به گزارش پایگاه خبری ربیع، فیلم «کار کثیف» آخرین ساخته خسرو معصومی این روزها در حال اکران در سینماهای کشور است. خسرو معصومی برای بسیاری از علاقمندان سینمای عام با فیلم پرپرواز شناخته می‌شود اما در کارنامه معصومی فیلم‌های خوب بسیاری وجود دارد که به دلایل مختلف رنگ اکران را یا ندیده‌اند و یا اینکه سالها بعد از ساخته شدن با اکران محدودی روبرو شدند که عملاً فرقی با ندیده شدن نداشت.

آخرین فیلم خسرو معصومی یعنی «کار کثیف» در جشنواره فیلم فجر پارسال اکران شد و خیلی زود هم اکران عمومی خود را آغاز کرد. هر چند اکران این فیلم هم اکنون بسیار محدودتر از دیگر فیلم‌های روی پرده است با این حال برای علاقمندان جدی‌تر سینما اکران فیلمی از خسرو معصومی کنجکاوی برانگیز است. با این حال فیلم کار کثیف از استانداردهای سینمای معصومی و فیلم‌هایی همچون خرس بسیار پایین‌تر است.

این فیلم یکی از سه گانه‌های خسرو معصومی است که تصمیم دارد در آینده دو فیلم دیگرش را بسازد. سوژه فیلم بعدی او درباره کولبران است. ۶۵ درصد فیلم در ایران و ۳۵ درصد در ترکیه فیلمبرداری شد. آذرماه ۹۵ فیلمبرداری «کار کثیف» آغاز شد و تا اسفند ۹۵ به طول انجامید. پدرام شریفی, الهام نامی, شاهرخ فروتنیان, مرحوم لوون هفتوان, رضا فیاضی, خیام وقار کاشانی, مهران نائل, اکبر معززی, نیکان فهیم نیا, کامران فیوضات, مسعود فروتن و پیام احمدی نیا بازیگران این فیلم هستند.

کار کثیف داستان جوانی است که بدلیل مشکلات زندگی دانشگاه را رها کرده و حال با یک فرزند بیکار است و برای رهایی از این وضع نابسامان دست به مشروب فروشی میزند. فیلم برای معرفی شخصیت‌ها از داستان بهره برده است اما در اجرای این شیوه که اتفاقاً مدل جذابی در سینمای جهان است به هیچ وجه موفق نیست.

آغاز فیلم یا سکانس‌های پایانی داستان اتفاقی است که تماشاگر را برای دیدن فیلم مشتاق می‌کند اما هر چه فیلم جلوتر می‌رود داستان خسته کننده و کشدار حوصله تماشاگر را سر می‌برد.

شخصیت‌های فیلم پرداخت خوبی ندارند و هر چه داستان پیش می‌رود لحن شعاری و اغراق شده تری به خود می‌گیرد. پسری که برای اهدافش می‌خواهد به هر کاری دست بزند و پدری که نصحیت هایش هیچ فایده‌ای ندارد.

در وصف بازی‌ها هم می‌توان گفت بازی پدرام شریفی نسبتاً خوب است و پیشرفت محسوسی نسبت به بازی او در فیلم متولد ۶۵ دیده می‌شود اما آن نقش دوست داشتنی‌تر بود تا نقش فرهاد. بازی دیگر هم که می‌خواهم به آن اشاره کنم نقش محسن با بازی مهران نائل است که کاملاً تکراری است و کپی بازی‌های قبلی او به ویژه در سریال‌های تلویزیون است.

پایان بندی فیلم اما بزرگترین نقطه ضعف فیلم به شمار می‌رود. چون اولاً کلیه خطوط و عناصر داستانی را نیمه کاره به حال خود رها می‌کند و حاوی پیام استعفای مطلق مؤلف فیلم از ادامه‌ی روایت داستان اصلی و درام مرکزی‌اش است؛ ثانیاً به لحاظ درونمایه ای، به طرز شگفت آوری به پایان بندی آثار سسیل ب دمیل در اوایل قرن بیستم شبیه است که کل فیلم را به «خلافکاری» و فسخ و فجور اختصاص می‌دهد و در پایان، فرجام تلخی برای آن خلافکاری و فسخ و فجور رقم می زند تا به نحوی شعاری پیام دهد که «بار کج، به مقصد نمی‌رسد».

اینگونه می‌توان گفت که آخرین فیلم معصومی عقبگردی به تمام معنا برای کارگردانی است که سال‌ها سعی کرد خود را از باتلاق فیلمفارسی نجات دهد اما در نهایت بعد از ناکامی (که البته خودش در این ناکامی‌ها هیچ نقشی نداشت) در اکران فیلم‌هایش ترجیح داده بازهم به سینمای زرد و شعاری بازگردد شاید که اینگونه فیلم‌هایش رنگ اکران به خود ببینند.

هر چند این ماجرا بهانه خوبی برای ساخت فیلم ضعیف نیست اما اینکه خسرو معصومی تصمیم گرفته دست از ساخت فیلم‌های جنجالی و البته با کیفیت بکشد اتفاق خوبی برای سینمای ما نیست.