انسانیتم را به AP نفروختم/ با ۷۱ سال سن نه بیمه دارم، نه بازنشستگی!
محمد صیاد که به تازگی مدرک درجه ۱ هنری دریافت کرده است، اظهار داشت: به دوستان جوان که به عکاسی علاقه دارند توصیه می‌کنم به جای عکاسی، به دنبال رشته‌ای بروند که در آن درآمدزایی هم باشد، عکاسی فقط عشق دارد، نه پول!
به گزارش پایگاه خبری ربیع، به نقل از فارس، شورای ارزشیابی هنرمندان و نویسندگان کشور اخیراً به «محمد صیاد صبور» و «محسن وفائی شاندیز» از عکاسان خبری فعال در مبارزات انقلاب اسلامی و سال‌های دفاع مقدس مدرک درجه یک هنری اعطا کرد.
محمد صیاد درباره خاطراتش از عکاسی گفت: عکاسی را با شاگردی در آتلیه فوتوپلازا در سال ۱۳۳۹ آغاز کرد. سه سال آنجا بودم و پس از آن در حاشیه یک مراسم، سردبیر عکس روزنامه آیندگان را ملاقات کردم و او پیشنهاد همکاری در ورزنامه را داد که پذیرفتم.
* نخستین دوربین خبری‌ام را هنوز دارم
این عکاس پیشکسوت ادامه داد: یک ماهی در روزنامه آیندگان کار کردم اما به دلیل اینکه پولی برای پرداخت نداشتند بیرون آمدم و به کانون خبرنگاران در میدان فردوسی رفتم. سال ۱۳۵۰ که محل روزنامه آیندگان تغییر کرد، مجدداً با آن‌ها وارد همکاری شدم تا زمانی که انقلاب شد و روزنامه‌ها دچار تغییرات شدند و دوباره بیکار شدم.
صیاد درباره دشواری‌های کار عکاسی در آن دوران اظهار داشت: آن زمان روزنامه ما پول چندانی نداشت، برای همین همه تجهیزاتم که یک دوربین ۶۰۶ را خودم به صورت قسطی خریدم. هنوز این دوربین را دارم و با دیدنش بسیاری از خاطرات برایم زنده می‌شود.
* غرور و انسانیتم را به AP نفروختم
این عکاس انقلاب و دفاع مقدس درباره محدودیت‌های عکاسی با دوربین‌های آنالوگ اظهار داشت: آن زمان باید عکاس حواسش را را خیلی جمع می‌کرد تا وقتی شاتر می‌زند، چشم سوژه بسته یا دهانش کج نباشد. چون نگاتیو خیلی گران بود و اگر از یک سوژه بیشتر از دو فریم عکس می‌گرفتیم، با تذکر سردبیر مواجه می‌شدیم. مثل الان نبود که با دوربین دیجیتال ۵۰ فریم عکس بگیریم تا یک عکس را از میان آن‌ها انتخاب کنیم.
صیاد ادامه داد: در سال ۱۳۸۰ خودم را بازخرید کردم، همچنین همکاری با خبرگزاری آسوشیتد پرس (AP) را هم قطع کردم، چون خواسته‌هایی داشتند که غرور و انسانیتم اجازه اجابت آن‌ها را نمی‌داد. مثلاً آقای انور رئیس خاورمیانه خبرگزاری که معاون خانم فیشر بود می‌گفت از صف‌های شیر و کوپن و … عکس بگیر! من هم مخالفت کردم و گفتم در لندن هم هفته‌ای یک روز سیگار مارلبرو را فقط یک پنی ارزان‌تر می‌دهند و مردم پشت در فروشگاه‌ها صف می‌ایستند!
* با آمدن دوربین‌های دیجیتال، عکاسی در ایران مُرد
محمد صیاد در بخش دیگری از این گفت‌وگو به پایان دوران دوربین‌های آنالوگ اشاره کرد و افزود: با آمدن دوربین‌های دیجیتال عکاسی در ایران مُرد! ضمن اینکه در کنار آن گوشی‌های هوشمند هم آمده و سرعت مخابره عکس را چند برابر کرده، ضمن اینکه پولی هم بابت عکس‌های موبایلی شهروند‌ـ‌خبرنگارها داده نمی‌شود. الان که با وجود فوتوشاپ و دیگر برنامه‌های ادیت عکس، همه کار می‌کنند و حتی از یک عکس داغون، یک عکس قشنگ در می‌آورند. به قول معروف مرده را زنده می‌کنند!
وی اظهار داشت: یک زمانی اینترنت نبود و روزنامه‌ها یا تبادل عکس می‌کردند یا با پرداخت پول به خبرگزاری‌های خارجی، عکس را با دستگاهی شبیه به فکس دریافت می‌کردند، اما الان اینچنین نیست.
* صدای دهل از دور خوش است!
صیاد در پاسخ به این پرسش که چه توصیه‌ای به عکاسان جوان دارد، گفت: متأسفانه کلماتی که به کار می‌برم دلسردکننده است؛ صدای دهل از دور خوش است و باید اذعان کنم شغل عکاسی به درد نمی‌خورد، مخصوصاً عکاسی خبری.
وی ادامه داد: به دوستان جوان که به عکاسی علاقه دارند توصیه می‌کنم به جای عکاسی‌خواندن در دانشگاه، به دنبال رشته‌ای بروند که در آن درآمدزایی هم باشد، عکاسی فقط عشق دارد، نه پول! الان ۷۱ سال دارم، نه بیمه دارم، نه بازنشستگی!
این عکاس پیشکسوت در پایان خاطرنشان کرد: اگر دست من بود، والله وضعیت عکاسان به این شکل نبود.
انتهای پیام/