به گزارش پایگاه خبری ربیع، دهه ها و سال های متمادی است که ساختار مدیریتی کشور بر محور چند گروه و شخصیت هایی می چرخد که از ابتدای انقلاب شکل گرفته و وارد میدان شدند و همچنان میدان داری می کنند. اما میدان داری امروز آنها موجب تکراری شدن روش ها و الگوهای مدیریتی برای جامعه گردیده است.

چند نسل از انقلاب اسلامی گذشته و جوانان بسیاری طی این ادوار پای به میان سالی و پیری گذاشته اند و جامعه نسل به نسل دچار تغییرات بنیادین به لحاظ اجتماعی و فرهنگی و حتی سیاسی شده است، اما هنوز شیوه مدیریت ما بر روال گذشته پیش می رود و کارگزاران ما به جز معدود افراد اضافه شده، همان حلقه مدیران دهه اول و دوم انقلاب هستند.

به عبارت واضح تر ما نو شوندگی را از نظام مدیریت کشور سلب کرده ایم و امور را متناسب با تغییرات نسلی به دست نسل جدید نداده ایم. این مسائل موجب تضادی هزینه آور برای کشور گردیده است. بسیاری از نخبگان و کارشناسان جوان و میان سال کشور، امروز به سبب نبود راهکار برای ورود به حلقه مدیریت کشور، از خدمت در عرصه های تخصصی باز مانده اند.

به جرأت می توان گفت یکی از عوامل بروز مشکلات عدیده و لاینحل در کشورمان، عدم بهره گیری از افکار و ایده های جدید در حلقه مدیریتی کشور است. مسلماً افکار و راهکارهای مدیریتی حقله مدیران فعلی به سبب حصاری که به وجود آورده اند، در مقابل افکار میلیون ها جوان و کارشناس زبده که قادر به تصمیم سازی در کشور نیستند، از تنوع کمتری برخوردار است و این به معنای محرومیت ملت از راه کارهای جدید و متنوع برای حرکت به سمت توسعه و برون رفت از مشکلات عدیده کشور خواهد بود.

تجربه مدیران سنتی ما گوهر گرانبهایی است که باید در کنار افکار جدید نسل امروز مورد استفاده قرار گیرد. باید پذیرفت خواسته ها و نیازهای نسل امروز باید به دست خودشان و با سبک وسیاق فکری جدید رفع و رجوع شود. نمی توان انتظار داشت که به خواسته های جدید، پاسخ های قدیمی داد!

اخیراً در پی تدوین الگوی پایه اسلامی ایرانی پیشرفت، که در آن اهم مبانی و آرمان های پیشرفت و افق مطلوب کشور در پنج دهه آینده ترسیم و تدابیر مؤثر برای دستیابی به آن طراحی شده است، رهبر معظم انقلاب دستگاه ها، مراکز علمی، نخبگان و صاحب نظران را به بررسی عمیق ابعاد مختلف سند تدوین شده و ارائه نظرات مشورتی جهت اصلاح یا تکمیل و ارتقای این سند بالا دستی فراخوانده اند.

این اقدام می تواند پیش زمینه ای برای به کار گیری نظرات کارشناسی و ایده های نخبگان در سطح ملی باشد. اما باید توجه داشت که این گام صرفاً نقطه آغاز خواهد بود. باید مجریان این سند و چشم اندازهای دیگر کشور نیز جوانان باشند. باید پذیرفت که شیوه مدیریت اجرایی یک جوان نسل امروز با روش های سنتی یک مدیر ادواری بسیار متفاوت خواهد بود.

اهمیت این نکته را صرفاً باید در این مسئله دید که ما طی دهه های گذشته چشم اندازها و تئوری های فکری بسیاری برای رسیدن به جایگاه اول منطقه در عرصه های مختلف توسعه داشته ایم، اما هیچ یک محقق نشده اند و یا به اهداف مشخص شده نرسیدند. چرا که ما به لحاظ فکری و تئوری بنیه قوی داشتیم اما در مرحله اجرا از شیوه های سنتی و قدیمی بهره گرفتیم که بسیار هزینه بر و بعضاً ساده انگارانه بوده اند. باید بپذیریم که هیچ معتمدی با صلاحیت تر از جوانان امروز برای سپردن امورات کشور به آنها وجود ندارد…