به گزارش پایگاه خبری ربیع، واقعیت امروز آن است که آمریکا با جنون ناشی از قدرت و ثروت به رهبری دونالدترامپ، همدوش با یاران تندرو خود و با تمامی وجود و امکانات با فهرستی ۷۵ صفحه‌ای حاکی از همه جزئیات تحریمی، روبه روی ما به نبرد ایستاده است و در این راه، اذناب مطیع شرورش رژیم سفاک و بی‌رحم صهیونیستی و آدمکشان سعودی و امارات به حلقه به گوشی و هزینه کردن و رشوه دادن دلارهای بی‌شمار نفتی، گام به گام و سنگربه‌سنگر به قصد نابودی ما پیش می‌آیند، دیروز کشورهای مسلمان آفریقایی و آسیایی و امروز عمان و بحرین و فردا قطر و کویت ضمیمه متصرفات استعماری و استثماری آنها خواهد شد. اینکه در این شرایط سخت، ما چقدر مقصر بوده‌ایم و چه فرصت‌هایی را سوزانده‌ایم اکنون جای بحثش نیست و به آینده خواهیم سپرد.
اما در حال حاضر، ما دو راه بیشتر نداریم یا تسلیم بلاشرط در مقابل خواسته‌های ترامپ و وزیر امور خارجه‌اش، مثل کاری که امثال سعودی و امارات و دیگران کرده‌اند و یا به اتکای منش مسلمانی و فلسفه انقلابی خود در برابر ظلم یزید زمان بایستیم و براساس تفکری که از سال ۴۲ در راه آرمان‌های خود صدها هزار شهید و بیش از آن مجروح داده‌ایم، ضمن یافتن راه‌های عقلانی مقابله در برابرش به مبارزه بایستیم و به دنیا اثبات کنیم آن میلیون‌ها عاشقی که به زیارت پیشوای اصلاحگر و امام همام ظلم ستیزش پیاده راه می‌پیمایند، می‌توانند سلاح را هم به دوش بکشند و به صف بایستند.
ولی تسلیم، فقط دست برداشتن از آنچه در این چهل سال به دست آورده و اندوخته‌ایم نیست. چون این‌بار دشمن پایان موجودیت کشور کهنی به نام ایران و خشک شدن موجودیت آن را می‌خواهد. بنابراین هیچ راهی به منطق مشی ما جز مقاومت نیست. اما در وضع فعلی ایستادن هم با اما و اگر همراه است. چون با طبقاتی شدن جامعه در عمل و وجود فقر و غنا و عزت و ذلت محال است آن مردمی که روز به روز بر شمارشان در زیر خط فقر اضافه می‌شود، توان ایستادگی و تحمل بیشتر داشته باشند و از آن سو، نوکیسه‌ها و نونوار شده‌های امروزی فقط می‌کوشند تا داشته‌های خویش را محافظت کنند و ارجح برای آنها فرزندان متولد شده در آن سوی آب و حفظ فربه شکم و چسبیدن به مسند است و به عبارت دیگر به گندم و امارت ری دل بسته‌اند.
و در این آشفته بازار و دوره وانفسا، شماری و جناحی هم بدان مقصود است تا با شعار هدف، وسیله را توجیه می‌کند؛ پشت رقیب حزبیاش را به خاک برساند و سنگرهای آینده خانه ملت و مسند پاستور را تصاحب کند و با نهایت تاسف همانگونه که در مخالفت بابرجام عمل کرد، به سبب عدم روشن‌بینی و تحلیل درست، نمی‌تواند تصور کند که ما اکنون در کجا هستیم و ماجرا چیست. به یاد آورید حمله به سفارت انگلیس و سفارت و کنسولگری عربستان و آن هزینه‌های سنگین و ادامه‌داری که برما تحمیل می‌شود و هنوز هم به عواقب و عوارضش گرفتاریم. بی‌پرده بگویم ما همان کاری را کردیم که خواسته آمریکا و اسرائیل و عربستان و امارات بود، کاری که دشمنان ما با صرف صدها میلیارد دلار هم نمی‌توانستند آن زمینه‌ای که ما برای آنها فراهم کردیم، فراهم کنند. اگر کسانی این عبارت را منکرند، رصد کنند نشست‌هایی که در آمریکا صورت می‌گیرد و سخنانی که رد و بدل می‌شود تا بدانند که ما چگونه برای آنان، راه را کوبید‌ه‌ایم و فاصله‌ها را با ندانمکاری برای آنها و اهدافشان کوتاه کرده‌ایم.
پس با این تفرق و تفرقه و به خود اندیشی و غفلت از قضایا، مسلم است که تاب نمی‌آوریم و آن نان خشک و یک وعده غذایی تکلیفی هم که برای همسایه تجویز کرده‌ایم افاقه نمی‌کند.
حال اگر قرار است که بایستیم و باید همه جانانه بایستیم، اول باید در سیاست داخلی، هم ید واحده باشیم و به عدالت در توزیع قدرت و ثروت و اعتمادسازی همت کنیم و چاره کار هم در این شرایط سخت، عفو عمومی و «رحماء بینهم» و کنار گذاشتن خودی و غیرخودی است؛ یعنی، باید همانی باشیم که در انقلاب بودیم و پرهیز از سرگردانی و بی‌اعتنایی نسبت به بازوها و آن عواملی که انقلاب و جنگ را به نتیجه رساندند و تدبیر در پیوند دادن انشقاق‌ها و اما در سیاست خارجی، وفاق و مراوده و برابرنگری با همسایگان، حتی با آنان که از چنگ تکفیری‌ها نجاتشان داده‌ایم. اینها نباید احساس کنند که ما می‌خواهیم جای داعش را در سرزمینشان بگیریم، از یاد نبریم که رنجاندن امثال عمان و قطر صحیح نیست چون نباید اینها تکیه‌گاهشان جای دیگر باشد. از طرفی، رابطه ما با اروپا، حیاتی است. در این راه هرگز نباید حتی در حد شبهه‌ای که در دانمارک پیش آمد، اشتباه کنیم. رابطه حسنه با همسایگان شرقی و غربی هم مثل همجواران جنوبی وشمالی، بسیار اهمیت دارد حتی ما در شرایطی نیستیم که درباره چین و روسیه و ترکیه ابراز بدبینی کنیم و مرتکب سوء تدبیر شویم. آشتی ما اول با خودمان در داخل و دوم تعامل درست و حقوقمند با دنیا می‌تواند ما را از این ننگ و نام، موفق و سربلند بیرون آورد.