به گزارش پایگاه خبری ربیع، به نقل از ایسنا، یکی از ارکان سه جانبه گرایی و مشارکت کارگران در تصمیم سازی های کارگاهها، سازمانهای کارگری هستند.

سازمانهای کارگری، تشکیلاتی است که با عضویت کارگران مشمول قانون کار به منظور حفظ و توسعه منافع صنفی آنها تاسیس می شود و در چارچوب مقررات ملی فعالیت می کند؛ انجمن  صنفی کارگری، شورای اسلامی کار و نمایندگان کارگران از جمله مصادیق آن به شمار می روند.

بی تردید توسعه و ایجاد تشکل‌های کارگری موجب افزایش بهره‌وری، ارتقای کیفیت تولید و بهبود عملکرد واحدهای تولیدی می شود.

با توجه به آنکه تشکل‌ها از نزدیک با مسائل حرفه‌ای و اقتصادی کارگران روبه رو هستند می توانند به واسطه مشارکت و تخصصی که دارند در تصمیم‌ گیری‌ها و تصمیم سازی ها مفید واقع شوند.

مطابق گزارش مرکز آمار و اطلاعات راهبردی وزارت کار از تعداد سازمانهای کارگری دارای مجوز، در سال گذشته ۲۱۷۹ شورای اسلامی کار، ۱۴۱۴ انجمن صنفی کارگری، ۲۹ کانون هماهنگی شوراهای اسلامی کار، ۷۴ کانون انجمن صنفی کارگری، ۲۵ مجمع نماینده کارگران و ۶۹۵۶ نماینده کارگری در کشور در حال فعالیت بودند.

همچنین در سال ۱۳۹۹ تعداد کانون های استانی کارگران بازنشسته ۲۹ کانون و کانون های شهرستانی کارگران بازنشسته ۳۲۲ مورد بوده که در مقایسه با سال ۱۳۹۶ رشد داشته است.

به موجب این گزارش، تعداد کارگاههای دارای نمایندگان کارگران بسیار بیشتر از انجمن صنفی کارگری و شورای اسلامی کار است که یکی از دلایل این امر می تواند تمایل بیشتر کارفرمایان به انتخاب نماینده کارگران به جای شورای اسلامی کار یا انجمن صنفی کارگری در کارگاه باشد.

در حال حاضر تشکل‌های کارگری در تحقق مطالبات کارگران اعم از وضعیت معیشت، حقوق و دستمزد، بیمه و قراردادهای کار نقش بسزایی دارند.

به اعتقاد کارشناسان، بنگاههایی که نسبت به ایجاد تشکل کارگری اقدام کرده اند با مشکلات و اختلافات کمتری میان کارگر و کارفرما مواجه بوده اند.