمون است.
به گزارش نهادهای بینالمللی، در دو سال گذشته هر روز به اندازهی یک کلاس درس کودک در غزه کشته شده است. این جمله در ظاهر آماری است، اما در عمق خود روایت سقوط وجدان جهانی را فریاد میزند؛ جایی که کودکی فلسطینی، پیش از آنکه نام مدرسهاش را بنویسد، در فهرست قربانیان ثبت میشود.
غزه امروز شهری نیست؛ تودهای از ویرانههاست که هنوز در میان آوار، صدای گریه و لالایی شنیده میشود. در آنجا، مادران فرزندانشان را با دستان خالی از زیر خاک بیرون میآورند. پدران به دنبال تکهای از دفتر مشق یا کفش کوچک میگردند تا از آن به عنوان نشانهای برای دفن استفاده کنند.کودکی در غزه به دنیا میآید در حالی که صدای پهپادها لالایی اوست. نخستین تصویری که میبیند، سقف فروریخته و نخستین درسی که میآموزد، مقاومت است. در چنین شرایطی، مرگ نه استثناء، که بخشی از زندگی روزمره شده است.
در بیستویک ماه گذشته هزاران کودک در غزه کشته و دهها هزار نفر زخمی شدهاند. میانگین قربانیان به گونهای است که هر روز یک کلاس درس از میان رفته است. یعنی هر ۲۴ ساعت، ۲۵ تا ۳۰ کودک دیگر، آیندهای که میتوانستند بسازند را از دست دادهاند.مدارس در غزه یا ویران شدهاند یا به پناهگاه پناهجویان بدل شدهاند. کودکانی که تا دیروز بر نیمکت درس مینشستند، امروز بر زمین سرد بیمارستانها دراز کشیدهاند. در بسیاری از مناطق، معلمانی باقی نماندهاند که تدریس کنند، و کودکانی نماندهاند که بیاموزند.
در کنار این مرگ جسمی، مرگ دیگری نیز جریان دارد: مرگ امید. کودکانی که زنده ماندهاند، با چشمانی پر از ترس، در پی نان، آب و سرپناهند. سوءتغذیه، بیماری، کمبود دارو و بحران روانی، آیندهای تاریک برای نسلی رقم زده است که هنوز حتی معنای جنگ را درک نکرده است.
در جنگها معمولاً بزرگسالان تصمیم میگیرند و کودکان قربانی میشوند؛ اما در غزه، خودِ کودکی هدف قرار گرفته است. بیمارستانها و مدارس، که باید امنترین مکانها باشند، به میدان جنگ بدل شدهاند. تخریب زیرساخت آموزشی، محاصرهی غذا و دارو، و حمله به پناهگاهها، نشان میدهد که این جنگ بیش از آنکه علیه یک گروه سیاسی باشد، علیه یک ملت و نسل آیندهی آن است.
کشتن کودکان، تنها کشتن جسم نیست؛ کشتن آیندهی فرهنگی و انسانی یک جامعه است. وقتی یک کودک فلسطینی کشته میشود، در واقع بخشی از تاریخ و حافظهی جهان از بین میرود.
در کنار این فاجعه، سکوت قدرتهای جهانی سهمناکتر از صدای انفجارهاست. کشورهای مدعی حقوق بشر، که در دیگر نقاط جهان برای کوچکترین بحران انسانی هیاهو به پا میکنند، در برابر مرگ هزاران کودک فلسطینی سکوت کردهاند.
در جلسات رسمی، این مرگها با واژههایی چون «تلفات جانبی» یا «خسارات ناگزیر» توجیه میشوند؛ گویی جان کودک فلسطینی ارزشی کمتر از خاکستر دارد.این سکوت، نه بیخبری است و نه بیقدرتی؛ بلکه انتخابی آگاهانه برای حمایت از جنایت است. و همین، وجدان تمدن غربی را در برابر آیندگان متهم خواهد کرد.اما در میانهی این سیاهی، نوری دیگر میدرخشد: پایداری و ایمان مردمی که حتی در محاصرهی مرگ، تسلیم نمیشوند. مادرانی که فرزندانشان را از دست دادهاند، هنوز از «حق بازگشت» سخن میگویند؛ کودکانی که خانه ندارند، روی خاک نقشهی مدرسهای تازه میکشند.
این روح مقاومت است که غزه را زنده نگه داشته است؛ همان جوهری که از مرگ، معنا میسازد و از آوار، اراده.آنچه در غزه میگذرد، فقط جنگی میان دو طرف نیست؛ آزمونی برای جهان است. آزمونِ رسانهها، نهادهای بینالمللی، دولتها و انسانهایی که مدعی اخلاقاند. آیا جهانی که برای حفظ محیط زیست، جان حیوانات و رفاه اقتصادی میلیاردها هزینه میکند، نمیتواند از یک کلاس درس محافظت کند؟اگر تمدنی نتواند از کودکان دفاع کند، هرچقدر هم پیشرفته باشد، از درون پوسیده است.مرگ کودکان در غزه، فقط مرگ در یک سرزمین کوچک نیست؛ مرگِ اخلاق جهانی است.
در پایان باید گفت:کودکان غزه با خون خود، بزرگترین درس قرن را به ما آموختهاند؛ اینکه انسانیت، بدون عدالت زنده نمیماند.هر بار که کلاسی در غزه نابود میشود، درسی در تاریخ نوشته میشود:
اگر سکوت کنیم، فردا نوبت فرزندان ماست.کودک غزه شاید دیگر در کلاس درس ننشیند، اما در کتابهای تاریخ، معلمی خواهد بود که به جهان میآموزد:انسانیت را نمیتوان کشت، حتی اگر هر روز یک کلاس درس از میان برود.
مظفر حاجیان