به گزارش پایگاه خبری ربیع، کشور دچار چالش هایی گردیده است که ریشه در مدیریت داخلی دارد و طوفان تحریم ها نیز آتش آن را شعله ور ساخته است. دراین میان افکارعمومی توقعی طبیعی دارد تا کارگزاران کشور در قوای مختلف برحسب وظیفه و تعهد، اقدامات لازم برای بهود اوضاع را دردستور کار قراردهند.

اما نوع رفتارها و عملکردها در عرصه مدیریت کشور چنین معنا و مفهومی را القا نمی کند. گویا بروز مشکلات فرصتی برای مقصرتراشی و تخریب سیاسی فراهم آورده و سیاسیون کشور در این فضا درگیرمشغله های حزبی و گروهی خود هستند. متاسفانه اصل وحدت و همگرایی و همپوشانی در شرایطی که دشمنان به دنبال رفع اختلافات برای ایجاد اجماع و فشار برایران هستند، در فضای سیاسی کشور رویت نمی شود.

مجلس و نمایندگانش، دولت و کابینه اش، قوه قضائیه و ارکانش، نیروهای مسلح و امنیتی کشور در یک مسیر واحد وحرکت یک دستی ندارند. هیچیک از کارگزاران قصد خیانت به کشور را ندارند، اما اختلاف سلیقه ها باعث بروز تضاد در خروجی عملکردها گردیده است.

اگر رئیس جمهور به مجلس می رود تا در راستای وظایف و تعهداتش به نمایندگان مجلس پاسخگو باشد، جای خرسندی است که فرهنگ پاسخگویی در میان مسئولان رواج پیدا کند و قبح مطالبه گری از مقامات شکسته شود. اما این نحوه سئوال کردن نمایندگان در وضعیت فعلی، و عدم توانایی رئیس دولت در قانع ساختن آنها، نشان از وجود اختلافات سیاسی در فضای حاکم بر کشور دارد.

این مسئله دقیقاً چیزی است که دشمنان ما دربیرون مرزها منتظر مشاهده آن هستند، تا با بروز اختلاف میان کارگزاران و رواج پیدا کردن فضای مچگیری و تخریب و مقصرسازی، افکارعمومی را تحت تاثیر قراردهند و میان مردم و نظام فاصله ایجاد کنند. درک این موضوع کار سختی نیست و پرواضح است که با دست خود آب به آسیاب دشمن می ریزیم. اما داغ بودن فضای سیاسی و موج سواری برخی جریان ها در این وضعیت، علاوه بر افزایش هزینه های مدیریت کشور، یأس و نا امیدی را در میان اقشار جامعه گسترش می دهد.شکی در سوء مدیریت های دولت در برخی موضوعات به ویژه سیاست های اقتصادی نیست، اما این انتقادات باید به سازندگی کابینه و سیاست های دولت ختم شود. درست است استیضاح وزرا و سئوال و احتمالا استیضاح رئیس جمهور!، حق قانونی نمایندگان است، اما آیا این مسئله در موقعیت فعلی موجب تقویت مدیریت اجرایی گردیده و مارا در بحران مشکلات رو به جلو سوق داده، یا سطح اختلافات و شکاف میان وعده ها و خواسته های مردم و مسئولان را عیان کرده است.

باید به خودمان بیاییم، باید تکلیف خود را مشخص کنیم که به دنبال چه هستیم. آیا درصدد عبور ملت و کشور از بحران کنونی هستیم یا به دنبال روش های منسوخ شده قدیمی و بازی های حزبی چپ و راست خواهیم ماند. البته باید به این نکته اشاره کرد که امروز سطح اختلافات از دسته بندی های حزبی به سمت اختلافات فردی و یا گروهی سوق پیدا کرده است. هر فرد و جریان کوچکی برای خود حقی قائل است و برای رسیدن به منافع خود ابایی از تخریب سیاست خارجی و سیاه نمایی از مدیریت داخلی و کلا منافع ملی ندارد.اگر این شرایط برای سیاسیون کشور درک نشود و به روند کنونی تشدید اختلافات ادامه دهند، حاصلی جز از دست رفتن اعتماد عمومی درپی نخواهد داشت و صرفاً بر بار مشکلات مردم خواهد افزود. لذا اگر درچنین فضایی خبر می رسد که بیش از هزار منزل مسکونی درترکیه توسط ایرانی ها خریداری شده ویا اقشار متوسط و ضعیف جامعه درصدد انجام مهاجرت به هرقیمتی شده اند، جای تعجب ندارد. چرا که سیاسیون کشور دغدغه و مشغله ای ورای مشکلات مردم دارند و …