داوطلبان نان و دارو یا صهیونیستهای محاصرهگر؟
وقتی کشتیهایی که به جای موشک، کیسههای آرد و جعبههای دارو حمل میکنند، در میانه دریا متوقف و سرنشینانشان با دستبند بازداشت میشوند، باید پرسید: تروریست واقعی کیست؟ پزشک داوطلبی که از اروپا و آسیا برای نجات کودکان غزه آمده یا سرباز صهیونیستی که بر سر نان مردم آتش میگشاید؟ دولتها خفته در خواب منافعند.
به گزارش «پایگاه خبری تحلیلی ربیع»؛وقتی کشتیهایی که به جای موشک، کیسههای آرد و جعبههای دارو حمل میکنند، در میانه دریا متوقف و سرنشینانشان با دستبند بازداشت میشوند، باید پرسید: تروریست واقعی کیست؟ پزشک داوطلبی که از اروپا و آسیا برای نجات کودکان غزه آمده یا سرباز صهیونیستی که بر سر نان مردم آتش میگشاید؟ دولتها خفته در خواب منافعند.
دولتهای مدعی دموکراسی و حقوق بشر، بار دیگر با سکوت یا مواضع محتاطانه، نشان دادند که انسانیت در قاموس سیاست جایی ندارد.
همانها که برای پروندههای کوچک حقوق بشری بیانیههای طوفانی صادر میکنند، در برابر بازداشت فعالان صلحطلب، سر در گریبان منافع اقتصادی و قراردادهای تسلیحاتی فرو بردند. این سکوت، همدستی آشکار با ظلم است. اما به لطف خدا ملتها؛ بیدارتر از دولتها هستند دربرابر این سکوت، صدای ملتها رساتر از همیشه بلند شد. هزاران نفر در خیابانهای لندن، پاریس، برلین و نیویورک و بسیاری از کشورهای جهان شعار دادند که رساندن غذا به مردم محاصرهشده جرم نیست. در شبکههای اجتماعی، تصاویر پزشکان و معلمان دستبسته بر عرشه کشتیها به نماد وجدان زنده بشر تبدیل شد. وجدان عمومی فهمیده است اگر امروز نوبت غزه است، فردا هر نقطهای از جهان میتواند قربانی سیاستهای بیرحمانه شود. امروز سازمانهای بینالمللی؛ در امتحان مردود شدند.
سازمان ملل و نهادهای حقوق بشری بارها در برابر فجایع انسانی محک زده شدهاند. امروز اما، با بازداشت کسانی که فقط برای شکستن حصار گرسنگی آمدند، بار دیگر ناکارآمدی این سازوکارها عریان شد. وقتی شورای امنیت در برابر بمباران بیمارستانها و جلوگیری از ورود غذا تنها به اظهار نگرانی بسنده میکند، این پرسش جدیتر از همیشه به میان میآید: این سازمانها واقعاً برای چه و برای که ساخته شدهاند؟ اکنون تروریسم واقعی؛ در قاب روشن قرار گرفته است.
تعریف ساده تروریسم، «استفاده از خشونت برای ارعاب غیرنظامیان است. حال، کدامیک بیشتر به این تعریف نزدیک است؟ فعالان بیسلاحی که آرد و دارو حمل میکردند یا ارتشی که با قایق جنگی و تفنگ، آنان را سرکوب و محمولهشان را مصادره کرد؟ حقیقت آنقدر روشن است که تنها میتوان آن را با بستن چشمها انکار کرد.
این رویداد یک پیام روشن برای ملتها و دولتها دارد: تاریخ سکوت را فراموش نمیکند. ملتها نشان دادهاند که حاضر به ایستادن در کنار مظلومان هستند، اما دولتها و سازمانهای بینالمللی اگر همچنان در خواب عمیق خود باقی بمانند، فردا باید در برابر دادگاه افکار عمومی پاسخگو باشند.
مظفر حاجیان