به گزارش پایگاه خبری ربیع، امروزه گسترش حمل و نقل نوین به عنوان یکی از ملاک های توسعه درحوزه های مختلف فناوری، رفاه عمومی، اقتصادی و حتی سیاسی قلمداد می شود. امروز ضعف های این مولفه توسعه در کشور ما از بعد رفاه عمومی بسیار مورد توجه قرار گرفته است. افزایش تصادفات و خسارات مالی به همراه افزایش تعداد کشته شدگان و مصدومان حوادث حوزه حمل و نقل کشوری، عملاً موجب نارضایتی عمومی گردیده است. بسیاری از خانواده ها بی سرپرست شده اند و درجرگه توان یابان اجتماعی قرار گرفته اند، بسیاری از والدین فرزندان جوان خود را با هزار آرزو از دست می دهند، دختران جوانی که همسران خود را درکمتر از سالی زندگی مشترک در آغوش مرگ می بینند و… همه و همه ناراضی از میزان تلفات و خسارات مالی و جانی در سیستم حمل و نقل کشور هستند.
فقط مشاهده کنید که در یک هفته اخیر چندین حادثه در حوزه حمل نقل داشته ایم. سقوط هواپیمای تهران- یاسوج با ۶۶ کشته، فرود اضطراری هواپیما به علت شکستگی شیشه جلو در اصفهان، فرود اضطراری درمشهد و خروج هواپیما از باند، واژگونی اتوبوس ها و تصادف خودروهای سواری در محورهای اصفهان، کرمان، یزد، مشهد، همدان، با بیش از ۳۰ کشته و ده ها زخمی، خروج قطار باری از ریل در کاشمر و خبرهایی که همچنان از تصادفات خودروهای سواری و کشته و شدن سرنشینان آن مخابره می شود. این همه حادثه تنها در کمتر از یک هفته رخ داده، حال اگر در مقیاس سال میزان حوادث و تعداد کشته ها و زخمی را محاسبه کنیم ده ها برابر این آمار خواهند بود!
درتمام حوادث نیز هیچ مسئولیتی از سوی نهاد و یا مسئول ذی ربط پذیرفته نمی شود و پاسخگویی معنایی ندارد. کسی عذرخواهی نمی کند و قولی برای بهبود شرایط هم نمی دهد و همه درصدد این هستند که تقصیر را به گردن دیگری بیندازند و با ایجاد یک چرخه باطل از وضعیت آب و هوا و خطای راننده و خلبان به عنوان علت اصلی یاد کنند و نهایتاً باگذشت زمان همه چیز فراموش می شود.
این میزان حوادث با این تعداد کشته و زخمی، ما را در صدر جدول مخاطره آمیز ترین کشورهای جهان قرار داده است. حتی تعداد کشته های ناوگان حمل و نقل در کشورهایی همچون هند و پاکستان که مردم روی سقف قطارها و اتوبوس ها می نشینند این اندازه نیست. بهانه تحریم راحت ترین راه برای فرار از زیر بار مسئولیت است. اما استفاده از تحریم برای رسیدن به سودهای کلان مالی، اصلی ترین عامل عدم پیشرفت و توسعه ما در زمینه حمل و نقل بوده است.
فرض را براین بگیریم که ما از صفر تا صد در صنعت هوایی تحریم هستیم، آیا این دلیلی برای پرواز هواپیماهای از رده خارج با انواع نواقص فنی است؟! اگر هواپیماهای سه تا چهار دهه پیش را از رده خارج کنیم و چشم امیدی به اورهال کردن های نمایشی و غیراصولی نداشته باشیم، قطعاً راهی برای بهبود اوضاع پیدا خواهیم کرد و یا حداقل اینکه مردم از طریق دیگری نیاز به حمل و نقل خود را حل خواهند کرد.
حال در زمینه هوایی تحریم بودیم، آیا در زمینه حمل و نقل جاده ای و ریلی نیز محدودیت جهانی برما اعمال شده؟! آیا ساخت و یا واردات خودروهای ایمن و استاندارد مشکل بزرگ و لاینحلی است که باعث شده ما بیش از کشته های هشت سال جنگ تحمیلی در جاده های کشور به طور سالانه چندهزار نفر را به کام مرگ بفرستیم.
آیا استادارد سازی جاده ها و استفاده از ناوگان حمل و نقل ریلی نیز، نیازمند صدور مجوز خارجی است.
پرداختن به این امور بی فایده است، چرا که اساس نگاه و فرهنگ رفتاری ما درمورد حمل و نقل نگاهی غیراصولی و منفعت گراست. اگر منفعت طلبی و دست های سیاسی و منافعشان از حوزه های تخصصی کوتاه شود، قطعاً با حضور بخش خصوصی و سرمایه گذاران داخلی و خارجی در فضایی آزاد، امکان بروز شدن ناوگان حمل و نقل کشور وجود خواهد داشت. امروز در این موضوع ما هیچ حرفی برای گفتن در مقایسه با همسایگان نداریم و بدتر از همه اینکه متخصصان و نیروهای زبده ما همچون خلبانان ماهر کشور درحال عزیمت و مهاجرت به کشورهای عربی برای کار هستند!
اما درکشور ما همچنان وضعیت آب و هوا خراب است و خطای انسانی عامل حوادث است…