سرمقاله اعتماد/ نگاه غیر ورزشی به ورزش
به گزارش پایگاه خبری ربیع، چند سال است که قرار بر این شده تا سازمان نظام ورزشی تاسیس شود. درست مثل سازمان نظام پزشکی یا سازمان نظام مهندسی، اما این اتفاق تاکنون در دولت روحانی رخ نداده است. در دولت اول که عزمی در وزیر ورزش دیده نمیشد و در این دولت هم تا به […]
به گزارش پایگاه خبری ربیع، چند سال است که قرار بر این شده تا سازمان نظام ورزشی تاسیس شود. درست مثل سازمان نظام پزشکی یا سازمان نظام مهندسی، اما این اتفاق تاکنون در دولت روحانی رخ نداده است. در دولت اول که عزمی در وزیر ورزش دیده نمیشد و در این دولت هم تا به حال در حد شعار باقی مانده است. دستگاه ورزش هفت سال است که از سازمان تربیتبدنی رخت بربسته و به وزارتخانه تبدیل شده اما هنوز قانون ورزش کشور تغییر نکرده است. قانون فعلی متعلق به سال ١٣۵٠ است. یعنی زمانی که به چشم آماتوری به ورزش نگریسته میشد. در این قانون هیچ نگاهی به ورزش حرفهای و باشگاهی وجود ندارد. بازار سرمایه برای ورزش پیشبینی نشده است.
به خاطر همین هیچ باشگاهی هنوز وارد بورس نشده. روحانی قول داده بود که قانون جدید ورزش را طی لایحهای تقدیم به مجلس میکند اما هنوز این ماجرا رخ نداده و این نشان میدهد که ورزش اولویتی برای دولت ندارد. به خاطر همین هم هست که بخش خصوصی به ورزش روی خوشی نشان نمیدهد. وقتی ورزش اولویتی برای دولت ندارد و قانون ورزش هم به روز نمیشود نباید انتظار داشت بخش خصوصی در این حوزه سرمایهگذاری کند. این عدم اولویت ورزش برای دولت در حالی است که ما در المپیک اخیر، رتبه شانزدهم را به دست آوردیم. یعنی در بین همه کشورهای دنیا شانزدهم شدیم. ما در هیچ بخش و حوزه دیگری چنین جایگاهی در سطح جهان نداریم. نه در اقتصاد، نه در سیاست، نه در فرهنگ. ورزش تنها حوزهای است که اهداف برنامه ١۴٠۴ را تحقق بخشیده. ما الان در منطقه در ورزش حرف اول را میزنیم. در کشورهای غرب آسیا درمجموع بهترین هستیم. در بسیاری از رشتهها پدیدههای جهانی هستیم. اما آیا رسیدگی و پشتیانی از ورزش به اندازه کافی هست؟ آیا حمایت قانونی میشود؟ سرانه بودجه مناسب است؟ ورزش در ته جدول اینگونه حمایتها قرار دارد. آیا این انصاف است؟ متاسفانه نگاه به ورزش در حد ورزش نیست.