به گزارش پایگاه خبری ربیع، در روایات یکی از ویژگیهای مومن زیرکی است “المومن کیس”، زیرک از همه فرصت ها برای کسب رضای خدا و تعالی و رشد معنوی خود استفاده می کند او از تمام اتفاق‌های عالم درس می‌گیرد و منتظر، از پدیده‌ها عبرت می‌آموزد.

ماه مبارک رمضان نیز پدیده‌ای مبارک با درس‌های آموزنده فراوان است که می‌توان از آن، نکات راهبردی زیادی برای سلوک منتظرانه آموخت. روزه‌داری که در ماه مبارک رمضان، روزه می‌گیرد، از ابتدای صبح، نگران است و منتظر. نگرانِ اینکه نکند روزه آن روز را به پایان نرساند و محروم از ثواب بی‌پایان آن گردد و با یک گناه و عصیان سزاوار عقاب دردناک گردد؛ مومن منتظر فرا رسیدن مغرب و ندای مؤذن و افطاری است تا موفقیت روزه داری را جشن گیرد.

آن نگرانی، موجب مراقبت بیشتر می‌شود و این انتظار، غنچه‌های شوق را لحظه به لحظه در روح او سبز می‌کند. شوق چشم به راهی برای فرا رسیدن مغرب و در انتظار مؤذن بودن، تنها از آنِ کسی است که خود را در دریای دشوار روزه‌داری، افکنده و امواج سهمگین نگرانی را به دوش کشیده و هر لحظه خود را نسبت به احکام و آداب روزه، رصد کرده است.

شوق انتظار ظهور نیز، تنها نصیب کسی می‌شود که تکلیف دشوار عصر غیبت را قبول کرده و نگران انجامِ دقیق آن باشد؛ آن وقت است که هر چه به وقت ظهور نزدیک می‌شود، عطش و شوق ظهور نیز در او فزونی می‌گیرد. ادعای اشتیاق ظهور امام زمان ـ ارواحنا له الفداء ـ بدون تن دادن به وظایف عصر غیبت، به همان اندازه دروغین است که ادعای انسان بی‌روزه، در مورد وقت افطار. از الزامات است که روزه‌دار ومکلف باید احکام و آداب روزه داری را بداند  چراکه بدون آگاهی از احکام و آداب روزه‌داری ، شرکت درمیهمانی خدا، کاری سخت و شاید ناممکن است. ادعای انجام تکالیف زمان غیبت امام زمان(عج) که به آن «انتظار» گفته می‌شود  نیز بدون آگاهی از احکام و آداب آن و بدون آمادگی جسمی و روحی برای انجام آن، کاری بس ناشدنی است.

چرا بعضی از ما فکر می‌کنیم که اگر فقط در انتظار حکومت عدل مهدوی باشیم، به خیمه‌گاه منتظران حضرت مهدی(عج) درآمده‌ایم؟ در حالی که نه به لوازم انتظار آگاهیم و نه نسبت به انجام آن، کوشا.تردیدی نیست که قرار گرفتن در جمع منتظران مهدی نیازمند عمل به دستورات او و پیمودن راه و صراط مستقیم الهی و گذشتن از نبایدهایی است که خدای متعال معین فرموده است. یک روزه‌دار، در عین اینکه منتظر فرا رسیدن مغرب است، کارهای خویش را هم تعطیل نمی‌کند؛ بلکه به تمام مسئولیت‌های خودش پایبند است. اما نکته اینجاست که روح روزه‌داری در تمام کارهایش جریان دارد و حتی در کمیت و کیفیت انجام کارهایش، مراقب است که بر خلاف روزه‌داری، کاری انجام ندهد و از انجام آنچه او را در این امر، ناتوان می‌کند، پرهیز دارد. چه کسی گفته و کجا نوشته شده که انتظار ظهور، به معنی تعطیل کردن کارهاست؟

چگونه می‌توان ادعای چشم‌به‌راهی دولت موعود را از کسی که در فعالیت‌های روزمره‌اش، بویی از انتظار، استشمام نمی‌شود، پذیرفت؟ منتظر مولا باید مجاهدت کند و در کار و تلاش نیز نمونه باشد و حتی لحظه ای از عمرش بیهوده از دست نرود! همچنان که روزه‌دارِ منتظر ندای اذانِ مغرب، اگر برای افطار، مهمان عزیزی داشته باشد، تنها گوش به زنگ صدای درب خانه نیست، بلکه علاوه بر انجام کارهای روزه‌مره و کوشش در حفظ روزه خود، تمام تلاش خویش را برای پذیرایی مطلوب از میهمانش به کار می‌بندد و در وقت افطار هم منتظر صدای زنگ در است که از آمدن محبوبش خبر می‌دهد، منتظرِ ظهور حضرت مهدی(عج) نیز تنها گوش به زنگ بانگ ظهور نیست؛ بلکه علاوه بر انجام کارهای شخصی، تمام تلاش خود را برای آماده نمودن سفره پذیرایی از ایشان آماده می‌کند تا به بهترین نحو، از ایشان، استقبال و پذیرایی نماید. این همان آداب و لوازم انتظار است.از خدای متعال می خواهیم به برکت معنویت ماه صیام به ما توفیق عمل به آداب انتظار را عنایت فرماید و ما را از منتظران واقعی آن حضرت قرار دهد آمین یا رب العالمین.

نویسنده:  مظفر حاجیان