به گزارش پایگاه خبری ربیع، حکومت‌ها برآمده از ساختارها و کارگزارانی است که در یک رابطه پویا و فعال، بر یکدیگر اثر می‌گذارند. جمهوری اسلامی به‌مثابه کالبدی که تحقق انقلاب اسلامی را تعقیب می‌کند، از ابتدای به پیروزی رسیدن انقلاب، در زمینه کارگزاران حکومتی با دقت و حساسیت فراوان، تلاش کرد ‌ضمن پاکسازی ساختارها، عناصر مولد و متعهد را در جایگاه‌های راهبردی خود بگمارد، غافل از اینکه ساختارها، خود را بازتولید می‌کنند و عوامل انسانی را می‌توانند در خود هضم نمایند. تجاربی مانند کمیته انقلاب، جهاد سازندگی، سپاه پاسداران، بسیج و… موید این ایده بود که چنانچه زیرساخت لازم فراهم شود، قدرت انقلابی می‌تواند با سرعت به پیش رود و در برابر‌ کندی‌ها و شکست‌ها عمدتاً در دیوان‌سالاری‌های کهنی که با روکشی جدید، متولد شده بودند، قرار گیرد. از مهم‌ترین این زیرساخت‌ها بانک بود که بستر‌ تمامی تبادلات را شکل می‌داد؛ اعم از اقتصاد و فرهنگ و سیاست. بانک‌هایی که متولی وضعیت مالی، تجاری و اقتصادی دولت، سهام‌داران، بخش خصوصی، مردم و… هستند. این آسیب در سه دهه اخیر به وضوح شناسایی شده و بارها در سطح کلان و راهبردی نظام از دولت‌ها مطالبه شده که نسبت به حل این مشکل اقدام کنند‌ اما به نظر می‌رسد که به‌دلیل نفوذ وسیع نظام بانکی در سامانه‌های تصمیم‌گیری و وابستگی‌های متقابل، عزم راسخی برای این تحول وجود ندارد. مشکلات اقتصادی کنونی، فرصت مناسبی برای ترمیم یا حتی جراحی بزرگ در نظام بانکی است.