کمبود پروتئین نوزاد را در معرض عقب‌ماندگی ذهنی قرار می‌دهد.
بر اساس یافته‌های محققان فنلاندی نقش کمبود پروتئین بر عقب‌ماندگی ذهنی نوزاد و عدم رشد مغزی جبران‌ناپذیر است.
عدم استفاده از پروتئین باعث اختلال در رشد و اتلاف پروتئین از نسوج بدن می‌شود.
همچنین کمبود پروتئین در تغذیه نوزاد می‌تواند باعث ایجاد بیماری
شود.
گیاهان قادرند با استفاده از منابع ازتی همچون آمونیاک و نمک‌های نیترات و نیتریت در مقابل انرژی خورشید پروتئین تولید کنند؛ اما انسان و حیوانات اهلی برای رفع احتیاجات پروتئینی روزانه ناگزیر به استفاده از منابع خارجی پروتئین
هستند.
براساس پیشنهاد سازمان خواروبار و کشاورزی (FAO) و سازمان بهداشت جهانی (WHO) یک فرد می‌تواند
۵۰ درصد پروتئین مصرفی روزانه خود را از پروتئین گیاهی و ۵۰ درصد بقیه را از پروتئین حیوانی تامین
کند.
محققان می‌گویند چنانچه جیره غذایی انسان محدود به پروتئین گیاهی همچون گندم و ذرت شود، بدن با کمبود شدید اسید آمینه ضروری و عوارضی مواجه می‌شود؛ مانند کواشیور کور و مارسموس که نمونه‌هایی از کمبود پروتئین
است.
به گفته آنان مصرف گوشت، ماهی، برنج، ذرت با لوبیا، شیر با نان یا مخلوط کردن شیر خشک و آرد گندم باعث رفع کمبود لیزین گندم و افزایش ارزش بیولوژیکی پروتئین
می‌شود.
بر اساس یافته‌های محققان نقش پروتئین‌ها در سرعت رشد نوزاد از آغاز تولد بسیار حایز اهمیت است؛ به طوری که در صورت کمبود پروتئین نوزاد با علل اختلال در رشد، مغز و جسم مواجه می‌شود که جبران‌ناپذیر
است.
به گفته محققان نقش پروتئین‌ها در بدن شامل تامین رشد، تولید ترکیبات ضروری، تنظیم تعادل آب، ثابت نگه داشتن PH خون
و محرک سنتز پادتن‌هاست.
آنان تاکید دارند که پروتئین طبیعی باعث ایجاد توازن
و تعادل بین ۸ اسید آمینه ضروری – که بافت‌های بدن
را می‌سازد – می‌شود که در مواد غذایی‌ای با منشأ حیوانی همچون گوشت، طیور، آبزیان و غذاهای دریایی و تخم‌مرغ وجود
دارد.
ولی پروتئین‌های غیرکامل فاقد اسید آمینه ضروری است و پس از تغذیه کامل در بدن موثر نیستند؛ چنانچه با کمی ‌پروتئین حیوانی ترکیب شوند، به صورت کامل
درمی‌آیند.