دنیای دیوانه امیر
«سوفی و دیوانه» پنجمین ساخته مهدی کرم‌پور است.
به گزارش پایگاه خبری ربیع، «سوفی و دیوانه» پنجمین ساخته مهدی کرم‌پور است.
کرم‌پور در کارنامه هنری‌اش فیلم‌های نسبتا موفقی همچون «چه کسی امیر را کشت؟» و «پل چوبی» را دارد.
کرم‌پور دارای مدرک کارشناسی ارشد کارگردانی سینما با درجه برگزیده است و سینما را با ساخت فیلم‌های کوتاه داستانی و مستند آغاز کرده است.
او در کنار فیلم‌سازی با مطبوعات نیز همکاری کرده است و می‌توان نوشته‌ها و مقالات مختلفی را در میان آثارش دید.
علاوه بر این، کرم‌پور به تدریس سینما نیز می‌پردازد و در جشنواره‌های مختلفی عضو هیئت انتخاب و داوری آثار شرکت‌کننده بوده است.
او در کنار عضویت در آکادمی داوری سینمای ایران، سابقه عضویت در شورای مرکزی کانون کارگردانان سینمای ایران
(۱۳۸۹-۱۳۸۶)، سخنگویی شورای مرکزی کانون کارگردانان سینمای ایران (۱۳۸۹)، ریاست شورای صنفی نمایش خانه سینما (۱۳۸۹-۱۳۸۷)، عضویت در شورای مرکزی جامعه صنفی تهیه‌کنندگان سینمای ایران، عضویت در مجمع مشاوران هیئت‌مدیره خانه سینما (۱۳۸۹-۱۳۸۷)، عضویت در هیئت مؤسس انجمن فیلم کوتاه ایران و هیئت امنای انجمن سینمای جوان ایران نیز داشته است.
آخرین ساخته او یعنی «سوفی و دیوانه» مدتی است اکران خود را آغاز کرده است.
این فیلم محصول سال ۹۵ است؛ اما تا مهرماه سال ۹۷ فرصت اکران پیدا نکرد؛ ولی پس از اکران هم چندان مورد استقبال تماشاگران قرار نگرفت و این روزها با فروشی حدود ۲۰۰ میلیون تومانی از اقبال چندانی برای رسیدن به فیلم‌های میلیاردی سال برخوردار نیست.
امیر جعفری، به‌آفرید غفاریان، الهه حصاری، سعید امیرسلیمانی، سیامک صفری، رضا یزدانی و محمدرضا شریفی‌نیا بازیگران این فیلم هستند.
داستان
سوفی و دیوانه از جایی شروع می‌شود که مردی میانسال به اسم امیر، با بازی امیر جعفری، قصد دارد تا در یکی از ایستگاه‌های مترو تهران خودکشی کند (گرچه ابتدای فیلم نشان داده می‌شود که امیر وارد ایستگاه چهار راه ولیعصر شده؛ ولی لوکیشن مکان خودکشی او این ایستگاه نیست، بگذریم!)
امیر پس از چند بار یللی تللی کردن در آخر تصمیم می‌گیرد که خودش را زیر قطار بیندازد و در همین حین دختری به نام سوفی، با بازی به‌آفرید غفاریان، از او سؤالی می‌کند که مانع از انجام خودکشی‌اش می‌شود: نامه آقا! نامه خودکشی نوشتی؟ بده من قبل اینکه کارتو بکنی!
با شروع این سکانس و این دیالوگ عجیب و غریب، تماشاگر منتظر دیدن یک اثر سورئالیستی یا عاشقانه‌ای شوخ و شنگ است و تمام امیدهایی که در دلش جوانه می‌زند، با ادامه فیلم نقش بر آب می‌شود.
امیر پس از کمی بگو مگو با سوفی، تصمیم می‌گیرد همراه این دختر جوان شده
و او را به بازار ببرد تا سوغاتی برای دوستانش و خانواده‌اش در کانادا بخرد.
سوفی امشب به کانادا پرواز دارد و امیر تصمیم می‌گیرد این روز آخری را با او سر کند و به داستان‌هایش گوش دهد.
فیلم در حقیقت دو کاراکتر امیر و سوفی را دارد و بس. بقیه شخصیت‌ها در فیلم نه جریان‌ساز هستند و نه حضورشان ضرورتی دارد، استفاده از چهره‌هایی چون شریفی‌نیا و رضا یزدانی در خلال فیلم ترفندی است برای جان دادن به داستان بی‌جان اثر که هیچ کدام نمی‌گیرد و بیشتر شبیه به صحنه‌هایی اضافی هستند که برای کش دادن سوژه فیلم (که در نهایت برای یک فیلم کوتاه پانزده تا بیست دقیقه‌ای کشش دارد) به اثر نهایی اضافه شده‌اند.
فیلمنامه سوفی و دیوانه پایه و اساس دراماتیک ندارد، آدم‌های فیلم غلو شده‌اند، به همین دلیل به شخصیت نمی‌رسند، فضای فیلم و میزانسن‌ها تجربی‌اند؛ اگر این فیلم برای یک فیلمساز کار اولی بود شاید با نادیده گرفتن ضعف‌ها می‌توانستیم آن را برای یک بار دیدن تحمل کنیم؛ اما سوفی و دیوانه برای کسی است که پیش از این چهار فیلم سینمایی و تعداد زیادی مستند ساخته است.
در نهایت باید گفت فیلم سوفی و دیوانه فیلمی نیست که مخاطبان عام و خاص را راضی کند.
شاید اگر این فیلم تبدیل به تئاتر می‌شد دست‌کم می‌توانست یک تئاتر متوسط باشد؛ اما حاصل کار کرم‌پور فیلمی ضعیف و شلخته است که فقط به نماهایی رنگارنگ و غلو شده از تهران بسنده کرده است.