شرط انتظار
در روایات داریم که انتظار فرج عبادت است و نیز داریم که میفرماید: «من مات و لم یعرف امام زمانه مات میته جاهلیه» کسی که بمیرد و امام زمانش را نشناخته باشد جاهل مرده است.
به گزارش پایگاه خبری ربیع، راه رسیدن و ورود به خیل عظیم منتظران واقعی، شناخت امام زمان است؛ اما بیشتر منتظران این سؤال را دارند که آیا منتظر واقعی هستند؟ و میشود از منتظران واقعی امام زمان (عج) بود؟
نخستین و سادهترین پاسخ به این سؤال این است که منتظر امام زمان (عج) باید مانند یک منتظر واقعی زندگی کند.
وقتی انسان حقیقتاً منتظر کسی باشد، تمام رفتار و سکناتش نشان از منتظر بودن او دارد؛ به عنوان مثال اگر منتظر میهمان باشد حتماً خانه را تمیز و مرتب میکند، وسایل پذیرایی را آماده میکند و با لباس مرتب و چهرهای شاداب در انتظار میماند.
چنین کسی میتواند ادعا کند که منتظر میهمان بوده است. اما کسی که نه خانه را مرتب کرده است و نه وسایل پذیرایی را آماده نموده است و نه لباس مرتب و تمیزی پوشیده است و نه اصلاً به فکر میهمان است اگر ادعا کند که در انتظار میهمان بوده همه او را ریشخند خواهند کرد. پس انتظار قبل از آنکه در ادعای انسان فهمیده شود بایداز رفتار و کردار او مشاهده شود.
با چنین توضیحی روشن است که یک منتظر واقعی امام زمان باید رفتارش به گونهای باشد که هر لحظه منتظر ظهور امامزمان (عج) باشد. یعنی در هر لحظه که این خبر را به او بدهند خوشحال شود و آماده باشد برای یاری امامزمان (عج) با مال و جان خویش جهاد نماید و خود را در راه آن حضرت فدا نماید.
بنابراین یک منتظر واقعی اهل گناه ودلبستگی به دنیا نیست؛ چراکه چنین کسی نمیتواند ازوابستگی ها، دلبستگیها وآلودگی ها دست بردارد وآماده خدمت درجهت اهداف مقدس امام زمان (عج) باشد.
گفته شد که شرط اول انتظار شناخت و معرفت است تا انسان میهمان خود را نشناسد و از خصوصیات خوب او مطلع نباشد، منتظر او نخواهد شد. تنها هنگامی انسان در انتظار کسی مینشیند که او را خوب بشناسد.
اما اگر انسان کسی را نشناسد حتی اگر بداند که آن شخص خواهد آمد برایش اهمیتی نخواهد داشت و منتظر او نخواهد ماند. در مورد انتظار امام زمان (عج) هم چنین است. کسانی که آن حضرت را نمیشناسند مانند کفار و یا اهل ادیان دیگر، هرگز انتظار او را نمیکشند.
اما کسانی که او را میشناسند و ارزش او را میدانند و به مقام وجایگاه او آگاهی دارند منتظر او میمانند. ریشه محبّت و دلدادگی به امام (عج) در معرفت ایشان نهفته است. به هراندازه که معرفت خالصتر و عمیقتر باشد محبّت حاصله نیز شدیدتر و قویتر خواهد بود.
پس از شناخت نوبت محبت است وظیفه دیگری که منتظران آن حضرت باید در خود ایجاد کنند و آن را افزایش دهند محبت قلبی به اهل بیت (ع) است.
بدیهی است که تا انسان از میهمان خویش خوشش نیاید و نسبت به او محبت نداشته باشد هر چند هم که او را بشناسد نمیتواند واقعاً منتظر آمدن او باشد.
ونیز منتظران واقعی باید وضعیت روحی و فکری و عملی خود را به گونهای سامان دهند که سنخیت کاملی با امام زمان (عج) داشته باشند.
ایجاد سنخیت با امام زمان (عج) از طریق تقویت ایمان و تقوا و فضایل اخلاقی و درجات معنوی حاصل میشود. و تنها در این صورت است که میتوان ادعای محبت به امام زمان را داشت.
در صورتی که انسان رفتارش مطابق میل امام زمان (عج) باشد شعله محبت او در دلش زبانه خواهد کشید و عشق آن حضرت او را به فریاد خواهد آورد و دوریاش را بر او سخت و ناگوار خواهد ساخت.
طبیعی است که هر چقدر این سنخیت بیشتر باشد محبت آن حضرت به انسان بیشتر خواهد شد و محبت انسان نیز به آن حضرت افزونتر خواهد گشت. ومنتظر واقعی برای ظهورش لحظه شماری میکند و برای تسریع در ظهور امام زمان (عج) دعا میکند. و از خدا میخواهد که هر چه زودتر او را برساند. و آیا با این شرایط ما منتظریم؟
مظفر حاجیان