به گزارش پایگاه خبری ربیع، طبق گزارش رئیس دیوان عدالت اداری، تعداد شکایت‌های مردمی از وزارت بهداشت، ۶۰ در صد رشد داشته است. این میزان نارضایتی از وزارت‌خانه و زیرمجموعه‌هایش که سلامت و امنیت جانی مردم در اختیار آنان است، هم شگفت‌انگیز است و هم موجب تاسف.

چنین گزارشی، نشان می‌دهد که میزان مسئولیت و تعهدپذیری در این وزارت‌خانه؛ در بیمارستان‌ها و در بین پزشکان و پرستارانش، نیاز به بازنگری و ارتقا دارد.

از آن طرف آمارها نشان می‌دهند که در سال‌های اخیر، حدود ۴۰ هزار پرستار از ایران مهاجرت کرده‌اند. این در حالی است که اغلب بیمارستان‌های ما از نظر نیروی پرستاری، دچار کمبود‎ند و همین کمبود، خود موجب بروز مشکلاتی در میزان خدمات‎دهی بیمارستان‎ها می‎شود.

انتظاری که وجود دارد این است که وزارت بهداشت مثل برخی سازمان‎های دیگر، درگیر مسائل حاشیه‎ای نشود و با نپرداختن به حقوق حقه مردم و عدم رسیدگی به شکایت‎های به حق آنان، معضل بیماری و بیمارداری را در بیمارستان‎ها و نیز مطب پزشکان تشدید نکند.

درواقع، نهادی که سر و کارش با جان و زندگی و سلامت مردم است، باید بتواند در این زمینه بیشترین بودجه را دریافت کرده و بهترین خدمات را ارائه دهد؛ اما آن‎چه در عمل اتفاق می‎افتد، عدم توجه و تمرکز در اعمال جراحی، عدم مسئولیت‎پذیری پزشکان در تشخیص بیماری‎ها و دچار هزینه و زیان جانی و مالی شدن بیماران است.

رشد ۶۰ درصدی نارضایتی‎ها از وزارت بهداشت، افزایش بی‎منطق و بدون حساب و کتاب حق ویزیت پزشکان، عدم پذیرش بیمار در بیمارستان‎ها پیش از واریز کردن هزینه و…این نگرانی را به وجود می‌آورد که مبادا این وزارت‌خانه، در سراشیبی نوعی رفتار تجارت‌مآبانه درغلتیده و در این بازار آشفته، جان و سلامتی مردم دست‌آویز قرار گیرد ودر این میان تنها چیزی که به آن فکر نشود، تامین سلامت مردم باشد.

اکنون رفتارهای ناپسند برخی بیمارستان‌ها با مراجعین و نیز مهاجرت فراگیر پزشکان و پرستاران، نشان از آن دارد که حال این وزارت‌خانه هم خوب نیست و نیاز به رسیدگی دارد.

البته این رسیدگی دقیقا باید از همان شکایت‌های تلنبار شده در دیوان عدالت اداری آغاز شود و مشخص شود که چرا شکایت‌ها از چنین نهادی تا این حد افزایش داشته است؟

امید است هم وزیر محترم بهداشت و هم رئیس محترم دیوان عدالت اداری، تمام هم و تلاش خود را صرف اعاده‌ی حقوق بیمارانی کنند که این روزها، با مشکلات بسیاری دست به گریبان‌اند و راه چاره‌ای جز مراجعه به مطب پزشکان و بیمارستان‌ها ندارند. آن‌ها را در تامین سلامت و امنیت جانی‌شان، تنها نگذاریم!