روز دهم ماه مبارک رمضان مصادف است با سالروز وفات حضرت خدیجه(س)، اولین همسر پیامبر اسلام(ص). به همین مناسبت ضمن عرض تسلیت، مطلبی در این رابطه به عرض می‌رسد.
خدیجه سلام الله علیها از جانب پدر و مادر و اجداد پدری و مادری از اصیل‌ترین خانواده‌های جزیره العرب و صاحب شرافت و سیادت بودند و خدا خواست که این بانوی بی‌همتای حرم نبوت و مادرِ یازده اخترِ برج امامت و ولایت، در عقل، ادب، حکمت، بصیرت و معرفت، نابغه و ممتاز باشد. او نمونه برجسته کمال و نبوغ و فهم و بینش بود که همانند آن را در میان مردان و زنان، کمتر می‌توان یافت و عفت، نجابت، طهارت، سخاوت، حسن معاشرت و صمیمیت و مهر و وفا از جمله صفات برجسته او بود. در جاهلیت، خدیجه را طاهره و سیده نسا قریش می‌خواندند و در اسلام، یکی از چهار بانویی که بر همه بانوان بهشت فضیلت و برتری دارند، شناخته شد و جز دختر ارجمند و عزیزش، هیچ بانویی این مقام و فضیلت را نیافت. او برای رسول خدا صلی الله علیه وآله، نعمتی بزرگ و رحمتی از رحمات واسعه خداوند متعال
بود.
برای مرد، به‌ویژه مردی که بیرون خانه و در اجتماع به فعالیت‌های بزرگ مشغول بوده و مقاصد عظیم داشته باشد و عهده‌دار پیکار و جهاد بوده و مورد یورش مخالفان
و هجوم دشمنان باشد، بهترین آرامش‌دهنده قلب و روح و نگهبان پایداری و استقامت
و رفع‌کننده خستگی و ناراحتی، همسر هوشیار و خردمند و مهربان و دلسوز است. اگر مردی در خارج از خانه با دشمنان گرم پیکار گشته و به حمله‌های وحشیانه، استهزا، سرزنش
و اذیت و آزار مردم گرفتار شود و در منزل نیز با همسری نادان و بدخو و ترسو، ضعیف
و شماتتگر، روبه‌رو شود که او را از کار و هدف وی و پیمودن راهی که مدنظر اوست، بازدارد و او را سرزنش کند و به ترک دعوا
و تسلیم‌شدن به دشمنان وادار کند، از اینکه هر روز شوهرش مورد شتم و استهزای جاهلان قرار می‌گیرد، خسته و ناخوشایند باشد و در پی حل مشکلات همسر خویش برنیاید
بی‌شک مشکلات و دشواری‌های آن مرد
دوچندان خواهد شد. بدون تردید چنین مردی همواره بر مشکلات و دشواری‌هایش افزوده خواهد شد؛ چرا که نه‌تنها همسر وی او را در حل مشکلات یاری نکرده است، بلکه با اعمال و رفتار غیرمنطقی خود از قبیل: سرزنش و اعتراض، آن مشکلات را صد چندان کرده است.
پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله آورنده بزرگ‌ترین رسالت آسمانی، از طرف خدا مامور بود که با خرافات و مظاهر شرک
و بت‌پرستی و ستمگری و محرومیت توده‌های ضعیف و فقر و جهل و نادانی، فساد و فحشا و آنچه رذایل بود، مبارزه و با گردنکشان
مشرکان و بت‌پرستانِ متعصب، رؤسای قبایل و سران استثمار، با عادات و ادیان باطل
و تعصبات کورکورانه جهاد کند.
مشرکان، همه توان و قدرت خویش از جمله شجاعان پیلتن و مردافکن، شعرای دشنام‌ده و ناسزاگو، اراذل و اوباش، زن و مرد، خویش و بیگانه را برای مبارزه با اهداف آن حضرت بسیج کردند و تا آنجا که می‌توانستند او
و چند تن از یارانش را اذیت کردند؛ می‌زدند؛ می‌رنجاندند، ناسزا می‌گفتند؛ سر راهش
را با خار و خاشاک می‌بستند؛ در حال نماز و پرستش به او توهین می‌کردند و روابط خود را با او و یارانش قطع کردند.
با وجود این همه دشمن و موانع
و مشکلات، اگر در میان همه این دشمنان
پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم هر روز وقتی به خانه می‌آمد، با چهره گرفته و معترض همسرش، آن هم همسری که سیده زنان قریش و دارای آن شخصیت و صاحب آن همه ثروت و مکنت بود، روبه‌رو می‌شد که از راه دلسوزی و ترحم یا اعتراض، از او می‌خواست تا از دعوت خویش دست بردارد و خود را مورد این همه اهانت و استهزا قرار ندهد، در چه وضع عجیب و دشواری قرار می‌گرفت؟
اما لطف خدا دریچه‌های قلب خدیجه را چنان به سوی درک حقانیت دعوت اسلام باز کرد
و آن چنان دلش را نورانی و سرشار از معرفت
و حکمت گردانیده بود که هرگز پیامبر صلی الله علیه وآله و سلم با چنان منظره اسفناک
در داخل خانه روبه‌رو نشد.
آری! خدیجه نخستین زنی بود که دین اسلام را پذیرفت و با پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم نماز خواند و جز علی بن ابی طالب، کسی از بندگان خدا سابقه اسلام او
را ندارد و او اولین زن مسلمان جهان بود.