گرمای کوره و فولاد مذاب؛ اینجا سختی حرف اول را می زند؛ کمی آن طرف تر در مستطیل سبز، پول و رابطه، قهرمانی و حاشیه می تازد.

هوای کارخانه برای ورزشی نویس ها که توپ، ورزشگاه و قراردادهای میلیاردی حرف اول قلم شان است، در سفر نیم روزه‌ عکاسان و ورزشی نویسان که به دعوت مجتمع فولاد مبارکه همراه با تیم فوتبال سپاهان ترتیب داده شده، سنگین می کند.

بازدید از واحد نورد سرد آغاز می شود، هوا سنگین وآلوده است، اما بازار سلفی گرفتن را از رونق نینداخته، مسیرهای پر پیچ و خم از نورد سرد به نورد گرم می رسد، اینجا گرما بیداد می کند و کُری خوانی های صدای آب و فولاد داغ است.

گرمای کوره‌ها بچه های تیم را ترسانده، این نخستین بار است که فوتبالیست های سپاهان از مجتمع فولاد بازدید می کنند، کارگران به استقبال تیم می آیند تا بازیکنانی را ببیند که به عشقشان ساعت‌ها پای کوره می‌مانند و تنها آن ها را از قاب شیشه ای دیده اند، قهرمانان صنعت می آیند تا عکس یادگاری بگیرند!

برای خبرنگاران ورزشی بازدید از مجتمع صنعتی فولاد، نسبت به آنچه از فولاد در زمین های ورزشی می بینند، تجربه متفاوتی است، هزاران کارگر در کناره گرمای کوره ها ساعت‌ها و ساعت‌ها کار می کنند تا چرخ صنعت نایستد، دولت ها افتخارش را به نام خود ثبت کنند، وزرا افتتاح کنند، برخی حقوق نجومی بگیرند و ستاره های زرد با قراردادهای میلیاردی روی صفحه مجلات بدرخشند!

اما آنچه روز گذشته گرمای کوره ها را برای من به عنوان یک خبرنگار ورزشی، دوچندان کرد در نشست خبری مدیرعامل فولاد مبارکه پس از بازدید از مجتمع صنعتی بود، سبحانی صراحتا اعلام کرد که “از حق کارگر و مجموعه می گیریم و به باشگاه تزریق می کنیم”، اگر نتیجه نگیریم این شائبه ایجاد می شود که چرا از جیب ما می زنید و به تیم فوتبال تزریق می کنید؟” سپاهان فصل گذشته، از ناکامان لیگ برتر بود! فرض کنید سپاهان قهرمان می شد، اما قهرمانی به چه قیمتی؟

سبحانی در جای دیگری از صحبت های خود تاکید کرد “بازدید بازیکنان از کارخانه باعث می شود آن ها متوجه باشند پولی که به آن ها پرداخت می شود از دل سنگ و کوه بیرون می آید و کارگرانی که حقوقشان بسیار کمتر از بازیکنان است، پای کوره هایی که دمایشان یک هزار و ۷۰۰ درجه است کار می کنند و این پول از این محل تأمین می شود وگرنه فولاد مبارکه دستگاه چاپ اسکناس نیست.”

ما به ورزش نیاز داریم، خیلی ها عاشق فوتبال هستند، ما به سپاهان می بالیم. اما قهرمانی به قیمت نان کارگر افتخار است؟

سوال اینجاست این فقط داستان سپاهان است؟ یا تیم داری سایر صنایع هم به قیمت جان و نان کارگران تمام می شود؟ آیا بازیکنان با دیدن کارگران پای کوره ها به معنای آنچه در ورزش سایر کشورها اتفاق می افتد حرفه ای می شوند؟

داستان کارگران فولاد با دمای ۱۷۰۰ درجه ای کوره ها کجا و داستان بازیکنان سپاهان کجا!