به گزارش پایگاه خبری ربیع، ﻭﻗﺘﻰ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﭘﺮﺧﺮﺝ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺩﻭﻟﺖ ﮔﺮﺍﻥ ﺣﺮﻑ ﻣﻰﺯﻧﻴﻢ ﻣﻨﻈﻮﺭﻣﺎﻥ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﻧﺪ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎﻯ ﺟﺎﺭﻯ ﺁﻥ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﺨﺶﻫﺎ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺭﻙ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﻴﺎﻥ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺍﻋﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﺭﻗﺎﻡ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺜﺎﻝ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎﻯ ﺟﺎﺭﻯ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۹۲ (ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺩﻭﻟﺖ ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ) ﺣﺪﻭﺩ ۱۲۰ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳــﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻗﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺭﻗﻤﻰ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ۳۰۰ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﻬﻢ ﻋﻤﺪﻩ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎﻯ ﺟﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻮﺍﺭﺩﻯ ﭼﻮﻥ ﺣﻘﻮﻕ، ﺩﺳﺘﻤﺰﺩ ﻭ…. ﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﻯ ﭘﺮﺧﺮﺟﻰ ﻭ ﮔﺮﺍﻥ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺷﺪﻥ ﺩﻭﻟﺖﻫﺎ ﺩﺍﻧﺴﺖ.
ﻧﻜﺘﻪ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩﺟﻪﻫﺎﻯ ﺳﺎﻟﻴﺎﻧﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺫﻛﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺎﻟﻰ ﻛﺎﻓﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻛﺸــﻮﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻛﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺳﺎﻝﻫﺎﻯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻛﺮﺍﺕ ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﻣﺪﻋﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻛﻤﺒﻮﺩ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺎﻟﻰ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺍﺳﺖ، ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺳــﺎﺱ ﺁﻣﺎﺭﻫﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺳﺎﻝ ۹۷ ﺳﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺭﻳﺎﻟﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﺳﺎﻝ ۹۷ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺘﻰ ۶ ﻣﺎﻫﻪ ﺳــﺎﻝ ﺟﺎﺭﻯ ﺣﺪﻭﺩ ۸۹ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﻗﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺣﺪﻭﺩ ۲۹۰ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻳﻌﻨﻰ ﺣﺪﻭﺩ ﺳﻪ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻰﻫﺎ ﺭﺳــﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﺭﻗﺎﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺭﻳﺎﻟﻰ ﻛﺎﻓﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻛﻤﺒﻮﺩﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎﻯ ﺟﺎﺭﻯ ﺩﻭﻟﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﺸــﺪﺕ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺷﺎﻫﺪ ﺭﺷــﺪ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎﻯ ﺟﺎﺭﻯ ﻛﺸﻮﺭ ﻫﺴﺘﻴﻢ؛ ﺍﻣﺎ ﻧﻜﺘﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﻭﺟﻮﺩ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﻫﺎﻯ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺣﻘﻮﻕ ﻭ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻬﻢ ﻣﻬﻤﻰ ﺩﺭ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎﻯ ﺟﺎﺭﻯ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻬﻢ ﭼﻨﺪﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻴﺎﻧﮕﻴﻦ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺣﻘﻮﻕ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ۵ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ۱۲ ﺩﺭﺻﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎﻯ ﺟﺎﺭﻯ ﻛﺸﻮﺭ ﺣﺪﻭﺩ ۳۰۰ ﺩﺭﺻﺪ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺳﻬﻢ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺣﻘﻮﻕ ﻭ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﭼﻴﺰﻯ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ۸۰ ﺩﺭﺻﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻳﻌﻨﻰ ﺭﻭﺍﻝ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺣﻘﻮﻕ ﻭ ﺩﺳــﺘﻤﺰﺩ ﻭ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶﻫﺎﻯ ﺻــﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻋﻤﻮﻣﺎً ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎﻯ ﺗﻮﺭﻡ ﻳﺎ ﺣﺘﻰ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻭ ﺣﺠﻢ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎﻯ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺭﻭﻧﺪﻯ ﺗﺼﺎﻋﺪﻯ ﺩﺍﺷــﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﭘﺪﻳﺪﻩﺍﻯ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺣﻘﻮﻕﻫﺎﻯ ﻧﺠﻮﻣﻰ ﻳﺎ ﺍﻋﻄﺎﻯ ﺗﺴﻬﻴﻼﺕ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﻗﻴﻤﺖ ﻛﻼﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﺎﺹ ﻭ… ﻳــﺎ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﻯ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻳﺶﻫــﺎ ﻭ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﭘﺎﺵﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﻴﻄﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻨﺪﻯ ﻛﺮﺩ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﺫﻛﺮ ﺩﻭ ﻧﻜﺘﻪ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﺍﺳﺖ:
۱) ﺩﺭ ﺑﻮﺩﺟﻪﻫﺎﻯ ﺳــﺎﻟﻴﺎﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﻭﻯ ﻣﺒﺎﺣﺚ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎﻯ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﻭ ﺩﺧﻞ ﻭ ﺧﺮج آﻥﻫﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﺗﻤﺮﻛﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻳﻦ ﺷﺮﻛﺖﻫﺎ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻬﻢ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺩﺭ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺷﻔﺎﻓﻴﺖ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺧﻞ ﻭ ﺧﺮﺝ ﺁﻥﻫﺎ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﻫﺎﻟﻪﺍﻯ ﺍﺯ ﺍﺑﻬﺎﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷــﺎﻳﺪ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﺣﻘﻮﻕﻫﺎﻯ ﻧﺠﻮﻣﻰ ﻳﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺗﺴﻬﻴﻼﺕ ﻭ ﻭﺍﻡﻫﺎﻯ ﭼﻨﺪﺻﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﺗﻮﻣﺎﻧﻰ ﺗﺤﺖ ﻋﻨــﻮﺍﻥ ﻭﺍﻡ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﺧﺒﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻧﻪﻫﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺳﺘﺎ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻛﺮﺩ.
۲) ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺍﺳــﺖ ﺑﺎ ﻛﺎﻫﺶ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻓــﺮﻭﺵ ﻧﻔﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻭﺍﺳــﻄﻪ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎﻯ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﻰ، ﺩﻭﻟﺖ ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﺎﻫﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﻫﺶ ﺩﺭﺁﻣﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻛﻨﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰﺭﺳــﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﺮﺥ ﺍﺭﺯ ﺍﺯ ۳۵۰۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻮﺩﺟــﻪ ۹۷ ﺑﻪ ۵۸۰۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻮﺩﺟﻪ ۹۸ ﻳﻜــﻰ ﺍﺯ ﺭﺍﻩﻫﺎﻯ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻭ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﻫﺶ ﺩﺭﺁﻣﺪﻫﺎﺳــﺖ. ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪﻫﺎﻳﻰ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻟﻴﺎﺕ ﺑﺮ ﻋﺎﻳﺪﻯ ﺳــﺮﻣﺎﻳﻪ، ﻣﺎﻟﻴﺎﺕ ﺑﺮ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺩﺭﺁﻣﺪ، ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﻏﻴﺮﻧﻔﺘﻰ، ﻛﺎﻫﺶ ﻭﺍﺭﺩﺍﺕ ﻛﺎﻻﻫﺎﻯ ﻟﻮﻛﺲ ﻭ ﻏﻴﺮﺿﺮﻭﺭ، ﻛﺎﻫﺶ ﺑﺮﻳﺰ ﻭ ﺑﭙﺎﺵ ﻭ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫــﺎﻯ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻭ… ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﺭﺁﻣﺪﻫﺎﻯ ﺭﻳﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﺵﻫﺎﻯ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﻛﺎﻫﺶ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎﻯ ﺟﺎﺭﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺭﺍﺣﺖﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻧﺮﺥ ﺍﺭﺯ ﺩﺭ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﺳﻌﻰ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩﺟﻪﺍﻯ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.