به گزارش پایگاه خبری ربیع، بیماری کرونا در حالی در صدر اخبار ایران و جهان قرار گرفته که ویروسی بسیار خطرناک‌تر از کرونا این روزها کشور ما را در چنگال خود اسیر کرده است. در حالی که کشور ما با یکی از بحران‌های جدی خود یعنی مبارزه با ویروس کرونا در جدال است عده‌ای سودجو با بهره ببرداری از این فضا به فکر پر کردن جیب خود به هر قیمتی هستند.

همان طور که پیش بینی می‌شد، کرونا ویروس وارد کشور شد و متاسفانه عده‌ای از هموطنان را به کام مرگ کشید فارغ از اطلاع رسانی ضعیف و عملکرد شبه برانگیز مسئولان، انتشار خبر ویروس کرونا در ایران برای عده‌ای سودجو به منزله بشارتی طرب انگیز بود.

محتکران ، دلالان و سودجویان بلافاصله با انتشار این خبر وارد مهلکه شدند با کمیاب کردن ماسک، دستکش، ژل‌های شست و شو و الکل که تا قبل از کرونا به وفور در داروخانه‌ها وجود داشت، قیمت این اقلام را به شکل سرسام آوری بالا بردند. در شهر قم که کانون انتشار کرونا در ایران بود ماسک‌های ۵ هزار تومانی یک شبه به بیش از ۲۰ هزار تومان رسید و بعد از آن هم نایاب شد حتی کار به جایی رسید که به نقل از یکی از شاهدان عینی یکی از دلالانی که این ماسک‌ها را در اختیار داشت برای هر ماسک ۱۰۰ هزار تومان از مردم طلب می‌کرد و به رقمی کمتر از این حاضر به فروش ماسک به مردم نبود.

این در حالی است که در کمتر از ۴۸ ساعت ۳ انبار احتکار ماسک تنها در شهر قم شناسایی و کشف شد.

سؤال مهمی که اکنون به وجود می‌آید این است که چرا ما که در حرف و شعار خود را بهترین مردم جهان می دانیم در شرایط بحرانی دست به چنین اعمال غیر انسانی‌ای می‌زنیم.

این محتکران نه افراد بیگانه بودند و نه از بیگانگان برای این اعمال پول گرفته بودند. در واقع اگر خوب به جامعه امروزمان نگاه کنیم به روشنی در خواهیم یافت که این افراد بخشی از جامعه هستند که اتفاقاً از قشر مرفه را تشکیل می‌دهند.

دلالی و سودجویی از شغل‌های پر سود چند دهه اخیر کشور ما بوده است چه آنها که با رانت دولتی دست به سود جویی می‌زنند و چه آنها که مانند نمونه اخیر در هر بحرانی به دنبال منفعت هستند زالوهایی هستند که بخش بزرگی از مشکلات اقتصادی کشور را به وجود آورده‌اند.

این افراد که با زدن نان خود در خون مردم امرار معاش می‌کنند به هیچ چیزی جز پول اعتقاد ندارند و آنچنان بنده سیم و زر شده‌اند که چشمشان جز پول هیچ چیز دیگری را نمی‌بیند.

شاید افراد خوش بین بگویند که این افراد با نصیحت و فرهنگ سازی درمان خواهند شد اما بنده به عنوان نگارنده این سطور معتقدم که این افراد هیچگاه درمان نخواهند شد. همانگونه که سعدی بزرگ گفته است «چشم تنگ دنیا دوست را یا قناعت پر کند یا خاک گور»، از آنجا که کار این افراد از قناعت گذشته تنها چاره خاک گور است و این آخری احتمالاً ما را از شر این جماعت راحت خواهد کرد.

اما از آنجا که مرگ و زندگی در دست خداست تنها نمی‌توان به انتظار مرگ این افراد نشست و باید همتی از سوی مسئولان و دولتمردان برای برخورد با این افراد صورت بگیرد. اگر واقعاً مسئولان و دولتمردان به فکر مردم هستند و خدایی ناکرده دستششان با این افراد در یک کاسه نیست در چنین شرایطی باید مجازات این افراد به گونه‌ای باشد که کسی خیال سودجویی به دلش راه ندهد.

احتکار جرمی است که معمولاً با جریمه و زندان کوتاه مدت همراه است اما احتکار در شرایط بحرانی جرمی نیست که با جریمه بتوان جلوی آن را گرفت. مقدار سودی که این افراد در چنین وضعیتی به جیب می‌زنند به قدری بالاست که جریمه‌های معمول نمی‌تواند از طمع آنها بکاهد.

تصور کنید همین فردا از راسانه های جمعی اعلام شود که احتکار ماسک ۷۰ سال زندان بدون عفو و مصادره اموال به دنبال خواهد داشت، فکر می‌کنید با چنین خبری آیا بازهم دلالان به سمت این نوع احتکار خواهند رفت؟

به باور نگارنده نه تنها در این مورد بلکه اگر برخورد و جریمه محتکران، سودجویان و دلالان در مواقع بحران‌های اقتصادی و اجتماعی افزایش یابد و قانون بدون اغماض با این افراد برخورد کند دیگر شاهد چنین اتفاق‌های تلخی در کشور نخواهیم بود. اینکه این رؤیا چه زمانی به حقیقت تبدیل خواهد شد را ما هم نمی‌دانیم و تنها امیدواریم که روزی جهان از شر محتکر و دلال و سودجو و … نجات پیدا کند.