به گزارش پایگاه خبری ربیع، شاید سی‌و‌چند سال قبل زمانی که رزمنده‌های ایرانی چند ساعت مانده به عملیات، پشت پیراهن‌شان مشغول خوش‌نویسی شعار «راه قدس از کربلا می‌گذرد» می‌شدند، اگر کسی پیدا می‌شد و به آن‌ها می‌گفت که باز شدن راه کربلا خیلی دور از دسترس نیست، کسی باور نمی‌کرد. در عظیم بودن حال و هوای این روزهای اربعین و جمعیت میلیونی شاهراه نجف-کربلا همین بس که نه ۱۰۰ یا ۵۰ سال قبل که تا همین ۳۰‌سال قبل هم چیزی به اسم زیارت کربلا بیشتر تنه به تنه رؤیا می‌زد تا آنکه حقیقت داشته باشد. حالا و این روزها در آن سوی مرزهای غربی کشور دیگر خبری از دیکتاتور مغرور و سابق عراق نیست. دیکتاتور را با وضعیت چندش‌آوری از یک سوراخ بیرون کشیدند و پای چوبه‌دار بردند و اعدامش کردند تا به تهِ خط برسد و راهی جهنم شود. این طرف مرز اما ایرانیانی که روزگاری با دیکتاتور می‌جنگیدند، حالا ژنرال‌هایشان به قهرمان‌های منطقه‌ای تبدیل شده‌اند. مرزهای انقلاب خمینی، حالا باز و بازتر شده. اگر آن روزها محدود به جغرافیای سیاسی سرزمینی به نام ایران بود و پشت دروازه‌های خرمشهر پنجه‌در‌پنجه باطل انداخته بود، حالا خودش را پشت مرزهای سرزمین‌های اشغالی و چند صد کیلومتری قدس شریف رسانده. انگاری که شعار پشت پیراهن سی‌و‌چند سال قبل رزمندگان ایرانی(راه قدس از کربلا می‌گذرد) دارد قدم‌به‌قدم به تحقق نهایی‌اش نزدیک می‌شود. کسی چه می‌داند شاید تحقق نهایی این شعار هم خیلی دور از دسترس نباشد. مگر سی‌و‌چند سال قبل، کسی تصور میزبانی تمام‌قد عراق از ایرانیان را می‌کرد که حالا ادامه شعار پشت پیراهن رزمندگان را دور از دسترس بدانیم. مانده ادامه راه نیمه‌تمامی که فعلاً به کربلایش رسیده‌ایم.