به گزارش پایگاه خبری ربیع، انقلاب اسلامی ایران، انقلابی از جنس مردم است؛ انقلابی است که در هیچ یک از نظریه‌های انقلابی مطرح‌شده نمی‌گنجد؛ زیرا ریشه‌ای فرهنگی دارد. اگر بخواهیم به علل تفاوت انقلاب اسلامی با سایر انقلاب‌ها اشاره کنیم، باید به سه نکته توجه کرد:
۱- رهبری انقلاب اسلامی، چهره‌ای کاریزماتیک بود که نزد مردم ایران جایگاهی بی‌بدیل به دست آورد. امام خمینی(ره) با سخنان ضبط‌شده خود و اعلامیه‌ها توانست حرف دل مردم محصور در رژیم شاهنشاهی را بزند؛ برای همین مردم یک دل و یک صدا وی را فریاد زدند. شخصیت ایشان آنقدر پرنفوذ بود که فوکو می‌گوید شخصیت ایشان پهلو به افسانه می‌زند.
۲- یکپارچگی مردم در برابر ظلم شاهنشاهی و یکدلی با رهبر کبیر انقلاب، نکته دومی که انقلاب ما را متمایز کرد. مردم از دل یک دیکتاتوری به چنان وحدتی رسیدند که درنهایت نظام جمهوری را طراحی و عرضه کردند. این وجه از مردمی‌بودن انقلاب شاخص است. در بیشتر انقلاب‏های دیگر، عنصر اصلی مبارزه، نیروهای متشکل حزبی و شبه‏نظامی بودند؛ ولی در انقلاب ما، همه مردم نقش داشتند و در سراسر کشور با یک شدت و قدرت با رژیم پهلوی به مبارزه برخاستند.
۳- در قرن ۲۱ که گفتند دین افیون توده‌هاست، اسلام انقلاب ما جهان را مبهوت کرد. غرب ادعا کرد دین نمی‌تواند پس از قرون وسطی عامل وحدت یا حتی انقلاب شود یا به عبارتی دین نمی‌تواند سیاست را رقم بزند؛ اما انقلاب سلامی ما تمام معیارها را به هم ریخت. انقلاب اسلامی گفت دیانت عین سیاست و سیاست عین دیانت است.
باید گفت انقلاب اسلامی ایران، انقلابی ویرانگر بود برای غرب؛ زیرا همه معیارهای اندیشمندان و واقعیات پذیرفته‌شده را به هم ریخت. اینک انقلاب ما ۴۰ ساله شد. چهل سالی که چشمان دشمن را کور کرده است؛ تحریم‌های پی‌درپی و خصومت‌ها از ذهن چهل سالگی ما پاک نمی‌شود؛ ما دوست و دشمن را خوب می‌شناسیم.