به گزارش پایگاه خبری ربیع، این جمله زیبا را که در قالب دعاست بارها و بارها و در موقعیت های مختلف برزبان آورده ایم! خیلی هم علاقمندیم چشمانمان به نور مبارک آقایمان منور گردد؟ اما آیا فقط دعا کافی است؟ مسلم خیر! این دعا نیازمند اعمالی است که وجود مقدس اماممان را شاد راضی می کند. تردیدی نیست که یکی از مهمترین اقدامات در جهت فراهم آوردن مقدمات ظهور فرد منتظر انجام واجبات دینی است. در مورد واجبات مانند نماز، روزه، حج و غیره علاوه بر قرآن و احادیث، مطالب بسیار زیادی از زبان و قلم علما و اساتید بزرگ اسلامی شنیده و خوانده شده است که به حق بسیار آموزنده و راهگشاست. در قرآن کریم هم آیات بسیار زیادی در مورد لزوم به جای آوردن واجبات دین اسلام برای هر فرد مسلمان وجود دارد. همچنین بسیاری از احادیث معصومین (ع) مربوط به نماز، روزه، حج و دیگر واجبات دین می باشد.

یکی از لوازم مهم برای فراهم کردن مقدمات ظهور حضرت صاحب الزمان (عج) این است

که شیعیان آن حضرت در انجام واجبات دینی خود کوشا باشند، همان گونه که امام زمانشان در این امر کوشاست، وچه بد منظره ایست که کسی که داعیه پیروی از امامش را دارد و نام او را به زبان می آورد از انجام کاری که امامش هر روز به آن مشغول است سر باز می زند و یا فراتر از آن، اعتقادی هم به انجام آن کار ندارد.

بسیار شنیده شده است که وقتی به شخصی گفته می شود که به چه علت نماز نمی خوانی، این گونه استدلال می کند که من اعتقادی به نماز به این گونه ندارم و انسان باید در دلش به یاد خدا باشد و یا این گونه خم و راست شدن لازم نیست و یا اینکه چرا باید این عبارات را در نماز به کار برد؟ انسان باید دلش پاک باشد، به دیگران ظلم نکند، دزدی نکند، اخلاق خوبی داشته باشد، اعمال ناشایست انجام ندهد و البته در دلش خدا را شکر کند و به یاد خدا باشد و یا به شکلی که خودش تشخیص می دهد خدا را عبادت کند و از این دست استدلال‌ها.

تعجب انسان زمانی زیاد می شود که چطور ائمه ما با اینکه در عمل به همه آنچه ذکر شد از همه بالاترند و تمام فضایل انسانی را یکجا دارا هستند، اما چنان به انجام واجبات دین به شکل مرسوم آن اهتمام داشتند که گویا همه چیز در گرو انجام آنهاست.

آیا امامان ما به این مطالب و استدلال‌های این افراد نرسیده بودند و یا اینکه این افراد بهتر از امامان خود می دانند؟

آیا می شود که یک فرد شیعه که نماز نمی خواند با عشق و ارادت در مراسم عزاداری امامی شرکت کند که در وسط میدان جنگ نماز برپا کرد و بسیاری از یاران خود را به خاطر نماز خواندن از دست داد؟ همه می دانند که تعداد یاران سیدالشهداء (ع) تقریباً ۱۰۰ نفر بود که لازم بود تا حد امکان از تلفات زیاد جلوگیری شود اما نماز برای امام آنقدر مهم بود که در چنین شرایطی حاضر شد به بهای از دست دادن تعدادی از افراد خود، آن را برپا کند.

آنوقت چطور ممکن است که کسی حسین (ع) را امام خود بداند اما نماز نخواند و در برابر آن اینگونه استدلال کند؟

آیا می توان تصور کرد انسانی که نسبت به همه کس و همه چیز دارای وظایفی مشخص است و جامعه و خود فرد هم این موضوع را بدون اعتراضی پذیرفته اند، آنوقت این انسان در برابر خدای خود و خالق خود که از هر کس به او نزدیک تر است وظیفه ای ندارد و هیچ الزامی برای آدمی در عمل به وظیفه اش در برابر خداوند وجود ندارد و به حال خود رها شده است.

چطور اگر فردی وظایف و مسئولیتهای خود را در جامعه به درستی انجام ندهد توبیخ می شود و خودش هم این امر را قبول دارد، اما اگر در برابر خالق خود کوتاهی کند انتظار توبیخ و عذاب ندارد در حالی که وظایف انسان ها نسبت به هم و یا نسبت به موجودات دیگر قراردادی است ولی وظایف انسان نسبت به خداوند ذاتی است و اصولاً اگر آدمی نسبت به دیگران وظیفه ای هم دارد در طول وظایفش نسبت به خداست. حتی خود خداوند هم برای خود در برابر مخلوقاتش مسئولیتهایی تعریف کرده است که بسیار زیاد است که هم در زندگی و هم بعد از مرگ انسان وعده آنها داده شده است.

کسانی که دستورات الهی را بی کم و کاست انجام داده‌اند از باز شدن دریچه‌هایی به روی خود گفته اند که کمتر انسانی وجود دارد که برای رسیدن به آن فیوضات و کرامات وسوسه نشود و هوش از سرش نرود. پس چه خوب است که شخص مسلمان به پیروی از امامان و پیشوایان خود در این مسیر زیبا قدم گذارد و از این دریای رحمت و نعمت الهی خود را بی جهت محروم نسازد.

در هر صورت یکی از مهمترین شرایطی که جامعه مسلمان به خصوص جامعه شیعی را برای ظهور حضرت صاحب الزمان (عج) آماده خواهد کرد دین داری و عمل به واجبات به ویژه نماز در بین مسلمانان است، که نماز کلید و رمز رسیدن به کمال آدمی است. امید است شیعیان که قطعاً یاران خاص و ویژه امام عصر (عج) هستند هر چه بیشتر به انجام واجبات دینی خود همچون نماز، روزه، حج و… اهتمام بورزند تا افتخار سربازی آن حضرت را بدست آورند. اللهمّ عجّل لولیک الفرج

سروش دلیری