پایگاه خبری ربیع/ ۲۶مرداد متعلق به آزادگان عزیز است در چنین روزی در سال ۱۳۶۹، کبوتران سبک بال و پرستوهای عاشق پس از سالها اسارت و شکنجه و عذاب به میهن اسلامی، باز گشتند.

در این روز مردم ما شادمان و مسرور از ورود فرزندان غیور و صبورشان با چشم گریان از شدت خوشحالی به استقبال  رسولان انقلاب و جنگ آمدند کشور را شادی و نشاط فرا گرفته بود  در این روز قاصدک آزادی، پیام آور رهایی بود. در مقام آزادگان، امام صادق(ع) فرمود: آزاده در همه حال آزاده است.

اگر بلا و سختی به او رسد، شکیبایی ورزد و اگر مصیبت ها بر سرش فرو ریزند، او را نشکنند، هرچند به اسیری افتد و مقهور شود و آسایش را از دست نهد و به سختی و تنگ دستی افتد. چنان که یوسف صدیق امین، به بندگی گرفته شد و مقهور و اسیر گشت، ولی این همه به آزادگی او آسیب نرساند. آزادگان، با ایمان راسخ خود در برابر همه فشارهای جسمی و روحی دشمنان ایستادند و روابط اجتماعی جامعه کوچک اردوگاهی خود را بر پایه اخلاق حسنه بنا نهادند.

آنها از شکنجه های مزدوران بعث هراسی به خود راه ندادند. آزادگان، صبورتر از سنگ صبور و راضی ترین افراد به قضای الهی بودند. اینان سینه هایی فراخ تر از اقیانوس داشتند و از همه جا و همه کس، بریده و به خدا پیوسته بودند. آزادگان دلاور و سرافراز، با الهام از مکتب انسان ساز اسلام و سیره ائمه اطهار و با درس گرفتن از زندگی انقلابی و حماسه ساز حضرت زینب(س) که اسوه صبر و پایداری بود، توانستند دوران دشوار اسارت را پشت سر نهند و شکوه مقاومت و سرافرازی را در صحیفه درخشان ایران اسلامی ثبت کنند. امروز یادآور بازگشت غرور آفرین مردان و زنان آزاده ای است که پس از تحمل سال ها شکنجه و دوری از عزیزان خویش، به وطن بازگشتند و به انتظار میلیون ها ایرانی پایان دادند. در این روز، شکیبایی مادران، پدران، همسران و فرزندان این آزاد مردان به بار نشست و سال های نگرانی و شوق دیدار به پایان رسید  و وعده الهی تحقق یافت: «و بشر الصابرین».

درباره علاقه شدید آزادگان به امام راحل، مى‏شنویم که: یک روز افسر عراقى از اسیر مجروحى که یک بسیجى پانزده ساله بود، پرسید: تو چه اندازه پدر و مادرت را دوست دارى؟ گفت: به اندازه چشمانم. پرسید: خوب تو که بسیجى هستى، رهبرت خمینى را چه‏قدر دوست دارى؟ گفت: امام خمینى قلب من است، او را به اندازه قلبم دوست دارم. انسان بدون چشم مى‏تواند زندگى کند، اما زندگى بدون قلب، زندگى ممکن نیست.

 و امام راحل چه زیبا و شایسته در توصیف فرزندان خود فرموده‏اند: «اسرا در چنگال دژخیمان خود سرود آزادى و آزادگان جهان آن‏را زمزمه مى‏کنند». آرى، آنان نه تنها اسیر نبودند؛ بلکه آن‏ها دور از هرگونه وابستگى‏ها و دل‏بستگى‏ها بودند و نداى آزادمردى را به گوش همه جهانیان رساندند. و مقام معظم رهبری درباره آزادگان می فرمایند: « … یکی از چیزهایی که شما را، دل هایتان را زنده نگه می داشت، پرامید نگه می داشت، یاد آن چهره و روحیه ی پر صلابت امام عزیزمان بود. آن بزرگوار هم خیلی به یاد اسرا بودند. حال پدری را که فرزندانش به این شکل از او دور شده باشند، راحت می شود فهمید.» « مسأله اسارت طولانی این ملت به نوبه خود امتحان دیگری بود که ملت ما با موفقیت آن را به انجام رسانده و اسرای ما همانند ملت ایران از خود آزاد مردی نشان دادند و سرانجام با موفقیت و سرافرازی به وطن بازگشتند… . … شما در دوران اسارت ، شرایط سختی را گذراندید ، اما در عین حال با حفظ دین و اعتقادات و دلبستگی خود به اسلام، امام و انقلاب موجب افتخار و آبرومندی ملت خود در برابر دشمن شدید.آری، نسل امروز، زیستن در کنار کسانی را تجربه می کند که زندگی آنها ترجمان آزادگی، صبر، ایثار و مجاهدت است. کبوترانی که دیروز تا بلندای قرب محبوب رفتند و گرمی نفس شهادت را حس کردند و امروز، خاموش و بی ادعا در آبادانی و اعتلای میهن می کوشند آنان برکاتی هستند که می توانند فرهنگ ایثار و گذشت را به جامعه تزریق کنند و معنویت را نهادینه سازند پس ای آزادگان سر افراز به پا خیزید و فرهنگ را دریابید تا جامعه از ویروس های تهاجم فرهنگی دشمنان مصون گردند.

                           “ایام‌ رهایی از اسارت بر آزادگان سرافراز مبارک و گرامی باد.”

مظفر حاجیان