به گزارش پایگاه خبری ربیع، بعد از انتخابات ۹۶، به نظر می‌رسید که گویی‌ خاکستری سرد بر فضای اجتماعی و سیاسی کشور افکنده‌اند؛ کنشگرانی که خواهان پایان دادن به دولت کنونی بودند، در انتخابات شکست خورده و آن‌هایی که برای پیروزی‌‌اش تلاش کرده بودند، می‌دانستند که توانی برای حل مشکلات ندارند. نوعی یأس و دلسردی که احزاب، محافل دانشگاهی و فعالان مدنی را دربر گرفته بود و این را اضافه کنید به تحرکات بی‌سابقه ضدانقلاب برای فعال کردن شکاف‌های اجتماعی و قومیتی و فرهنگی که طبعا موجب دلخوری و عقب‌نشینی برخی می‌شد. اما در این تعلل و بی‌انگیزگی دیری نپایید، چرا که همگان احساس کردند تحولات ملی، فراملی و بین‌المللی‌ای که پیرامون ایران در شرف وقوع است، تحول‌آمیزترین بخش سده جدید خواهد بود لذا به تکاپو افتادند تا به سهم خود، اولا از دامنه مشکلات و گرفتاری‌ها بکاهند و ثانیا راهکارهایی برای عبور از این مرحله خطیر ارائه دهند. هر چند که ممکن است گفته‌ها و نقل‌ها و راه‌حل‌های‌شان مطلوب و مفید نباشد، اما تحرکی که رهاشدن و کشور را از خمودگی رهانیده، قابل توجه است. ایرانی که در اوج فشار و حمله و زورآزمایی خارجی دارای چنین توان کارشناسی و فکری و مشورتی است که کاملا پویا و دلسوزانه در میدان حضور دارد، حتما از گردنه سخت کنونی به سلامت عبور خواهد کرد، اگر این احساس وظیفه در میان مردم، نخبگان و دولتمردان، جاری و ساری شود و بماند.